Met dit verhaal meegedaan met de NPO4 en met de CLO/Liter schrijfwedstrijd. Beide wedstrijden stonden in het teken van 'Verboden vrucht" (Boekenweekgeschenk).
Gelukkig weet mijn vrouw er niets van. Ze zou er wakker van liggen. Er met me over willen
hebben. Diepe waarheidsvindingen toepassen. En misschien, heel misschien zou ik het ook niet meer leuk vinden. Zeker niet als we overal woorden aan gegeven hebben. Dus koester ik de gedachte. Voed ik die ook.
Want ik wil gewoon genieten. Van de gedachte alleen. Regelmatig zie ik haar voor me. Gewoon alleen maar zien hoor. Meestal. Soms zou ik meer willen dan alleen zien. Dan voel ik ook een beetje. Raak ik haar even aan. Met mijn lippen. Op dat moment proef ik. Ruik ik ook weer die onweerstaanbare lekkere geur. Eventjes maar.
En nee natuurlijk denk ik op dat moment niet aan de gevolgen. Die desastreus zouden zijn. Nee ik denk gewoon aan haar. Het moment. En dat ik daar mijn gezelschap voor zou moeten verlaten. Alleen met haar. Buiten. En ja, soms zou dat genoeg zijn. Want weet je, ik weet nog hoe het was. De ene keer voorzichtig vastpakken de andere keren gretig, onbeheerst. Vingers die hun werk doen. Het vasthouden werkt al troostend. Gewoon het moment. Vastpakken, draaien, even spelen. Vuur erbij. En ja, in mijn gedachten rook ik weer een heerlijke halfzware shag. Doodzonde.
donderdag 30 maart 2017
vrijdag 24 maart 2017
Het duurde even
Emst, Gortel en de Pollen.
braak gelegen,
nu opnieuw betreden.
Een dag lang rondgestruind.
Gras en berm geuren 't zelfde.
Paadjes ogen smaller, kleiner,
ik groeide, zij niet.
Onder de immer
cirkelende buizerds.
Wat bomen geschopt,
paar graven gesproken.
De spreng is verlegd.
Hetzelfde doel:
Afvoer van wellend water.
Sloot stond voor schouw,
stuw en scheiding.
symbool van sierlijkheid
Op mijn plek gezeten,
bedenk ik m'n herinneringen
de mooie en de mindere.
Zeer en zegeningen.
Thuisgekomen post ik
de op één na mooiste foto.
Zet eronder:
'Licht overwint'
dinsdag 21 maart 2017
Voltooid sterven
Tja en dan gebeurt het, dat je
moeder je niet meer herkent. Voor het eerst. Je weet dat het er aan zit te
komen. Maar toch. En op diezelfde dag rijd je met je vader, voor het eerst in
een rolstoel, door het ziekenhuis.
Beiden ver in de tachtig. Hun leven wel zo'n beetje voltooid.
Mooie dingen hebben ze gedaan. Actief betrokken geweest, bij de wederopbouw in
de tweede helft van de vorige eeuw. Hun steentje bijgedragen aan de
vooruitgang. Op verschillende terreinen.
Ziekte, dood en
gebrokenheid kwamen soms heel dichtbij. Niet het minst in de laatste jaren.
Hebben inmiddels hun zichtbare en niet-zichtbare sporen getrokken.
Voltooid leven. Wanneer ik op
synoniemen zoek dan lees ik afgerond, klaar, af,
perfect en gereed. En de Dikke Van Dale zegt: 'Waarin men zich de handeling als afgelopen denkt.'
En ja, eerlijk is eerlijk. Veel van wat zij gedaan hebben is af.
Klaar. Afgerond. Niet altijd perfect. Ook niet alles afgelopen. Iets in mij
pleit ervoor om los te laten. Te laten gaan. Nu. Voordat het nog erger wordt.
Een echtpaar dat elkaar voor de helft niet herkent, hoe echt paar is dat?
Maar hoor ik iemand zeggen: 'Jij als christen, jij bent toch zeker niet voor voltooid leven?' Nee, eigenlijk niet. Maar ik lees ook in de Bijbel dat Jakob zijn zonen zegent en zijn voeten bij elkaar legt en de geest geeft.
Staat er wel een beetje als een activiteit. Klinkt ook als voltooid leven. Het wordt ook niet gevolgd,
door reanimatiepogingen of iets dergelijks. Maar ben geen theoloog. Die kan
hier vast meer over zeggen. Je bent oud, ligt in een tent, lichaam wil niet
meer zo. De geest nog scherp. Zegen je zonen, stop met drinken en in een
woestijnklimaat ben je zo verstorven. Heeft ook wel iets moois. Maar weet niet
of het zo gegaan is.
Treffend dat ook bij de vader en opa van Jakob staat, dat zij de
geest gaven en stierven. Bij hen staat er ook nog bij dat ze de dagen zat
waren. Klinkt ook weer als voltooid en er klaar mee zijn.
Aan de andere kant: Op de dag waar dit verhaal mee begon, heb ik wel een heel mooi gesprek met mijn vader gehad. Nou ja, hij praatte en ik luisterde. Die combi was nooit onze sterkste kant. En nu gebeurde het.
En mijn moeder? Echt bereiken kunnen we elkaar niet meer met
woorden. Maar er is zoveel meer. Wat te denken van samen eten, elkaar zien,
even aanraken. Kreeg pas een handdruk van iemand, zonder woorden. In een
situatie die wat ingewikkeld was geworden. Deze handdruk zei me meer dan
duizend woorden.
Hoe meer ik er over na denk, hoe meer ik het gewoon niet weet. Wel denk ik, dat we niet voor een ander moeten beslissen. Ook al betekent dat lijden. Dit pleit er tevens voor, om zaken te regelen, wanneer we nog kunnen. Ook die met betrekking tot de wens, al dan niet tot het laatst toe, alle pogingen in het werk te stellen, leven te rekken.
De mogelijkheid om datgene wat achterligt, of achterblijft te
zegenen, de voeten bij elkaar te leggen en de geest te geven, mag best wel eens
over nagedacht worden. Voltooid sterven.
maandag 13 maart 2017
"Kaa-Uu-Tee-wijf! Je kan beter dood zijn"
Een collega, van een andere
school, opent een paar dagen geleden haar mail. Zij leest het volgende:
“KUTWIJF JE
KAN BETER DOOD ZIJN BEMOEI JE MET JE EIGEN ZAKEN”
Zonder
afzender. De dader wordt al snel opgespoord. Het is een leerling van haar, hij
is vijftien en boos.
Voor zover ik
begrepen heb is er met desbetreffende leerling gepraat. Ouders waren niet te
bereiken en daarom kon de schoolleiding eigenlijk niet zoveel. Betreffende
collega post haar verhaal op Facebook, in een besloten docentengroep.
Er blijven
reacties binnenkomen op haar verhaal.
Veel reacties gaan over de achtergrond van de leerling en de
eventuele redenen voor zijn gedrag. En de wil om hierover in gesprek gaan. Gewoon als
oplossing. Ik kijk hier erg van op. Begrijp me goed, als leerkracht maak je deel uit van een
pedagogisch proces. Wil je graag gedrag begrijpen. En wil je ook graag in
gesprek blijven met leerlingen.
Maar dit is
wangedrag. Dat ga je eerst aanpakken. De boel veilig maken. Een signaal
afgeven. De dader een sanctie opleggen. Hierna prima om in gesprek te gaan.
Maar niet andersom. Zelfs bij de brandweer blussen ze eerst, voor ze onderzoek
gaan doen waar de brand begonnen is.
Ik sta net zo lang voor de klas als dat bovengenoemde leerling oud is. Wat ik
geleerd heb, is dat veiligheid binnen school, binnen een klas de absolute
basisvoorwaarde
is. In een veilige omgeving wordt geleerd, gedeeld en geleefd. En daar mogen we
fouten maken. Zijn we school voor. En mijn leerlingen maken fouten, net als ik.
