donderdag 19 april 2018

Parijs

Stad van licht en liefde. Waar tonnen ijzer en emmers vol met klinknagels werelds meest bezochte bouwwerk tentoonstelt. Waar dichters en schrijvers een opstand begonnen omdat ze het bouwwerk van meneer Eiffel niet zo geweldig vonden.  

Waar een Bastille bestormd werd omdat boeven buskruit benodigden. In tegenstelling tot het oude schoolverhaal dat er gemartelde mensen bevrijd werden. Op de dag van de bestorming dacht men pas, nadat men het buskruit veilig gesteld had, dat het een stunt was om de gevangenen los te laten. Daar waren er zeven van. De meesten werden de dagen erop weer vastgezet omdat dit wat veiliger bleek. Daarna werd het bouwwerk door een sloopbedrijf afgebroken. En niet door een woedende menigte steen voor steen tot de grond gesloopt. 

Over revolutie gesproken. Op een vroege morgen, passeer ik hardlopend, een kerk. Dat is niet zo bijzonder. Wel is het uitzonderlijk dat het een gereformeerde kerk is. Ja die van Luther en Calvijn, niet de meest populaire figuren hier. Wat opvalt, is een doek aan de gevel met vrijheid, gelijkheid en broederschap. Ik herinner me wat preken uit mijn jeugd, waar de Franse revolutie als de oorzaak van veel kwaad werd aangewezen. En waar de slogan 'liberté, egalité en fraternité' als een vloek in de kerk werd gezien. Al lopend mijmer ik nog even. Misschien is revolutionair zijn wel christelijker dan ik dacht. We heten niet voor niets protestanten.


De stad, die bij elk bezoek mooier wordt. Dit keer is onze uitvalsbasis een appartement in MontMartre. Op de helling van la Butte Montmartre, zoals ze de heuvel noemen waar de Sacre-Coeur op is gebouwd. Prachtige kathedraal waar je niet op uitgekeken raakt. In tegenstelling tot de kerk waar ik zondag's kom, mag je hier door de week gratis naar binnen. Aan de andere kant betaal je in de omliggende straatjes het drievoudige voor een glaasje wijn. 

Parijs ook de stad waar ze kunstenaars bij elkaar begraven. En er zoveel hebben dat er een brug over de begraafplaats loopt om aan de andere kant te komen. Vanaf ons dakterras kijk ik over een dichtbevolkt, hoewel uitgestorven, gebied van graven, zerken en tombes. Drie olmen houden de wacht boven de ingang. 
Op een vroege ochtend, een beetje gedwaald over dit terrein. Ook hier nogal wat verbanden met revoluties. De grote en de kleine. 
Niet te missen is de familietombe van de Zola's. Emile, niet echt een vriend van de gevestigde orde, lag hier begraven. Bij zijn familie, voordat hij bijgezet werd in het Pantheon.
Meer zoeken is het naar de plek waar Heinrich Heine begraven ligt. Ja, die van de Lorelei. Het gedicht zo beroemd, dat het bijna een volkslied werd. Zelfs de nazi's  durfden het niet te verbieden. 
Eenmaal gevonden, verwonder ik me over het witte, waaruit graf en buste opgetrokken zijn. Het steekt af tegen het grauw en grijs rondom. Prachtig zijn de dichtregels op de zijkant. Vrij vertaald zeggen ze, dat waar hij ook zal rusten, Gods hemel hem zal omgeven en de sterren zijn graflampen zullen zijn. Te weten dat hij een banneling was en zijn laatste jaren hier in Parijs verlamd op bed doorbracht maakt deze regels nog mooier.

Daarnaast zitten we niet zover van de plaats, waar Vincent van Gogh twee jaar  doorbracht. Waar hij kennismaakte met het impressionisme Ook weer vertrok omdat het hem te druk was. Vincent, niet de gelukkigste man, wel een soort revolutionair. 

