Het zijn de kleine dingen
Gisteren gebeurde mij hetzelfde op de ziekenhuisparking in België. Na een ongelooflijk gedoe met een recept dat in het stadje zelf gehaald moest worden en wat niet lukte, gecombineerd met een parkeerkaart die niet wilde doen waarvoor die bedoeld was. Ik stond als verdwaasd midden op de parking en was voor een moment helemaal de weg kwijt.
Als kanker je huis binnensluipt, zeker een tweede keer voelt het meer als een stiekeme binnendringer dan als een donderslag bij heldere hemel, dan vind je wegen om er mee om te gaan.
Je past je prioriteiten aan en zoekt een harnas waarin je dit gevecht aan kunt gaan. Hiermee beweer ik niet dat je echt zoveel kunt uitrichten tegen deze nare ziekte. Zeker niet als partner.
Het is soms moeilijk om mensen tegen degene die het betreft, te horen zeggen 'Kom op, niet opgeven, je bent sterk! Vecht ertegen!' Er zijn ook mensen die dit zogenoemde gevecht verliezen. Als ik één ding leer, is het wel dat het bovenmenselijke kracht vraagt om dit hele proces uit te houden.
Maar als partner kun je wel je tuigje aandoen en aan de slag gaan. Zorgen dat je aanwezig bent, de dingen regelt en alles zo goed mogelijk probeert te arrangeren waardoor de patiënt zelf zich kan richten op haar ziek zijn.
Verrassend genoeg is dit helemaal niet zo moeilijk. Je werk anders inrichten, iets vaker voor taxi spelen, in overleg berichtjes maken voor een appgroep zodat iedereen op de hoogte blijft, ook wel een bijzonder fenomeen in zichzelf en nog duizend en één zaken die allemaal prima te managen zijn. Mij zelfs een soort voldaan gevoel kunnen geven. Natuurlijk snap ik dat dit allemaal terug te herleiden is tot een beetje regie houden. Wanneer er ziekte of narigheid komt waar je geen controle over hebt, is datgene waar je dat nog wel over hebt ineens razend belangrijk.
De prijs die je hiervoor betaalt, is zelfs van ondergeschikt belang. Een mooie lang van tevoren geplande vakantie op een ver eiland ruil ik met alle plezier in voor een weekje ergens dichtbij. Omdat dit dan tussen twee chemokuren in kan.
Je team opzadelen met de kastanjes uit het vuur halen bij een best wel ingewikkelde klus, doe je niet alleen omdat ze keigoed zijn. Nee, mijn aanwezigheid is als chauffeur en kamergenoot vanzelfsprekend bij een volgende kuur of het bespreken van een belangrijke scan.
Het is allemaal te doen. Waar het soms stopt, is bij de kleine tegenslagen. De dingen die je normaal gesproken schouderophalend incasseert en geruisloos oplost, die nekken je.
Als dat gebeurt, is delen met mensen die aanwezig zijn en blijven, helpend.
Even van je afpraten of schrijven ook. Vandaar deze post.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten