Helende handen

Helende handen

Handen zijn om te schudden, te zwaaien, te strelen, te troosten, te genezen en te bidden. 

We veroordelen geweld. 'De hand op het gevest van een zwaard is de slechtste plek waar een christen hem kan hebben' zei lang geleden een dominee.

Handen zijn ook om in eigen boezem te steken.

Petrus gebruikte tweeduizend jaar geleden zijn handen om iemand een oor af te slaan.

Jezus bestrafte hem en gebruikte Zijn handen om het oor er weer aan te zetten. Zijn laatste wonderlijke genezing.

Later warmde Petrus zijn handen boven het vuur terwijl Jezus werd veroordeeld. Petrus verloochende Hem uit angst voor zijn leven. 

Je kunt je je afvragen waar de rest van de discipelen was. De meesten hadden een veilig heenkomen gezocht. Iets met gesloten deuren. Jammer dat er toen nog geen twitter of facebook was. 

Dan hadden zij op social media hun hart kunnen luchten over Petrus, die de goede zaak veel schade aan het berokkenen was. 

Of zouden zij hun hand in eigen boezem hebben gestoken?

 

Els

Ze deed de deur wagenwijd voor me open en nodigde me met een hartelijke armzwaai naar binnen. Het mooie van deze tijd is dat iedereen een eigen begroetingsritueel heeft. Variërend van een overduidelijke hoofdknik tot een jongensachtige elleboogstoot. Vooral de manier waarop die laatste wordt gegeven, egt veel over de persoon die hem geeft. Denk trouwens dat de manier van ontvangen net zoveel zegt.

Deze dame, Els geheten, ontving me op een warme manier. Ergens zat er een spoor van behoedzaamheid gemengd met een vleugje gedecideerdheid. Bij elkaar genoeg om te weten dat we een interessant uurtje tegemoet gingen.

Ze liet me binnen in de voorruimte van het statige grachtenpand aan één van de singels van onze stad. De kamer was ingericht als een efficiënte ruimte waar enerzijds de toegankelijkheid in het oog viel en er anderzijds een sfeer van professionaliteit aanwezig was.

Sorry meneer Klepper

De dag begon al bijzonder. In alle vroegte werd ik wakker. Het was zaterdag, dan sla ik de douche over en sjees naar beneden richting sinaasappelsapapparaat en koffiemachine. 

Terwijl ik sta te wachten tot die tot leven komen, valt mijn oog op de vaatwasser. Ergens wist ik dat ik gisteravond dat ding uitgezet had. Gewoon omdat het lawaai niet fijn is. Ik geef dan een ruk aan de deur en duw ergens wat in tot hij stopt. Om hem net voor het slapengaan alsnog weer aan te zetten.

Vanmorgen twijfelde ik of ik dat gedaan had, trek de klep open en constateer een vrij schone vaat. Tcoh niet helemaal zeker ga ik op onderzoek uit, zak op mijn knieën en duw mijn hoofd naar binnen. Ondertussen heb ik één hand nog aan de klep.

Op het moment dat mijn hoofd zich in het inwendige van dit apparaat ter hoogte van het vorken- en lepelbakje bevindt, komt alles tot leven. Het lijkt op een moderne douche. Waar de stralen van alle kanten komen. Voordat ik mijn hoofd terug had en de klep dicht, was ik helemaal wakker.

Inmiddels is het geklepper niet alleen de oorzaak van een fikse douchebui maar ook van een nieuw scheerapparaat.

Mijn scheerapparaten zijn een kort leven beschoren. Ik gebruik ze in badkamers, tuinen en auto's. Dat werkt prima tot ik, net iets te haastig, het klepje open doe om het haarbakje leeg te maken. Na verloop van tijd breekt dat klepje dan af en is het scheren gebeurd. Soms lukt het nog een paar dagen met mijn hand tegelijk geklemd om het scheerhoofdje en apparaat om ze bij elkaar te houden.

Vanmiddag bedenk ik opeens dat ik er nog één moet halen. Ik spring aan  't eind van de middag op mijn fiets en sjees naar de scheerapparatenwinkel. Daar aangekomen struikel ik over een stapel winkelmanden in de deuropening. Terwijl ik deze opzij probeer te schuiven komt er een mevrouw die begint over reserveringen. Net voordat ik wil zeggen dat ik niet kom om te eten, bedenk ik iets over hoe het nu werkt.  Terwijl ik in mijn baard krab, pakt de dame een lijst en vraagt 'U bent meneer Klepper?'

Daar deze naam mij een herbeleving van spontane vaatwasdouches geeft, haal ik de schouders op in een gebaar van 'wat denkt u nu zelf'. Misschien mompel ik dat ook wel iets. 

Waarop de dame een glimlach op haar gezicht tovert, de mandjes opzij rukt en me binnen laat.

Voordat iemand 'scheer je weg' kan roepen, heb ik mijn apparaat gekocht en wandel tevreden de winkel uit. 

Beste Layana, Soraya, Arash en Nassim

Beste Layana, Soraya, Arash en Nassim

Waarom moesten jullie er zonodig vandoor uit Iran? Wat mankeert er aan dat land? Weten jullie dat het Paradijs er vroeger gelegen heeft? De rivieren liggen er nog. En tussen het paradijs en nu zijn er best mooie dingen te noemen. De hangende tuinen bijvoorbeeld. De uitvinding van de wet van Meden en Perzen. De mooie tapijten die jullie maken..

Dat er daarnaast nog een doodstraf is als je iets hebt met demnostreren, homo's, christenen en atheïsten is wel een dingetje. 

Jullie gingen er twee jaar geleden vandoor met zijn vieren. Vader Arash en moeder Layana en Soraya(11) en Nassim(4). Na een lange tocht kwamen jullie in Italië aan wal.

Nauwelijks vaste grond onder de voeten en je moest je vingerafdrukken laten nemen. Het schoot allemaal niet zo erg op en jullie kregen de kans om richting Nederland te komen.

Daar aangekomen zijn jullie in vijf verschillende asielzoekerscentra geweest. Tot jullie hoorden 'U bent niet welkom, we kunnen uw procedure niet starten want uw vingerafdrukken liggen in Italië. Of u maar terug wil gaan. Of we brengen jullie.'

Bij navraag bleek dat Italië ook niet zo happig is op vluchtelingen uit het noorden. 

Inmiddels hebben jullie te horen gekregen dat wanneer jullie achttien maanden door Nederland zwerven, je niet meldt, geen bankpasje of uitkering neemt, geen dokter, ziekenhuis of wat anders nodig hebt, dan zien we jullie als bewezen illegaal en kunnen we alsnog de procedure starten. 

Lieve Arash, Esther, Soraya en Nassim, ik sprak jullie vanmiddag via een hele mooie verbinding die een beetje geheim moet blijven, houd vol. Jullie doen het al drie maanden heel erg goed als illegalen. Nog vijftien maanden te gaan en dan komt er hulp. 

Mocht het onverhoopt fout gaan en jullie op één of andere manier weer in Iran terechtkomen en ze juliie daar nog ene keertje laten gaan. Laat dan Italië rechts liggen, vaar met een boog om Spanje en Portugal heen, roei door het Kanaal en dan een beetje rechts aanhouden. Ergens bij de Euromast aanleggen, aan wal komen en opnieuw proberen.

Bovenstaand verhaal kwam vanmiddag op mijn bord. Dit zijn de momenten dat ik blij ben dat er een diaconie is. Met wat aanduwen kun je helpen om de eerste nood te lenigen. Maar hoe straks verder? Ga je als kerk deze mensen meer dan een jaar supporten? Richt je een crowdfunding op? Ga je aanbellen bij onze overheid? Iemand een idee?

Documentloze mensen zijn nog steeds mensen. 

Goelag en knuppels

Weet iemand welke partij de Russische ambassadeur op het matje geroepen heeft om een stevig gesprek te hebben over hun beleid inzake oppositie voeren? 

Iemand vergiftigen en vervolgens in een concentratiekamp opsluiten is toch niet wat we willen anno 2021?

Weet iemand welke partij een spoeddebat aangevraagd heeft over hoe onze regering met oppositie omgaat? 

Mensen een kwartier voor sluiting van het Malieveld jagen en met honden en knuppels bewerken is toch niet wat we willen anno 2021?

Het geheim van de kerk

 Vol ontzag keek hij me aan en herhaalde zacht voor zich uit: 'Het geheim van de kerk.' Ik schatte hem een jaar of tien, hij was samen met zijn moeder op deze koude winteravond. De hele stad zat dicht behalve de kerk. En zelfs daar was het koud. 

Een beetje tegen de regels in had ik hem een warme beker chocomel uit het koffieapparaat gegeven. We hadden wat rondgelopen en nu liet ik hem het centrum van de kerk zien. De kerktuin zogezegd. Hier stond de kansel in het midden met de zitplaatsen voor de ouderlingen en de diakenen er omheen. Een met houtsnijwerk versierd hekwerk scheidde de tuin van het publiek. In het hekwerk zaten twee deuren. Eentje aan de voorkant waar de dominee of dienstdoende ambstdrager richting gemeente kon lopen om op gelijke hoogte iets te zeggen en eentje aan de achterkant waar de predikant met zijn gevolg binnen kwam als de dienst begon. Nu was alles leeg en ietwat donker.

