Spaanse spanning
Midden op de rivier, aan beide zijden omgeven met steile rotswanden en uitkomend op een stuwmeer, houdt onze motor er mee op.De sterke stroming zorgt dat we in beweging blijven maar de vaart is er uit. Drie paar ogen draaien zich naar me om met blikken die hopen dat ik een grap uithaal. Maar dit is niet de dag van grappen.
Dat was gisteren. Een echte M-dag. De M van Madrid en mooi. Van marmer en ander keihard materiaal. Autopedjes met een motortje en monumentale spoorstations omgebouwd tot moderne 'Mall's'.
Vandaag is anders. Na een prachtige ochtendwandeling door de bergen waar herinneringen van gisteren nog opgeslagen liggen in woest gesteente. Waar vergezichten van natuurlijke zachtheid gekoppeld aan hard marmer voor het grijpen liggen.
Bij thuiskomst in ons tijdelijk verblijf zie ik een appje van onze buren in Nederland. Iets met zes agenten op jacht naar een inbreker achter ons huis vier uur 's nachts. Na onderzoek bleek het een baldadige puber uit de buurt te zijn die keien in onze tuin aan het gooien was. Een foto van onze glazen tuintafel met twee grote gaten erin diende als bewijs dat het leven in ons thuisland gewoon doorgaat.
Even later word ik opgeschrikt door een auto die voor ons huisje langs rijdt en ondertussen allerlei dreigende geluiden uitbraakt. Ik versta alleen 'casa' en 'inmediat'. Met de bosbranden van afgelopen weekend, op een kilometer of tien, nog vers in het geheugen, ren ik naar buiten. Om daar een langzaam rijdende auto te zien met een megafoon op het dak.
Het uiterlijk van de bestuurder ziet er niet uit als een Spaanse politieman die verantwoordelijk is voor het evacueren van toeristen in een bedreigde zone. Gelijktijdig besef ik dat ik geen flauw benul heb hoe een spaanse politieman die verantwoordelijk is voor het evacueren van toeristen in een bedreigde zone, eruit moet zien.
De beste man ziet me naar buiten komen, gaat boven op de rem staan en klimt uit zijn voertuig. Hij rent naar achteren en opent zijn kofferbak.
Ik ben inmiddels bij het vehikel aangekomen en buig me voorover. In de veronderstelling blusapparaten, brandwerende vesten of andere antibosbrandtuigen aan te treffen.
Wat ik zie is een apparaat om messen mee te slijpen. En een bak met messen ernaast. Meneer komt aan huis, dat is die 'casa', om messen te slijpen. En hij heeft geen wachttijd, vandaar de 'inmediat'.
Vanmiddag huren we een motorbootje van een dame die onder een tentje op het strand een bootjesverhuurbedrijfje runt. Het gele bootje wat ervoor ligt. Het oogt als een retro-speedbootje uit de jaren zeventig; we zijn verkocht.
De onderhandel-bedragen schrijven we in het zand. De dame spreekt geen Engels maar leest wel cijfers.
Ik vraag haar een aantal keren of de tank vol genoeg zit voor onze geplande tocht. Nu, ronddobberend op een Spaanse rivier in de wildernis, besef ik dat het weinig helpt om je vraag te herhalen als je elkaar toch niet verstaat.
Ik weet ook nog dat ik vroeg waarom er geen peddel in de boot ligt. Zelf in het bezit van een zeilboot met aanhangmotor weet ik hoe belangrijk het is om altijd iets bij je te hebben om je te kunnen redden. Toen de dame het woord, of misschien meer mijn gebaren, begreep en begon over het huren van een kano, heb ik het erbij laten zitten. Dat betreur ik nu.
Een kwartiertje later komt er een reddingsboot van het Rode Kruis voorbij. Wij zwaaien als een stel 'Robinson Crusoe's' op een verlaten eiland.
Deze mensen regelen een andere boot die ons een halfuurtje later op sleeptouw neemt naar onze haven.
De bootverhuurdame houdt bij onze aankomst hele toespraken die we niet verstaan. Inmiddels zijn er een stuk of vijf Rode Kruismensen bij betrokken. Iedereen is alleraardigst en we worden behandeld of we tien dagen zoek zijn geweest. Ik moet nog een handtekening zetten onder een formulier wat de chef van het stel heeft ingevuld. Daarna nog even tegen de bootverhuurdame zeggen dat de rest van onze tocht heel gaaf was en we vertrekken richting terras. Het leven is hier best mooi en goed. Ook hier deugen de meeste mensen.