arjanvanessen
woensdag 23 oktober 2024
Onverbloemd
zaterdag 10 augustus 2024
Kleine vossen
zaterdag 27 juli 2024
Het Laatste Avondmaal
Wonderlijk hoe lastig we ons als christenen verhouden tot dit gebeuren. In de Bijbel staat het verhaal over Jezus die in de nacht voor hij gevangen genomen werd nog één keer ging eten met zijn leerlingen.
zaterdag 29 juni 2024
Bloemen komen thuis
De stoet aan runners, voedselbrengers, schoonmakers, kraan-openzetters. fysiotherapeuten, bloedprikkers en de briefjes-op-raam-hangers.
Ik zag ze langskomen vanachter mijn laptop in de hoek van de kamer. Ik verwonder me over de mate van respect die ik telkens opnieuw heb gezien.
Goede vrienden die een kwartiertje binnen vallen en er zijn. De niet aflatende stroom kaarten en lieve berichtjes van collega's en mensen uit de kerk. Ze voelen als broers en zussen. De dominee en ouderling die tijd maken.
Ik zou nog veel meer kunnen noemen. Mensen doen mooie dingen.
Ons huis staat inmiddels vol met bloemen. De zon schijnt in de mooie tuin.
zondag 19 mei 2024
Pinksterfeest
troost mij het feest van Pinksteren.
te overtuigd van daken schreeuw,
troost mij het feest van Pinksteren.
Waar ik gedreven
troost mij het feest van Pinksteren.
Waar ik onverstaanbaar
voor veel mensen spreek,
troost mij het feest van Pinksteren.
Al die andere dagen
waar ik niet aanwezig ben,
vuur gedoofd en licht verstoken,
windstil verstomd mij niets beroerd,
geen troost in taal mij kan bereiken.
in het suizen van een zachte stilte,
woorden van eeuwige liefde spreken,
ik als brandend braambos niet verteer.
donderdag 16 mei 2024
Leef o koning in eeuwigheid!
Vervolgens komt dan die nieuwe regering met haar plannen naar buiten. Geen nieuwe bedenksels maar ideeën gestoeld op gedachten en uitspraken die al in een vroeger stadium bekend waren. Daarnaast moet water bij de wijn gedaan worden omdat een coalitie nodig is voor een meerderheid.
Neem nou dat eigen risico dat omlaag gaat. Gelijk kopt een landelijk dagblad dat de gezonde Nederlander de prijs gaat betalen. Laat dat nou net zijn wat we met ons allen wilden. Je hoeft geen christen te zijn om dit prachtig te vinden.
Op het ambtenarenapparaat wordt bezuinigd. Niet zo gek om wat te doen aan al die externen die continu worden ingehuurd. Meer mensen aan een klus betekent niet altijd dat het beter gaat.
Vluchtelingen worden gemotiveerd om met minder mensen naar ons land te komen. Dat is geen goed bericht, maar zeg nu zelf, de opvang loopt over en we deden er niet zoveel aan toch?
Ja, natuurlijk houd ik mijn hart vast hoe dit alles uit gaat pakken. Er is niet veel voor nodig om te gaan somberen over hoe dit gaat aflopen.
Toch kan het anders. We kunnen onze nieuwe regering ook ontvangen met de intentie ze op hun (regeer)daden te beoordelen.
Verbinding maken en in relatie blijven is broodnodig als je een andersdenkende wil overtuigen.
Voor de kerken zie ik een moeilijke maar ook een prachtige uitdaging op ons afkomen. Zullen we gaan doen waar we ooit voor begonnen? Mensen een plek van hoop en vertrouwen bieden. Gemeenschapszin koesteren en offers brengen. Vooral daar waar het schuurt en ingewikkeld wordt.
zaterdag 11 mei 2024
Tableau
Zelfs op dit vroege uur staan er groepjes mensen, meest mannen, met halve liters bier in de hand. Op een enkeling na, die een heupflesje vast heeft. Van die laatste, sommige van zilver, heb ik hier in een paar dagen meer gezien dan in de afgelopen jaren bij elkaar.
Eergisteren had ik nog een excuus voor hen; toen was het vaderdag. En na ik begrepen heb, is dat in Duitsland, net als in België, de gevaarlijkste dag van het jaar. Statistisch gezien is het de dag van het jaar met de meeste kans op een ongeluk. Vaderdag betekent hier niet zozeer de nadruk leggen op jouw vaderschap maar meer met vrienden de kroeg in duiken en een excuus hebben om ladderzat thuis te komen.
Die dag is nu voorbij en het pleinbeeld is hetzelfde. Nu zit ik niet in de sjiekste wijk van Keulen maar ook niet echt in een afbraakbuurt.
We huren het huis van een beroemde en welgestelde, operazanger die momenteel de wereld over reist. De dikke extra stalen balken aan de binnenkant van zijn voordeur vertellen aan de andere kant iets over het vertrouwen, of het ontbreken ervan, in zijn buurt.