'Wil de de kansel eens zien?' vroeg ik de jongeman. Hij draaide zich om, keek vragend naar zijn moeder en knikte vervolgens naar mij.

Nadat hij van boven de hele kerk bekeken had met de grote oude Statenbijbel recht onder zijn neus, klom hij weer naar beneden. 

We verlieten de kerktuin waarbij ik het deurtje achter me sloot en de sleutel uit het slot haalde en op een heel bijzonder plaatsje hing.

Hij keek me met grote ogen aan en ik bracht mijn wijsvinger voor mijn mond en zei tegen hem: 'Sttt, hier hang ik de sleutel neer. Dit is het geheim van de kerk.' 

Hij keek me heel serieus aan en langzaam brak er een soort glimlach door op zijn gezicht. Zacht herhaalde hij mijn laatste zin. Heel even waren we met ons tweeën de enigen ter wereld die dit wisten. Twee jongens met een geheim. 

Aan zijn pientere blik te zien, begreep hij ook dat een deur op slot doen en de sleutel ernaast hangen, best bijzonder is. 

Dat dit niet gaat om iemand tegen te houden maar dat het echt iemand zijn eigen beslissing is om binnen te komen.  

Van zijn moeder begreep ik onlangs dat hij regelmatig aan een bezoeker vraagt: 'Kent u het geheim van de kerk?'

Paradijs

Mensen ontmoeten, dwars door Nederland toeren en wegen vinden om duurzame tuinen aan te leggen is gaaf om te doen. 

Ik verkeer, samen met een mooi team, alweer een tijdje onder hoveniers, bankiers en andere ondernemers die tijd en middelen vrij maken om goede dingen te doen. 

Mijn werkschoenen uit de kofferbak halen en door de modder van een aan te leggen wijk baggeren met een hovenier die daar onze tuinen gaat aanleggen, voelt geweldig. 

Diezelfde dag veertien hoog met een prachtig uitzicht over de Domstad in overleg met een groene bank over uitbreiding van leasemogelijkheden voor tuinen is ook mooi. 

De aanschaf van een stuk grond vorige week waar ons eerste voedselbos gaat verrijzen voelt als een hele grote mijlpaal. Veel zaken om blij van te worden en druk mee bezig te zijn. 

De meeste weken vullen zichzelf met bezigheden. Heerlijk om dan het weekend in te gaan met een lege agenda. De enige deadline die ik dan heb, gaat over een schrijfopdracht, een column of  een hoofstuk van een boek.

De stilte op een vroege zaterdag- of zondagmorgen. Het hele huis in rust en de buurt nog in slaap. Alleen de natuur die bezig is. Met een zon die opkomt of een bui die overtrekt. Of zoals vanmorgen de wind die de bamboes voor mijn raam laat buigen.

Schrijven is tuinieren. Een tuin begint pas te leven nadat er in gewerkt is. Tussen grond verzetten en potten versjouwen zit een boel zweet. 

Letters planten of zinnen ombuigen is magie. Ik kan me verwonderen over wat je met zesentwintig letters kunt. Het voelt als een Hof van Eden die je zelf in mag richten. Met het verschil dat daar geen onkruid groeide. Of misschien was het er wel en wisten wij het toen te gebruiken.

Ik leg mijn schoffel nog even aan de kant voordat ik mijn woorden van vanmorgen uitruk. Misschien hebben ze een andere bedoeling.

Stormschade

 

Soms zinkt een bootje niet

slaat alleen maar om.

Ramt de mast wat vast

stond op de kade.

Mijn treur en klaagzang gaat

niet over het verlies van bootje

maar over behoud van zootje

ik nu mee opgescheept.

Veel minder mijn verdriet

als bootje zonder hinder

afgezonken was naar ginder

mooi gedachtenis achterliet.

Waarom niet naar de diepte

waar niemand brengt en haalt.

Zo'n plek waar normaal

de liefde nimmer faalt.

Ik stem op jou

In een ver verleden moest er 's nachts opgebleven worden omdat je een verkiezingsuitslag aan de andere kant van de wereld wilde volgen. Ik heb er wel eens de wekker voor gezet om je te ondersteunen. Het voelde raar om op bed te blijven liggen terwijl jij vaderziel alleen voor het scherm zat. Niets was minder waar; jij redde je prima.