Zo kan ik nog wel doorschrijven. Een lijst met beroemdheden maken, die hier een tijdje rondzwierven. Of een beschrijving van de mooiste plekjes en terrasjes.  Het is allemaal al ergens beschreven. Nee, wat Parijs mij deze keer leert is dit: 
'Geniet', zei menigeen, toen ik vertrok,
Van pracht en praal, dacht ik.
Maar wandelend
tussen versteend verdriet,
bedenk ik, dat het
de aankomst niet,
maar de reis zelf is,
die leven boeiend maakt. 




Raam

(gepubliceerd  op 15-04-2018  indebuurt.nl)
Er wonen bijna tweeduizend mensen. En gemiddeld hebben ze een inkomen van iets meer dan vijfentwintigduizend euro.  We hebben het hier over een heel bijzondere straat in Gouda.
Alleen de naam is al een beetje ingewikkeld. Raam. Niet: 'het Raam'. Maar Raam. Dit betekent als je de straat aanwijst dat je het dan hebt over de Raam. En dat klinkt best een beetje raar. 
De Raam is niet alleen een straat maar ook een buurt. De Raambuurt. Dit omdat er de afgelopen decennia jaren meer veranderd is dan alle eeuwen daarvoor, las ik op de website die ze zelfs hebben.De straat bestond vroeger uit een gracht die de Hoge Gouwe via het Nonnenwater met de huidige Museumhaven verbindt.

Koningsmarkt


Waar vroeger het water liep, staan nu auto's geparkeerd. En leggen we straks de kleedjes voor de jaarlijkse vrijmarkt op Koningsdag. Wij hebben daar jaren gestaan bij vrienden die een mooi huis halverwege de Raam hebben. Eén van de vele nieuwe huizen die er de laatste jaren zijn verrezen.  Terwijl er tegenover de gebouwen en huizen van honderd jaar oud in stand gehouden worden. Die mix is wat deze straat zo leuk maakt. 

Tegenover de islamitische groenteboer zit mijn huidige kapster. Iets verderop de moskee waar altijd wel wat mensen rondlopen.  De kleine erfjes die uitkomen op de Raam maken het ook een authentieke buurt.  


Folderwijk
De Raam is ook de straat waar mijn dochter jarenlang een folderwijk had. Heel vaak met haar mee geweest. Beetje onder het mom van helpen, en ook iets met grote stad, jonge dochter en straat bij schemer. Maar eerlijk gezegd gewoon omdat ik het leuk vond. Samen die mooie buurt door met heel veel karakteristieke elementen. Niet in het minst de bewoners zelf. 
Zeker rond kerst en oud-, en nieuwjaar een belevenis. Ook wel een beetje omdat dochterlief dan de jaarlijks terugkerende nieuwjaarswens, namens de foldermaatschappij, mocht rondbrengen. Met een piek in haar inkomen op dat moment. Waarbij ik heel vaak op een beetje lugubere manier als toekijkende vader wat op de achtergrond haar geldtransport stond te bewaken.  Misschien zag het er ook wel uit als een vader die zijn dochter zijn inkomen liet aanvullen. Mooi was in elk geval altijd dat de staat en waarde van een huis niets zei over de bijdrage die mijn dochter ontving. Mooie les!


Er zitten nogal wat kunstenaars op de Raam getuige de diverse woonkamerramen waarbij je echt even twijfelt of dit een woonkamer of een etalage is. Waar soms gewoon een fiets in geparkeerd staat. Of een ware expositie zo even van de straatkant te bekijken. 
Al met al een mooi straat om eens op je gemak door te wandelen. Al kijkend valt er heel veel leuks te ontdekken.







maandag 9 april 2018

Raken


Elkaar een beetje kwijt
raken door dichtbij te komen.
Is een mooi voorbeeld
van tegenstrijdigheid.
Toch blijft er hoop,
zolang raken zich
net zo verhoudt tot
dichtbij als
tot kwijt.

vrijdag 6 april 2018

Graven

Op elke 
begrafenis begraaf ik
 al mijn oude doden.
De rij wordt langer,
 de stoet steeds
korter.