Terwijl ik het plein verder over steek, passeer ik twee hologige mannen die me wantrouwend aankijken. De paranoia en het gebruik van niet al te beste middelen straalt er vanaf. De doodsheid ook. Naast de verloren blikken treft me vooral de moeheid die hun lichaam uitstraalt.
Zijn de bierdrinkers, die misschien niet beter af zijn, maar er hooguit langer over doen, nog in staat tot wat lawaai en bravoure, deze gebruikers zijn op. Het lijf beweegt nog en daarmee is alles gezegd.
Als ik bij de bakker in de rij sta, stopt er een dikke Duitse auto. Een dame komt van de achterbank en stevent naar de luxe bloemenwinkel naast mijn broodjeszaak. Als ik naar buiten kom, zie ik dezelfde mevrouw met een grote bos bloemen weer achterin de auto stappen die gelijk zacht weg zweeft.
Ik rep me met mijn luxe broodjes naar ons tijdelijk verblijf en manoeuvreer me tussen de mensen door die er net ook al stonden. Het lijkt een bevroren tableau van personen die betere tijden hebben gekend en nu geen flauw idee hebben van hoe ze verder moeten. Zelfs de hol-ogenden staan op dezelfde plek.
In de hoek van het plein staat een rollator ergens op te wachten.
Terwijl ik naar binnen ga, vraag ik mij voor de zoveelste maal af waar het verschil in zit. En waarom.
vrijdag 10 mei 2024
l’Incoronazione di Poppea
Ondanks dat ik in het midden op de eerste rij een prachtig gezicht heb
op en in de orkestbak. Aan de rechterkant staan de cello's, contrabassen en de harp. Aangevuld met een paar instrumenten die er uit zien als grote luiten. Op de harpiste na allemaal mannen aan die kant
Aan de linkerkant zitten een stuk of zes violisten waar er ook twee of drie soorten van waren. Helemaal achteraan links zitten twee fluitistes die verschillende fluiten bespelen. Deze kant wordt grotendeels door vrouwen bevolkt.
In het midden, recht voor mij, zit de dirigent die zelf een soort spinet bespeelt. Tegenover hem staat nog een spinet en een kistorgel. Deze worden bespeeld door de enige mens in de orkestbak die steeds van plaats wisselt.
Op het podium recht voor me, achter de orkestbak, draait langzaam een buis, zo groot als een forse rioolpijp, aan een staalkabel. Half zwart, half wit geschilder. Bij navraag aan mijn buurman blijkt dit het Schicksal te verbeelden; het lot.
Dan begint het meer dan drie uur durend spektakel. Als eerste komen drie prachtig geklede dame's binnen; Liebe, Tugend und Glück. De eerste belichaamt de hele avond de liefde op een erotische manier, de tweede laat de deugd vooral zien als streng en ordelijk in tegenstelling tot het geluk dat er soms wel en niet is. Bij die laatste komt het leven zoals het er is.
Liefde en deugd zijn nogal in gevecht met elkaar.
Het lastige is dat Poppea, net als Nero zelf, getrouwd is en haar man, Ottone, een trouwe dienaar van Nero is.
Op het moment dat Ottone zijn slapende vrouw (Poppea) wil doodschieten, laat zijn Fortuna hem in de steek. Poppea wordt wakker en roept de hulp in van haar page. De laatste heeft een stem die me raakt. Ik weet niet goed waarom. Zij is de enige die de niet-schoonheid belichaamt van alle elf spelers. Ze lijkt een man, is als vrouw gekleed en bezingt regelmatig haar eigen zichbare aftakeling. Waar de rest regelmatig zich al dan niet halfnaakt op zijn op of haar best laat zien, vertolkt zij in kleding, gedrag en zang vooral haar weemoed.
Ze zingt half huilend dat je als vrouw niet op de avond moet wachten, maar vooral de morgen ertoe doet. Dit wordt vervolgens tegengesproken door zowat iedereen van de tien andere spelers die één voor één en soms zelfs allemaal tegelijk haar komen liefhebben.
Nu het complot tegen Poppea ontdekt is, wordt Nero op de hoogte gebracht. Deze heeft inmiddels zijn goede vriend en raadgever Seneca laten vermoorden door hem te verplichten gif te drinken. Aandoenlijk zijn de laatste woorden van deze wijze man. Hij blijft geweld veroordelen en zingt dat elke misdaad de deur open zet voor een groter kwaad. Hij wenst niet mee te doen en drinkt zijn gifbeker leeg. Die beker is hier trouwens een modern flesjes met blauw spul erin. Er zijn meer van die prachtige uitstapjes naar het nu. Zo gooit Nero ergens een fles wijn stuk die dan door een bediende met een moderne dweilstok van een bekend Duits merk wordt opgeveegd.
Nero verbant nu zijn vrouw en benoemt Poppea tot nieuwe keizerin. Beiden bezingen en bedrijven opnieuw de liefde. In hun geval lijkt dat ongeveer hetzelfde te zijn. De ineenstrengeling van beide lichamen samen met de stemmen die zo hun gevoelens vertolken is van een wonderbaarlijke schoonheid. Tel hierbij op hoe het orkest antwoordt en reageert op wat er gebeurt, door soms de aanzwellende tonen die je bijna omhoogduwen in je stoel of de wegstervende muziek die je de adem in doet houden, en je hebt een beeld van de avond.
De schoonheid van alles doet de moraliteitsdiscussie, die dit als laatste geschreven werk van Monteverdi oproept, totaal irrelevant zijn.
Het enige dat je hier voelt is dat liefde het laatste woord heeft. Altijd, overal en totaal.
donderdag 9 mei 2024
Frank en vrij
Het voelt te fris voor een rustig inlopen; ik zet het gelijk op een hollen.
Na een paar straten en nog een pleintje ontwaar ik de Mülheimer Brücke, de noordelijkste brug over de Rijn, de rivier die dwars door de stad meandert.
Rennend steek ik de brug over en net voor dat het wegdek overgaat in gewone weg zonder brug te zijn, daal ik een trap aan de zijkant af.
Zo ergens tijdens een rondje hardlopen een trap pakken, levert altijd een plezierig pijnlijk gevoel in mijn kuiten op.
Nu doe ik het niet alleen daarvoor maar ik zoek de Rijnoever die hier zonder kademuur of wat dan ook, overgaat in een stuk niemandsland vol gras en bomen. Even later klotst het eerste water over mijn schoenen. In de verte zie ik de laatste bocht van de rivier die hier, de stad uit haar tocht voortzet richting mijn land van herkomst.
Nadat mijn kilometers erop zitten, verlaat ik de rivierkant en loop landinwaarts terug. Daar stuit ik wel op een kademuur, die ik besluit te volgen weer richting stad.
Na een kilometer ontwaar ik een kleine opeenhoping van tassen en dozen. Aan de ene kant geflankeerd door een fiets, aan de andere kant een winkelwagen. Er tussen zie ik iets dat het midden houdt tussen een tentje en een zeiltje. Ervoor zit een half in een slaapzak gehulde man op de grond.
Na mijn begroeting waarbij ik iets zeg over het mooie uitzicht dat ie heeft; de zon breekt net iets door de mist en hangt nog laag boven water en stad, vraagt ie naar mijn herkomst. Blijkbaar is mijn Duits wat roestig geworden.
Als ik zeg dat ik uit 'Die Niederlande', klaart zijn gezicht op en roept hij met een vragende blik: 'Gott verdoemme'.
Ik bedenk me geen seconde en zeg: 'Nein eigenlicht nicht, ich bin mehr van die Himmelfaht, sicher heute.'
Even later zit ik voor zijn schamel onderkomen en hebben we een gesprek. Frank vertelt mij over zijn leven, ik over het mijne. Het gave van dit soort ontmoetingen is dat koetjes en kalfjes buiten blijven.
Een halfuurtje later loop ik met een overvloed aan gedachten de brug weer over, op weg naar mijn ontbijt.
woensdag 13 maart 2024
Biddag
Mijn God ik wil u bidden
voor gewas en arbeid.
Ik bid dat uw gewasbescherming
wat minder giftig is dan de mijne.
Ik bid dat uw afstand tot de arbeidsmarkt
wat genadiger is dan hoe ik die beleef.
Tegelijk bid ik voor de wereld om mij heen;
Jood en Palestijn weer even vriendjes zijn.
Ook bid ik voor Rus en Oekraien;
een wapenstilstand heel misschien?
En wanneer komt die kogel door de kerk
waardoor ik weer zicht krijg op het buitenwerk?
Ook bid ik u voor bestuur van stad en land
in 't komend jaar wat minder mensen aan de kant?
Als laatste bid ik voor mijzelf en mensen om mij heen
dat zelfs als netflix en de kabel ons begeven,
schenk ons gemoedsrust, doe ons leven.
zondag 18 februari 2024
Witte jas
Waar nu de winter weert,
de kale boombast huilt,
weg waar niemand schuilt,
wat was, wil niet verteerd.
woensdag 13 september 2023
Moederziel
kom ik langs de bosrand waar zij rust
onder zerk
door t laatste zonlicht word gekust.
Ik groet de heg en ga naar levende die wacht.
drentel ik al slenterend de paden af
lees de teksten op ieder graf
tot ik bij moeder word het kind.
we praten wat en luisteren nog meer
alleen maar zegen, verdwenen is het zeer
maandag 24 april 2023
Dank
zomernummer.