En dat doe je nog. In het jaar dat een virus de kop opstak en bijna alles verlamde, werd je gevraagd om voor een politieke partij een gedeelte van hun social media te verzorgen. Blijkbaar deed je dat zo goed dat je nu op de kandidatenlijst voor de verkiezing van de leden van de Tweede Kamer staat.

Harm, ik ben ongelooflijk trots op je. Net goed en en wel twintig en je doet het. Als ik de afgelopen tijd links of rechts hier iets over vertelde kreeg ik steevast de vraag wat ik er nu echt van vond. Of ik jouw partij niet wat 'te' vond. 

Het bijzondere is dat we tot de dag van vandaag gewoon het gesprek hierover kunnen hebben. Ik leer van jou hoe jullie tegen bepaalde zaken aankijken en ik krijg de gelegenheid om mijn mening te ventileren.

Dat is wat mij betreft het enige dat telt. 

Welke ouder zou niet trots zijn op een kind dat zijn of haar eigen weg probeert te vinden en vol goede moed ergens voor gaat? Waarom zou je hetzelfde moeten denken als je ouders? 

Zolang jij zelfstandig denkt en eventueel tegen de mainstream in vasthoudt aan je idealen blijf ik misschien van mening verschillen maar ben en blijf ik bovenal een vader die supertrots is op zijn zoon. Volgende week stem ik op jou!

Sodemieter op

Er was een dominee die een brief schreef. Over zaken die volgens hem niet in ons land thuishoren. Iets over samenlevingsvormen die niet deugen. Dit epistel kwam in handen van de pers. Een verdrietige homo en een boze televisiemaker maakten het verhaal compleet.

Met stijgende verbazing dit filmpje bekeken. Naast het onbegrip, boosheid, verdriet en pijn, zit er zelfs bizarre humor zelfs in.

Een koster of beveiliger die tegen Leon(de homo) roept: 'Opgesodemieterd!' De herkomst van dat woord verwijst naar het bedrijven van handelingen die de dominee juist niet wil. 

Maar verdriet overheerst waar zo zichtbaar wordt dat men niet in staat is met elkaar in gesprek te gaan. Een situatie waarbij de ene partij met een camera rond een kerk holt en de andere partij niet thuis geeft, verdient geen schoonheidsprijs.

Op de site van de betreffende kerk lees ik dat er een rouwdienst aan de gang was en de cameraploeg verzocht is om hier respect voor te hebben. Tja dan snap ik ook dat men op dat moment de deuren dicht houdt.

Aan de andere kant; kun je anno 2021 wel je mening verkondigen en zwijgen als je er vragen over krijgt? 

Voor een camera gewoon zeggen waar je voor staat, of op je eigen site uitleggen wat je bedoelt, zou mooi zijn.

Nu voelt het als een gesloten gemeenschap die het erg eens is over de zondige boze buitenwereld. Een brief aan de gemeenteraad schrijft en zwijgt als de media er lucht van krijgt.

Ben benieuwd hoe deze mensen vandaag hun zondag beleven. Ze zijn met een stuk of vijftienhonderd las ik.

Zitten ze vanmorgen in de kerk te luisteren naar hoe erg het allemaal is? Zouden ze zich allemaal slachtoffer voelen van wat hen aangedaan wordt? Hoe ze

weggezet worden?

Of zit er ook eentje tussen die een mailtje schrijft aan Leon? Die gewoon zegt dat ie het ook niet helemaal weet. Dat de kerk soms dingen denkt die verouderd zijn. Dat de kerk niet altijd voorop loopt en het daar soms wat langer duurt. En dat sommige kerken het lastig vinden. Het als ingewikkeld ervaren om woorden uit hun prachtige Bijbel te vertalen naar deze tijd. 

Dat de kerk juist een plaats wil zijn voor degene die buiten de boot dreigt te vallen. Een plek om op adem te komen. Een plaats waar je samen kunt zoeken naar mooie manieren om leven vorm te geven. Ook als het over samen leven gaat. 

Gewoon tegen Leon zeggen dat de kerk het gesprek aan wil gaan. Ook met mensen die zich onheus bejegend of niet gezien voelen.

En dat die persoon dan gewoon even de hele kerk is. Tegen Leon begint met 'sorry' en hem uitnodigt voor een wandeling. Samen een paar uurtjes lopen en luisteren doet echt wonderen.

Leon, een heel wijs iemand leerde me dat verandering bij mijzelf begint. Ik wil sorry tegen je zeggen en je uitnodigen. Wanneer kun je?