Hierna was het tijd om dit in de praktijk te brengen. Voor mij betekende dit dat ik thuis ging wonen en nog drie dagen in de week naar de kliniek ging voor deeltijdbehandeling. Zij volgde dezelfde behandeling en woonde zelfstandig in een huis op het terrein van de kliniek.
In onze groep waren wij wel een beetje de hardliners. Beiden zagen we de nodige mensen gaan en komen. Zonder dat we nu super goede vrienden werden, herkenden we elkaar in meerdere opzichten. Als het niet in woorden was dan wel in een gekozen lied.
De afgelopen jaren zagen we elkaar nu en dan op wat sociale media. Af en toe reageerden we op elkaars posts.
Vanmorgen deelde ze dat het de afgelopen tijd fout was gegaan. Alcohol had haar weer gevonden. Eten ook.
Ze legt de verantwoording bij haarzelf maar zegt ook iets over acht weken bijna niemand zien en aanraken. Terwijl ik het in de kliniek langzaam iets begon te leren, was zij toen al een enorme knuffelbeer.
Hoe dan ook ze ging kopje onder en beleefde vervolgens de hele weg van schuld en schaamte opnieuw. Ze heeft het inmiddels gedeeld met mensen om haar heen en is niet alleen opgekrabbeld maar staat weer helemaal rechtop.
Mijn schuldgevoel dat ik haar de afgelopen maanden niet even geappt of gebeld heb, maakte plaats voor een warm blijzijn dat het haar lukte om overeind te komen.
Daarnaast deelde ze een lied. Woord voor woord greep het mij bij de keel en raakte het mij. En dat doet het nog steeds.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten