Suggestie

'De krant brengt de leugen in het land', gebruikte ik jarenlang om mijn leerlingen iets te leren. In een tijd van opkomende sociale en andere media was dit een mooie ingang om naar de betrouwbaarheid van berichtgeving te kijken. 

We ontdekten leuke dingen. Leerden dat er soms meer dan één waarheid is.

Ook op andere gebieden heb ik geleerd dat 'de waarheid', vaak sterk afhankelijk is van de werkelijkheidsbeleving van de persoon die hem claimt. 

Meestal reageer ik niet als die werkelijkheid iets naast mijn beleving ligt.  Soms weet je bij bepaalde media dat de waan van de dag en een suggestieve kop belangrijker is dan even een bron te checken of op een andere manier zorgvuldig te werk te gaan.

Trouw maakt het wel erg bont. Franca Treur die een deelcolumn beheert in deze krant, doet een suggestieve uitspraak en zegt erbij dat ze het niet heeft uitgezocht. 

Franca, doe eens lief. De uitgever stuurt Jan Siebelink mijn boek Parre. Hij stuurt een lief kaartje terug. Vervolgens vraagt mijn uitgever of ze deze kaart mogen publiceren. Jan Siebelink geeft toestemming, iedereen blij.

Behalve Franca. Kom op collega, kunnen we niet gewoon samen een beetje blij zijn? Ik ben het in ieder geval wel met mijn uitgever. 

Mijn boekpresentatie werd afgelast door corona, alle lezingen en acties bij boekhandels werden gecanceld. Nu probeert mijn uitgever op andere manieren mijn debuut onder de aandacht te brengen. Ik voel ik me enorm gesteund door de mensen daar, die met alle huidige beperkingen, wegen hebben gevonden om Parre onder de aandacht te brengen.

Natuurlijk mag je daar wat van vinden. Maar hun integriteit in twijfel trekken door onwaarheden te debuteren is wat anders. Jij kunt beter. Jouw krant ook.

Je hebt mijn boek nog niet aan de straat gezet, zeg je. Gelukkig maar. Ik daag je uit om Parre te lezen. En zeg daar over wat je wilt.  Wees hard, meedogenloos desnoods maar blijf van mensen af die in alle oprechtheid hun werk doen.

 

Zwerversliefde

Ook na honderd jaar nog razend actueel in een tijd waar meningen zich verharden,  we alleen nog voor of tegen zijn en gewoon lief doen soms al verdraaid lastig is. 

Laten wij zacht zijn voor elkander, kind -

want o, de maatloze verlatenheden,
die over onze moegezworven leden
onder de sterren waaie' in de oude wind.

O, laten wij maar zacht zijn, en maar niet
het trotse hoge woord van liefde spreken,
want hoeveel harten moesten daarom breken
onder den wind in hulpeloos verdriet.

Wij zijn maar als de blaren in den wind
ritselend langs de zoom van oude wouden,
en alles is onzeker, en hoe zouden
wij weten wat alleen de wind weet, kind -

En laten wij omdat wij eenzaam zijn
nu onze hoofden bij elkander neigen,
en wijl wij same' in 't oude waaien zwijgen
binnen één laatste droom gemeenzaam zijn.

Veel liefde ging verloren in de wind,
en wat de wind wil zullen wij nooit weten;
en daarom - voor we elkander weer vergeten -
laten wij zacht zijn voor elkander, kind.

Adriaan Roland Holst (in 'Voorbij de wegen' 1920)

Failure won't define me

Twaalf jaar geleden trokken we samen op. Beiden waren we de strijd met onze verslaving aangegaan. De afkick en de eerste lessen op het gebied van verslavingsvrij leven lagen achter ons. Nieuw gedrag aanleren, omdat dit makkelijker is dan oud gedrag afleren, hadden we geoefend in de beschermde omgeving van de groep waar we acht weken lang dag en nacht mee optrokken.  

Hierna was het tijd om dit in de praktijk te brengen. Voor mij betekende dit dat ik thuis ging wonen en nog drie dagen in de week naar de kliniek ging voor deeltijdbehandeling. Zij volgde dezelfde behandeling en woonde zelfstandig in een huis op het terrein van de kliniek.

In onze groep waren wij wel een beetje de hardliners. Beiden zagen we de nodige mensen gaan en komen. Zonder dat we nu super goede vrienden werden, herkenden we elkaar in meerdere opzichten. Als het niet in woorden was dan wel in een gekozen lied.

