donderdag 31 mei 2018

Beetje verdrietig

Ik ben verdrietig. Als christen geloof ik in het gebod van de liefde. Voor God, medemens en mijzelf. Alles wat een ander schaadt, moet ik niet doen. Waar ik kan helpen moet ik het doen.  Heb er zelfs een ambt in de kerk als diaken voor gekregen,  waar in het inzegeningsformulier staat: ’’Helpen daar waar geen helper is.”  
Nu kwamen er een jaar geleden wat homo’s op mijn pad. Daar hebben we het in de kerk niet zo vaak over. Hooguit over hun worsteling, waarvan wordt aangenomen dat ze die hebben.  
Samen met een vriend  in gesprek gegaan  met een groepje gelovige  homo’s. Daar zitten naast de worstelende ook ‘happy’ homo’s bij. Er waren ook verhalen over afwijzing en niet gekend zijn.  Door kerkmensen.  Allen gingen  een weg die ze niet zelf gekozen hebben,  maar die wel voortvloeide uit hun identiteit.
In diezelfde periode werd de geloofsviering op de roze zaterdag een feit. Als Protestantse Kerk Gouda hebben we via de Raad van Kerken de Sint Jan beschikbaar gesteld.  Ik ben er wel blij mee. Mensen die elkaar proberen ten zien.  Snel kom ik er achter dat er ook zijn die dit best heftig vinden. Die zich baseren op teksten over homoseksualiteit in de Bijbel. Heel vaak het gesprek aangegaan. Over lezen in de context. Over vergelijkingen met afschaffen slavernij (ook niet iets waar de kerk bij voorop liep).  Over stoppen met discrimineren van vrouwen (waren we ook niet de eersten mee).  Maar standpunten verharden of we zeggen er maar niets meer over.  Uiteindelijk gaat ook die zaterdag wel weer voorbij.
Desalniettemin, ik ga niet zwijgen. Zoals Martin Luther King ooit zei: “Uiteindelijk zullen we ons de woorden van onze vijanden niet herinneren, maar het zwijgen van onze vrienden.”  

zaterdag 19 mei 2018

Week van Hoop


We sporen niet,
maar reizen wel.
Verloren zonen en
verdwenen dochters.
Wagonladingen vol, 
ook al reizen zij alleen.
IJzer raast op ijzer.
Zelfs dwarsliggers
werken mee.
 Boemelend
naar huis.

Als ik in gedachten deze week
stof en aard ontstijg.
 dan vallen Pinksteren en Pasen
met alle goede dagen op één dag.

Kwijt wat hier kleingeestig
kan narren, sarren en verwarren.
Zwijgt eigen stem of die van anderen luid
 dan stijg ik boven lucht en wolken uit.





zondag 13 mei 2018

Moederdag

Moederdag best lastig
voor kinderloze 
en moederloze
mensen.
Toch vier ik feest
Misschien wel het meest,
omdat we allemaal eens
gedragen zijn
geweest.

vrijdag 11 mei 2018

Hemelvaart voor 't eerst voor moederdag


Valt hemelvaart 
voor moederdag.
Dan te laat 
voor een kado.
Maar misschien
 in hemel
altijd
 moeder
dag.



dinsdag 8 mei 2018

In mijn hempie staan

Buiten is het 26 graden, in het lokaal een vijf graden warmer. Onno blijft door het raam kijken. Buiten is een graafmachine bezig met onderhoud aan de walkant van een sloot.

"Onno, let nou op, straks snap je het niet en zit je de rest van je leven op zo'n kraantje"

Hij kijkt me aan alsof ik iets stoms heb gezegd. "Wie heeft het beter voor elkaar meneer, die kraanmachinist met z'n korte broekie en hempie lekker buiten? Muziekie an? Of u hier?" 

Ondanks mijn jarenlange ervaring met vmbo'ers heb ik dit soort opmerkingen nodig. Om te leren dat toekomstperspectief te maken heeft met verwachtingen. Opmerkingen gemaakt vanuit mijn perceptie kunnen flink arrogant overkomen. 

Daar kan geen lesje verkleinwoordjes tegenop. 

bijdrage aan 120w.nl (weekthema 'onderhoud')

zondag 6 mei 2018

Hollend stilstaan


Voor het laatst
hollend door t bos.
Voordat de lente
uit zijn bomen barst.
Toevend bij t graf
van die mij baarde.
Voor t eerst met
steen de dood bedekt.
En om mij heen
zingt en koert en hamert
merel, duif en specht.
Dat leven altijd overwintert.


zaterdag 5 mei 2018

Doelenstraat


Gepubliceerd in https://indebuurt.nl/gouda op 29 april 2018

Ooit begonnen als Doelensteeg heet zij nu Doelenstraat. De naam waarschijnlijk gekregen door de  aanwezigheid van De Doelen; het oefenterrein van het schuttersgilde. Halverwege de veertiende eeuw was er al sprake van een schutterij in Gouda. Bijna tweehonderd jaar later, in 1542, wordt deze gereorganiseerd. Er zijn dan vier schuttersgilden, elke wijk heeft er één. Het gezamenlijke oefenterrein dat eerst aan de Doelenstraat lag, ligt dan inmiddels tussen  de Lange Tiendeweg, waar ook hun hoofdkwartier is gevestigd, en de Doelenstraat.  Aan de kant van de Fluwelensingel waar nu het Houtmansplantsoen begint.


De straat zelf functioneert als doorsteek naar de binnenstad vanuit de wijk Kort Haarlem. Met aan het begin een meer dan honderd jaar oude bakkerij. Die zelfs het predicaat Koninklijk verdiende in 2015.
Daartegenover zit een winkel in antiek en curiosa. Deze heeft, heel handig en eigentijds, naast de etalage een bakje met visitekaartjes opgehangen. Als de winkel dichtzit kun je bij de webshop terecht. Mooi voorbeeld van kruisbestuiving tussen oude en nieuwe manier van winkelen. 
Daarnaast nog wat etalages die veronderstellen dat er vroeger een winkel zat.

Iets verderop zit een muziekwinkel. Eén van de oudste van de stad heb ik me laten vertellen. Onlangs heb ik hier een muziekinstrument gehaald voor mijn vrouw. Geweldig hoe men mij hielp. Als a-musicale leek voelde ik mij geen moment ongemakkelijk. De leeftijd van de eigenaren en hetgeen ze vertelden maakt me duidelijk dat we deze zaak niet lang meer in Gouda hebben.  Natuurlijk weet ik dat vooruitgang niet te stoppen is.  Maar als ik zie wat deze mensen allemaal doen om van mij een tevreden klant te maken, twijfel ik wel even over wat nu echt vooruitgang is.

Als laatste stap ik bij de slijter binnen. De winkel staat echt vol. Geen gespeel met leegte. Of met licht en ruimte.Nee de paar vierkante meter staan gewoon vol. Meer dan vol. De kruiken op de bovenste plank daarentegen zijn leeg. Weemoedig kijken ze me aan. Ooit werden ze hier gevuld met jenever uit een fust. Alle merken, flessen en aanbiedingen kunnen de melancholie niet tegenhouden.  Dan spreek ik de eigenaar; Jan Snaterse. Ja,ik mag zijn naam noemen. Hij is de tachtig al ruim gepasseerd. En net geopereerd aan staar. "Ik moet veertien dagen rust houden, maar dat lukt me niet. Alleen tillen gaat me wat moeilijker af". Hij vertelt me hoe hier vroeger meer dan twintig zaken zaten in dit kleine straatje. Hoe deze straat vroeger klandizie had van de bezoekers en medewerkers van het Van Itersonziekenhuis.  Dit ziekenhuis lag in de wijk Kort Haarlem.  De route van en naar binnenstad liep via de Doelenstraat. 
Bij mijn vertrek valt mijn blik op de winkeldeur. Boven de naam van de slijter staat de de naam van de winkel, 'Victoria'. Ik vermoed een smeuïg verhaal en draai me om terwijl ik meneer Snaterse vraag hoe hij aan deze naam komt. Hij antwoordt mij lachend: 'Gewoon, van victorie kraaien, de haan kraait victorie'.  Hiermee kan ik het doen. Tenslotte heb je als ruim tachtigjarige, die zich tot vandaag staande weet te houden, alle recht van spreken. Ook als overwinnaar.