Ja, ik wil

Vandaag word ik opnieuw bevestigd. Als diaken in mijn kerk mag ik in en buiten mijn kerk dienstbaar zijn. Letterlijk staat er in het formulier, dat voorgelezen wordt tijdens de (her)bevestiging, de volgende tekst:

"Een diaken is iemand die daar helpt waar geen helper is"

Daar waar nood is komen we. Waar mensen vastlopen in zichzelf of in systemen, proberen wij er te zijn.  Gewoon 'er zijn' is soms al ongelooflijk veel. Met iemand oplopen, iemand aanhoren of ergens wat in beweging krijgen is gelooflijk mooi werk. Met veel voldoening die vrede in het hart geeft. Ook als zaken wat ingewikkelder liggen. Geld inzamelen en uitdelen is onze minst moeilijke taak. Geld is niet van ons, we hoeven het alleen maar wat heen en weer te schuiven. En boven is altijd meer.

Onze grootste uitdaging is om evenwicht zoeken. Balans tussen barmhartigheid en gerechtigheid. Doen we de ander wel echt recht als we alleen maar geven? Of zit er ook gerechtigheid in wederkerigheid? Durven we de weerstand op te zoeken?

Onze liefde voor de medemens ook daadwerkelijk te vertalen naar duurzame keuzes. Niet te gaan voor de goedkoopste oplossing. Sowieso een beetje leren dat oplossingen niet altijd antwoorden zijn. 

Ooit bracht ik iemand naar een kliniek en was best tevreden met mijzelf. Later kwam ik er achter dat diegene die ik gebracht had, via de achterdeur het pand nog sneller verlaten had dan dat hij binnengekomen was door de voordeur. Daar leerde ik dat helpen om een goed gevoel te krijgen, als doel op zich, best wel een beetje armoedig is. 

De eerste diaken werd zo'n tweeduizdend jaar geleden gestenigd omdat hij eerlijk zei waar het op stond. Hij werd trouwens doodgegooid door de meest godsdienstige mensen van die tijd. Het mooiste van dat verhaal vind ik nog steeds dat toen hij doodgegooid werd, hij de de hemel open zag gaan. Waarbij Jezus ging staan. Om hem te zien en te ontvangen.
Vandaag is het feest. Opnieuw ja-zeggen en een zegen ontvangen. In vertrouwen ga ik de komende ambstperiode vrolijk tegemoet. Met een blij hart mag ik weer mensen gaan ontmoeten. 
En ik wil geloven dat bij alles wat er gebeurt, ver weg en dichtbij, de hemel open is en Hij echt wel gaat staan als het te ingewikkeld wordt. Ik moet alleen wat vaker omhoog kijken.

Schoenenliefde

Ze was oud en gerimpeld. Herkende niemand meer. Familie was al een tijdje uitgestorven. En wat niet uitgestorven was bleef weg. Omdat er altijd al gedoe geweest was. Oude vetes en familiedingen. Ruzie ging over in zwijgen. Na een tijdje voelde deze stilte aangenaam.

Nu was ze zelf aan het eind. Krachten waren weggegleden. Spraak en loop verward en strompelig.

De meeste vreugde beleefde ze aan haar goudvis. Ze praatte er uren tegen. En de goudvis sprak terug. Nee, niet in woordentaal, wel in beweging. Rondje naar rondje zwom hij op haar stamelende stem.

Haar man woonde bij haar. Hij was nog niet zover richting hemel. Waar zij alleen het laatste kronkelpad, dat verzorgingshuis heette, nog moest gaan, was hij nog helemaal op 't midden van het speelveld. Nou ja midden, meer de kant waar je richting catacomben gaat.

Zij in haar eigen wereld, hij in de zijne. Hoe dan ook een wereld van verschil. Zelfs in hun taal van liefde waren ze de letters kwijtgeraakt.

Tot vanavond. Zij gevallen en naar 't ziekenhuis. Hij erachteraan met een buurvrouw. Op de eerste hulp werd ze van brancard op bed getild. De verpleegkundige begon de kleding van mevrouw los te maken. 

Hij schoot al strompelend naar voren, keek bijna boos naar de zuster, duwde weg en sprak: 'Ik de schoenen'. De zuster keek hem bevreemd aan, toen naar de dokter die de schouders ophaalde. 

Behoedzaam pakte hij haar voeten die omhuld waren door ouderwetse schoenen. Deze hadden een bloemmotief. Langzaam en voorzichtig knoopte hij de veters los. Iedereen zweeg, de monitor maakte zijn eigen geluid. De zuurstoffles siste en de tl-verlichting gonsde. De rest zweeg; de zuster en de dokter, de ambulance-broeder en de man van de hartritme-apparatuur. Ook de buurvrouw hield haar mond.

In een heilig zwijgen ontdeed hij haar oude verrimpelde voeten van de bloemige schoenen. Eén voor eén schoof hij haar voeten uit de schoenen. Terwijl de tranen over zijn wangen rolden, had hij haar schoenen lief. Om ze uiteindelijk beiden, naast elkaar, onder het bed te zetten. Toen sprak hij schor: 'Ga nu jullie gang, alles is goed.'

Een uur later overleed ze. De oude gerimpelde dame die niemand meer kende. De volgende dag werd ze het ziekenhuis uitgereden. Als laatste eerbetoon stond een aantal medewerkers, in een soort haag,  in de centrale hal toen ze langsgereden werd.  Op de kist lag een paar schoenen. Ouderwetse schoenen met een bloemmotief. Iemand dacht aan een vergissing en wilde ze eraf halen. De dokter van gisteravond boog naar voren en zei: 'Laat dit, ze horen daar.' Hij huilde harder dan de man achter de kist. Die glimlachte met een vredig gezicht naar de schoenen.

Vluchtstrook

Ons tijdloos liefdespact

In eenvoud schoon.

Jij vloog en landde, 
waar ik ging en kwam 
en meermaals strandde.

Ik staar naar jouw gezicht,
elke keer als ik passeer.

Jou zie in ander licht.

Jij kijkt weg,
 omhoog opzij.

De afspraak is,

zolang jij niet zegt

of jij stijgt of daalt,

ik niet verklap

of mijn hand

openend ontvangt 

of draaiend zwaait.

Okerdicht

Lied van veertig doden

De hele

wereld houdt

haar adem in.

Amazone in de fik.

Presidenten en premiers

vliegen elkaar in kale hoofden.

Ego's trippen er lustig weer op los.

In Europa oefenen we exitten.

In Nederland gaan wij links

of anders rechts, stukken

harder dan recht vooruit.

In Gouda slachten wij

onze veertig bomen.

Waarom ademhalen

in verrotte wereld.

Laat ons stikken,

de stad creperen.

En dode bomen

gaan cremeren.

Door d' uitstoot

van die brand,

wij nog sneller

in t beloofde

land.

Huidhonger

Plukt de zomer zacht,

als een ooit geliefde,

snel de zwoele dag.

Ik haar warmte

even heugen mag.

Als straks de herfst 

mijn hongerende huid

niet stilt, maar voedt.

En huilend stormend,

komend afscheid luidt.

Herfstliefde

Mijn liefste is de herfst.

De tranen en de wind,

schemerende nevel,

in het zacht 

gebroken 

licht. 

Ik 

maak 

een bed

van varen.

Waarop mijn 

meest beminde,

ontdaan van zwoelig 

zomerkleed, zich naakt

voorwinters openbaart.

De 

koude

winter stoeit

waar frisse lente speelt

en zachte zomer zindert.

Mijn herfst, die vurig waaiend vrijt,

of traag als mist de liefd bedrijft.

Bezwanger ons de aarde,

verrijs dan nieuwe loot

verrukt, verwonderd

uit haar schoot.

Allerliefste herfst,

je zachte dood

is meer dan

leven 

kan.

Nog een keer stoppen

Aan t eind van een paar heftige weekjes kom ik er achter dat ik het fout doe. Er gebeurt veel, soms met een intesiteit die mezelf verrast. Het voelt ook alsof het bordje wat te vol ligt. Tot nu toe probeer ik alles voor te blijven. En dat mislukt. Ik neem een besluit om het anders te doen. Niet meer op de loop voor wat achter ligt. Nee we draaien de rollen om. 
Ik ga jagen op datgene wat voor ligt. Dat past mij beter. Mijn Veluwse voorgeslacht had wel iets met jagen.
Als boerenzoon al jong geleerd, dat recht ploegen alleen lukt, als je niet achterom kijkt. Stuur vast houden, niet te strak, je ogen op een punt op de horizon. En gaan. 

Vooruitblikken en er wat moois van maken.  Tegelijk heb ik besloten om te stoppen met denken. Ga alleen nog maar doen. 
Dat betekent een enorme ruimte in mijn agenda. Geen visie-bijeenkomsten meer. Elke vergadering, waar het woord missie (altijd al een beetje verdacht) in voorkomt, mijd ik. Geen brainstorm over formatjes die uitgerold moeten worden. Geen denkkaders waar binnen ik me kan bewegen. 
Gewoon doen.  Alleen maar doen. Zelfs als doen betekent het ontbreken van iets zinnigs. Dan nog ben ik gewoon aan het doen. Heerlijk. 
Als ik boos ben op iets of iemand, dan stap ik daar op af en zeg 'Ik ben boos'. En leg vervolgens uit waarom. Niets van een stappenplan bedenken om draagvlak te creëren, zodat de ander mee kan bewegen. Niets daarvan. Gewoon boos doen. Als ik liefheb dan heb ik lief. Ben ik verdrietig, dan huil ik. Blij, dan lach ik. Doen, alleen maar doen.  
Dat geldt ook voor wat er op mijn pad komt. Veel meer Jezus na doen. Ben ik op een feest, dan helpen als de wijn op is. Niets geen stuurgroep, die gaat kijken hoe dit probleem aangevlogen moet worden. Of een evaluatie hoe dit anders gekund had. Of beleid te ontwikkelen hoe dit de volgende keer te voorkomen.
Gewoon helpen. Doen. Er zijn al zoveel denkers. Problemen worden veelal aangepakt door denkers. En helpt het?
Denk van niet. Waarom staat er op die armbandjes 'What would Jesus do?' en niet 'What would Jesus think'.  Hij dacht denk ik van alles. Maar zei daar niet zoveel over. Hij zag, vroeg en deed. Dat ga ik proberen na te doen.  Beetje kijken, zien en wat vragen. En doen. Niet denken. Geen denken aan.

Realistisch? Misschien niet, maar waar het ingewikkeld wordt, kan ik juist het nu wat meer betekenis geven. Als ik daar bedreven genoeg in word, dan kan ik zelfs de hemel een stukje naar beneden halen. Want het wordt niet beter, dat is het al. Onlangs liep ik een rondje langs het water. Keek ik rechts, dan zag ik rollende golven. Opkomend tij. Keek ik naar links; daar ging af en toe de hemel open en brak de zon door. Misschien is het allemaal wel een kwestie van de juiste kant op kijken.
En soms zal ik zwijgen. Dan denk ik niets, dan doe ik niets. Dan droom ik.

(bewerking van een blog van drie jaar geleden, opeens weer een beetje actueel)

Zwartdicht

Stuur mij geen roos

zeker niet die rode.

Waar tint en toon

zo snel verschiet

en glansloos dof

zich 't leven laat.

Zend mij die zwarte

rijk in doorn getooide

Zodat m'n hand haar zachte,

nachtfluwelen fluisterbloem,

altijd bloedrood blozen doet.

Verdwaald

Waar wandelen, dwalen wordt,

raken we de weg snel kwijt.

Vragen ons in wanhoop af

waarom we wegwijzers 

op plekken plaatsen 

waar de weg 

nooit echt

weg was.

Laat ons borden plaatsen,

richting wijzen daar

waar weg en pad 

hun spoor al

heel lang

bijster

zijn.

In andere gevallen

zoveel rails versjouwen, 

van bomen bielzen bouwen

dat iedereen weer sporen kan.

Het gaat super met me!

Een jaar geleden verkeerde ik in zwaar weer. Iemand schreef me toen:

''Heiligen hebben een fantastisch verleden, zondaren een geweldige toekomst."

Dit was op het moment dat ik links en rechts redelijk hardhandig met mijn verleden om de oren werd geslagen. Niet in het minst door mijzelf.
Toen ik bovengenoemde quote ontving, dacht ik met name aan de toekomst in een soort spirituele zin. Zoals de verwachting van een mooi en prachtig leven na de dood. Iets als een christelijke bemoediging. Waarbij het wereldse lijden in een schril contrast staat met een te verwachten hemelleven.

Ik vergiste me. 

Dit gaat over nu. De toekomst is vandaag en een beetje morgen. De afgelopen dagen bezig geweest met de voorbereiding op een nieuw schooljaar. Weer een lokaal ingericht. Een beetje 'mijn eigen plekkie' van gemaakt zoals een goede vriendin zegt.  De gedichten hangen er weer. De boeken staan in de kast. Door de U-opstelling die ik gemaakt heb, is er een podiumruimte ontstaan. 
Kennisgemaakt met een nieuwe school, nieuwe collega's en een nieuw team. Mensen die me hartelijk welkom heten.
En mijn mentorklas vandaag voor het eerst ontvangen. Bijna dertig leerlingen van veertien tot zestien jaar.  Bij de deur wacht ik ze op en verwelkomd ze met een handdruk. Ze komen nogal verschillend binnen.
De één vol bravoure, de ander vriendelijk glimlachend, hier iemand die wegkijkt, daar iemand die achterlangs probeert te glippen. Een ander die vrolijk en open binnenkomt. 
Als iedereen zit, loop ik naar voren en ga op mijn krukje midden tussen hen in zitten, kijk ik rond en zie de mensheid voor me. Het zijn achtenvijftig ogen die me aankijken.  Negenentwintig mensen waar ik me een tijdje mee mag verbinden. 
De komende dagen ga ik er nog een kleine tweehonderd ontmoeten. En ja natuurlijk is het me ook wel een beetje wonderlijk te moe. Er is veel gebeurd het afgelopen jaar, nog steeds eigenlijk.  De behoefte aan wat rustig vaarwater is er. 
Tegelijk kan het voelen als een keuze. Kiezen tussen muizenissen in je hoofd hoe morgen er uitziet, of overmorgen. Ook de volgende maand zou ik willen weten. Tot ik denk, het is goed zo.

De school gaat uit, ik tref op de gang nog eens tel meiden uit mijn klas aan.  "Meneer, hoe vindt u ons als mentorklas?", klinkt het. Op dit moment denk ik; hier gaat het om. Niet wat ik vind, is belangrijk. Achter hun vraag ligt hun verlangen. "Heeft u ons gezien?' was ten diepste hun vraag.
Dat mag ik het komende jaar doen. Mensen proberen te zien. Ik ga een fantastische toekomst tegemoet!

Leven in overvloed

Ook al hebben wij sinds een aantal jaren onze tent verwisseld voor een huisje, toch blijf ik ergens een kampeerder. Iemand die gewend is om niet meer mee te nemen dan nodig en een beetje uitgekiend met voorraden om te gaan. Zowel in het inslaan er van als met het gebruik.
Zo kon het gebeuren dat toen we na ons eerste weekje in Portugal zuidelijker trokken de koel- en andere kasten redelijk leeg waren.
Even aarzelde ik om langs een winkel te gaan. Wat heerlijke ingrediënten halen voor een mooie kostelijk maaltijd. Dat we de dag ervoor in een superleuk restaurantje aan de Atlantische kust gegeten hadden, versterkte de behoefte aan een rijk voorziene tafel. Niet omdat dit restaurant de toon gezet had voor wat onze smaakpapillen betrof. Ik klaag niet snel maar hier was het eten echt beneden alle peil. Hoe leuk alles er ook uit zag; of de kok had zijn dag niet, of onze vegetarische keuzes hadden zijn creativiteit en verbeeldingskracht dusdanig aangepast dat zelfs een uitgehongerde bedevaartganger bij het aanschouwen van wat er samengeraapt op het plankje gekwakt was, er spontaan een vastendag van zou maken.

Ondanks mijn aarzeling, besloot ik te gaan koken met wat we hadden. Een maaltijd bereiden met de restjes.  Dat was zoeken, improviseren en even wat vaste vormen loslaten. Een tomaat met ui en een heel klein teentje knoflook werd de basis van de saus. Met wat kruiden uit de tuin van het huisje waar we zaten, lukte dat prima. Bramen van de struiken langs de weg als nagerecht. Samen met de meloen die al een tijdje met ons meerolde. 
Een ratjetoe van overgebleven groente aangebakken met een paar druppel olie vormde samen met de saus een prachtig palet waar alle kleuren in vertegenwoordigd waren. En het smaakte fantastisch!

Hoe vaak gebeurt het niet dat we denken dat we eerst nog iets erbij moeten hebben voordat het genoeg is. 
Vandaag ga ik leven in overvloed, desnoods van de restjes.

Waaiend naar de kerk

We zingen en we spelen,

spreken en luisteren

horen de stilte

in de ruimte

met God.

Al weet

ik niet zeker

dan nog meer

ontmoeting nodig.

We leven in storm of stilte

genieten van een bries

die warmend zwoelt.

voelt als tocht

Staand in

waaiend

veld.

Laat mij zijn als kind

dat zelf het pad 

niet kent.

Vuisten

al dan niet

gebald in uw

hoge handen legt.

Geleid in holle weg,

ruim omtuind met  

roos gevulde

doornen

heg.