Zijn ze mij niet minder om. We leren van elkaar.
Maar wangedrag
is van een andere orde. Daar zit een keuze-element in. Zeker in bovengenoemd
geval. De computer opstarten, anoniem account aanmaken en vervolgens de woorden
intypen en ook nog eens versturen. Genoeg tijd om zich te bedenken.
Zeg ik hiermee
dat we een vijftienjarige in de cel moeten stoppen? Nee, maar wel aanpakken.
Duidelijk en consequent. En
ouders niet bereikbaar? Anno 2017? Ja dat gebeurt helaas.
Een paar jaar geleden had ik een leerling met een wapen in haar tas. Ze zat in mijn mentorklas. Eén telefoontje (volgens het protocol) naar de politie en binnen tien minuten stond de Hermandad op het schoolplein.
Ze stelden
haar een paar vragen, namen wapen in beslag en zij moest mee. Ouders waren
niet te vinden. Als mentor werd mij toen gevraagd om mee te komen. Ik heb vier uur
op het bureau gezeten terwijl daar een heel protocol in werking trad. Dit in
verband met de leeftijd van onze leerling. Kwam zelfs een dokter aan te
pas.
Ondertussen
vader van de leerling aan de lijn. Boos omdat dochterlief aan zijn wapenkast had
gezeten. En deze open had kunnen krijgen. Oom agent die bij dat
telefoongesprek aanwezig was, zag mijn boosheid toenemen. Over een vader in een
situatie, waar je gewoon niet weg kunt blijven. En al helemaal over een vader
die zich druk maakt over zijn wapenverzameling. Ik had meneer graag door de
telefoonlijn heen getrokken. En hem zijn dochter laten zien. Die er ondertussen
knap doorheen zat.
Begreep van
oom agent dat zijn collega’s onderweg waren voor een inspectie van genoemde
wapenkast. En begreep zo tussen neus en lippen door dat vader die wel eens
kwijt kon raken. In ieder geval de inhoud.
Ieder gezond mens wil dat iemand die ontspoort, hulp krijgt. Maar wel in de juiste volgorde.
Laten we weer
gaan opvoeden. Dat gebeurt in een gemiddelde week 32 uur op school, 14 uur op
straat en 122 uur thuis.
De meeste uren
hebben we niet in de hand als leerkrachten. Laten we alsjeblieft de uren op
school benutten om dingen te doen waar we goed in zijn. Leerlingen te leren.
Met alle middelen die ons ten dienste staan.
En ouders? Geef kinderen een duidelijke koers; Blijf
alsjeblieft fouten accepteren en helpen herstellen. Maar wangedrag? Help onze
kinderen door dit niet te tolereren. Ook en juist nu.
donderdag 2 maart 2017
Het jaar nul
Stel je eens voor. Dat Jozef naar het noorden gevlucht was. Met Maria en hun zoontje. In plaats van naar Egypte richting Turkije. En uiteindelijk de oversteek gemaakt had richting Griekenland. Vervolgens doorgereisd richting Macedonië, Servië en Hongarije.
Stel je als laatste voor dat dit verhaal tweeduizend jaar later had gespeeld: Prikkeldraadversperring, grenswachten en natte tenten.
Vanaf Wenen maakt Jozef de keuze om door te reizen naar Nederland.
Stel je als laatste voor dat dit verhaal tweeduizend jaar later had gespeeld: Prikkeldraadversperring, grenswachten en natte tenten.
Vanaf Wenen maakt Jozef de keuze om door te reizen naar Nederland.
Hij komt langs meer dan twaalf azc’s. Deze staan leeg. Daarom zit het hek dicht. Ook zijn de publicatieborden bij de ingang niet meer te zien. Ze hangen vol met verkiezingsposters.
Abonneren op:
Posts (Atom)