De afgelopen jaren zagen we elkaar nu en dan op wat sociale media. Af en toe reageerden we op elkaars posts.

Vanmorgen deelde ze dat het de afgelopen tijd fout was gegaan. Alcohol had haar weer gevonden. Eten ook. 

Ze legt de verantwoording bij haarzelf maar zegt ook iets over acht weken bijna niemand zien en aanraken. Terwijl ik het in de kliniek langzaam iets begon te leren, was zij toen al een enorme knuffelbeer.

Hoe dan ook ze ging kopje onder en beleefde vervolgens de hele weg van schuld en schaamte opnieuw. Ze heeft het inmiddels gedeeld met mensen om haar heen en is niet alleen opgekrabbeld maar staat weer helemaal rechtop.

Mijn schuldgevoel dat ik haar de afgelopen maanden niet even geappt of gebeld heb, maakte plaats voor een warm blijzijn dat het haar lukte om overeind te komen.

Daarnaast deelde ze een lied. Woord voor woord greep het mij bij de keel en raakte het mij. En dat doet het nog steeds.

https://www.youtube.com/watch?v=N9aFWGR52Ng

Lieve Lydia

Zes jaar geleden stapten mama en ik samen met jou een lokaal binnen. Er zaten twee leraren die engels spraken. Jij mocht komen uitleggen waarom je koos voor tweetalig onderwijs.
Ik viel van mijn stoel van verbazing, bewondering en trots. Je deed het. En dat is het kernwoord geweest van de achterliggende zes jaren.  Doen. Elke keer weer.
Het bijzondere is dat je niet aan het ploeteren was, ondanks al die uren. Soms midden in de nacht of 's morgens heel vroeg. Jij deed het; je begon en stopte niet voordat je klaar was. . 
Met klasgenootjes maakte je verre reizen tot aan Zuid Afrika toe. 

Ondertussen trok het leven buiten school ook de aandacht. Als gezin hadden we prachtige vakanties in Italië, Portugal en Spanje. En soms gewoon een weekendje Parijs of een paar dagen Londen. 

Jij en ik genoten van mooie lunches in De Beurs nadat we de Koopgoot in Rotterdam geplunderd hadden. Jij bent degene die ons ontbijtpannenkoekenritueel op verjaardagen in stand houdt. 
Daarnaast heb je jaren gevoetbald bij de Jodanboys, heb je een bijbaantje bij de Appie en ben je bezig met je rijbewijs. 
Je vriendenkring onderhoud je door van tijd tot tijd op stap te gaan. Zomaar tussendoor of echt even samen weg. Je doet het.
Je ontdekte het liefdesleven en verrijkte ons gezin met je vriend David. 

Daarnaast waren er ook ingewikkelde tijden en gebeurtenissen. We verloren familie en er waren erge ziektes, soms heel dichtbij. 
Nooit vergeet ik hoe we elkaar vonden met een knuffel of een blik als ziekenhuis weer werkelijkheid werd.
Soms deed ik een absentiemelding, tegen alle regels in, voor wat meer dan alleen een ziekenbezoek, gewoon omdat je een vrije middag of morgen verdiend had. 
Je zorgde samen met je broer en je vriend dat een kerstontbijt, met cadeaus en een nepkerstboom in een kaal ziekenhuiszaaltje, een feestmaaltijd werd.
En een week later, met oud en nieuw, verzorgde je samen met David een vuurwerkshow midden in de nacht tegenover datzelfde zaaltje. En tja, dat je dat op de stoep van een wooncomplex voor ouderen deed, kon jij ook niet weten.

Ook de wisseling in werkzaamheden van mij maakte je mee. Een heel leven was je gewend dat je vader 'gewoon' les gaf. Ineens hield dat op en zat je midden in de hectiek die dit met zich meebracht. Jouw broer verliet een jaar geleden met zijn diploma de school. Van ons drieën was je nog de enige waardoor het ook minder jouw school werd. Maar je hield vol, maakte het af en je ontvangt vandaag je welverdiende diploma.

Het leven is niet altijd een feest, wel is er altijd wat te vieren. Al was het maar omdat we in overvloed van liefde mogen leven.
Lydia, ik hou van je om wie je bent. Je bent de prachtigste dochter die een vader zich kan wensen. Dat wordt niet meer door een diploma. Maar vandaag vieren we het allemaal. Ik ben gelooflijk trots op jou!