Ik ben verliefd

Vandaag heb ik gehuild.  Ik ontmoette José Sousa Saramago in Casa dos Bicos, een prachtig gebouw aan de oever van de monding van de Taag, waar een permanente tentoonstelling aan deze man is gewijd. 
De boerenzoon uit 1922 werd rond zijn vijftigste dichter en schrijver.  Vanwege zijn opvattingen werd hij ontslagen door zijn werkgever. Daarnaast na het verschijnen van een roman waar hij Jezus met Maria Magdalena laat trouwen en deze laatste als een krachtige wijze vrouw neerzet, wordt hij verbannen door de kerk. Ooit wilde men hem een prijs geven. De toenmalige regering vond deze strijder tegen onrecht een te grote rebel en hield dit tegen. Uiteindelijk gaf de wereld hem de Nobelprijs voor Literatuur. De enige Portugees die deze ooit in ontvangst mocht nemen.

Inmiddels verschijnen zijn boeken in meer dan vijftien talen, is er één verfilmd, een ander de basis voor een operastuk. Twee andere boeken van hem, worden gespeeld in het theater.
Toch zijn al deze dingen, hoe ontroerend en mooi ook, niet de reden van mijn tranen. Nee, dat kwam ergens anders door
Naast al het indrukwekkende; zijn handschrift, zijn nagebouwde werkkamer, foto's en filmmateriaal was ik onder de indruk van al zijn boeken. Een compleet wereldwerk. Met zinnen die je pakken als de blote hand van je grote liefde op een naakte bovenarm wanneer je die daar een tijdje gemist hebt.  Wat me echt raakte was het volgende dat hij schreef onder een foto van zijn vader:

De jaren zijn voorbijgegaan en dit is wellicht de laatste foto van mijn vader. Ondanks zijn rare capriolen is hij nooit een slecht mens geweest. Op zekere dag, ik was al volwassen, zei hij tegen mij: 'Jij bent wél altijd een goede zoon geweest' Op dat moment heb ik hem alles vergeven. Ik had nog nooit zo'n band gevoeld met hem.

Liefde op het eerste gezicht geloof ik oprecht in.  Dat zo'n liefde mij de eerste dag aan het huilen maakt, is nieuw voor me. Maar voelt geweldig goed. José, ik hou van je. Ik heb je gezien, gelezen en gevoeld vandaag. Wil je nog veel beter leren kennen. Laag voor laag zoals je een ui af pelt. Dwars door alle pel-, en andere tranen heen wil ik alles van je weten. Ook al wist ik het al honderd jaar, vertel het mij opnieuw. Zin voor zin. Als ik je denk te kennen starten we voor mijn part elke dag opnieuw.