Wonderlijk hoe lastig we ons als christenen verhouden tot dit gebeuren. In de Bijbel staat het verhaal over Jezus die in de nacht voor hij gevangen genomen werd nog één keer ging eten met zijn leerlingen.
Tijdens die maaltijd dronken ze samen wijn en brood. Hierbij gaf Jezus aan dat zijn volgelingen dit na zijn sterven moesten blijven doen. Niet alleen als herinnering maar ook als een teken dat nieuw leven altijd mogelijk is.
In de kerk zijn we dit gaan doen. Op een soms wat bizar aandoende manier. Om te beginnen doen we het meestal 's morgens maar blijven we het wel de avondmaaltijd noemen.
Daarnaast zijn er nog steeds kerken waar er maar een heel klein percentage aan de opdracht van Jezus gevolg geeft. Een paar mensen doen mee, de rest vindt zich niet goed genoeg. Met als gevolg dat het vooral een heel devoot en stil gebeuren is.
Andere kerken roepen iedereen op om aan de roep van Jezus gehoor te geven. Met als gevolg dat er honderden mensen naar voren komen en het daardoor qua organisatie soms ver af staat van een tafel waar we gezellig omheen zitten.
En ergens is er bijna altijd een soort van selectie vooraf. Het is maar op enkele plekken zo dat kinderen of andersdenkenden helemaal welkom zijn.
Daar staat tegenover dat nogal wat volgelingen van Jezus beweren dat iedereen bij onze lieve Heer welkom is en mag komen zoals ie wil.
Nou dat is ze in Parijs wel redelijk gelukt. Misschien moeten we er ons niet zo druk om maken. En onze pijlen richten op al die plekken op aarde waar nog steeds mensen buitengesloten worden. Daar ging Jezus vooral tegen in.
Als mensen ervoor kozen om bij Hem aan tafel te zitten, ging Hij er meestal gewoon mee in gesprek.
Zou Hij echt boos zijn geworden als er een dragqueen bij Hem aan tafel zou zitten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten