dinsdag 27 november 2018

Kaarsje branden voor jezelf

De eerste hordes heb ik genomen. Een sollicitatiebrief geschreven en mijn curriculum vitae bijgewerkt. Dit op de post gedaan. Nou ja, per email verzonden. 
Een paar dagen later de uitnodiging voor een eerste gesprek. Dit lukt vrij aardig; een dag later krijg ik de uitnodiging voor een vervolggesprek. Naast dat mij duideljk gemaakt wordt op welke manier dit gesprek vorm krijgt en welke informatie van mij verwacht wordt, krijg ik de opdracht een pitch voor te bereiden.
Een pitch, ook wel elevator pitch genoemd, is een korte presentatie waarbij je een product zo goed mogelijk neerzet. En de noodzaak overbrengt om dit product in huis te halen.  In dit geval dus mijzelf zo goed mogelijk presenteren en daarnaast de andere kant er van overtuigen waarom zij mij deze baan 'moeten' geven. En dit alles in twee minuten. Vandaar dat 'elevator'; de tijd die je hebt om tijdens een reisje in de lift iemand toe te spreken.

Het moeilijke van zo'n pitch is de keuzes die je moet maken. Door de ingedikte tijd ben ik verplicht om veel te schrappen. In twee minuten kan ik namelijk niet alles zeggen. En echte nuances aanbrengen gaat niet. Dus zal ik een paar aspecten kunnen benoemen en de rest er buiten moeten laten. De neiging om een beetje te gaan zeggen wat de ander wil horen, sociaal wenselijk te doen zogezegd, is een gevaar. En nee, zomaar met de botte bijl erin is ook geen optie. Iets met evenwicht zoeken. Best een uitdaging.

Het mooie van deze vorm is dat ik zelf gedwongen word om na te denken over hoe ik de functie, van locatie-directeur op een school voor speciaal onderwijs, zie en de betekenis die ik er aan kan geven. En dat is echt wat anders dan een aantal algemeenheden slaken en een soort van gulden middenweg te bewandelen. Ietwat uit je comfortzone stappen zeg maar en duidelijkheid verschaffen over motieven en visie.

Gelukkig heb ik goede vrienden en mooie mensen om me heen die me helpen bij het kiezen van de juiste vorm. Ik opper zelf wat mogelijkheden, krijg wat opties terug. Er komt van alles langs. Variërend van een rood hartjespak tot en met gewoon een strakke heldere monoloog. En alles er tussen. 

En dan is het zover. Zat ik vorige week met twee boven-, en meerschoolse directeuren aan de tafel, nu met een benoeminsgcommissie. In totaal zeven mensen. Personeel, medezeggenschapsraad en ouders. Na een welkom en voorstelrondje van hun kant,  begint mijn pitch.
Ik haal mijn rugzak tevoorschijn en zeg iets over dat ik denk dat elk mens een rugzak heeft en niet alleen de leerlingen van een school voor speciaal onderwijs.
Ergens onder uit de rugzak diep ik een kaars op. Uiteindelijk heeft ieder mens iets van licht bij zich. Alleen is het soms zoeken naar een doosje lucifers. Dit lukt en de kaars brandt. 
Vervolgens pak ik een knalrode stropdas met hartjes, ja die van eerder genoemd pak, en hang die om mijn nek. Onderwijs zonder hart voor de leerling is geen onderwijs. 
Wat dan komt is een weegschaal.  De man of vrouw voor de klas, mijn toekomstige team als het allemaal goed uitpakt, is degene die gewicht in de schaal legt. Zij doen er toe. Met hen staat of valt het succes van een school.
Dan komt er een karabijnhaak-sleutelhanger. Met aan de ene kant een paar losse sleutels en aan de andere kant een hele bos. Dit is hoe ik een schooldirecteur zie. De verbindende factor tussen alles wat bovenschools binnenkomt en wat binnenschools uitgevoerd moet worden. En andersom. Met elke individuele sleutel kun je wel wat starten en openen. Maar om een hele organisatie draaiende te houden zul je overal een sleutel voor moeten vinden. Verbinding is hier het kernwoord. Veiligheid en stabiliteit trouwens ook. Sleutels zijn dingen om zuinig op te zijn.
Dan komt de hardloopmedaille. Ik geloof dat elke uitdaging tot verandering bij onszelf begint. Zeven jaar geleden had ik nog nooit een rondje hardgelopen.  Op aanraden van een goede vriend begonnen. Inmiddels loop ik marathons. Niet als snelste maar ik loop ze wel uit.
Als laatste leg ik mijn mobiel op tafel en vertel dat in contact blijven met de wereld buiten, een kernwaarde is voor het goed functioneren van een school. 

Mijn twee minuten zijn om. Ik blaas het kaarsje uit en terwijl het vlammetje dooft brandt er een licht in mijn hart. Het is mij weer helemaal duidelijk waarom ik in onderwijs geloof. 

zaterdag 24 november 2018

Mist in November

Als de andere kant
van eenzaam,
tweezaam 
is.
Dan 
heb ik
alleen jou
toch maar nodig?







zaterdag 17 november 2018

Ver weg voel jij dichtbij

Lang keek ik naar een graf
als plaats om iemand,
die al was gestopt,
nog verder weg
te stoppen.

Jij komt
tevoorschijn.
De zuil en zerk
mogen immer zwijgen.
Maar jij spreekt en luistert.
Nu en echt, voor altijd eeuwig.




maandag 12 november 2018

De huilende mens

Beste jongens en meiden,

Vandaag heb ik mijn spullen uit het lokaal gehaald. Voor jullie heb ik één schilderij laten hangen. De huilende mens. Tien jaar geleden schilderde ik haar.  In een periode waarin ik voor het eerst leerde huilen en dit niet erg vond.  Dat was best lastig. Vandaar dit schilderij. Niet zoveel vrolijkheid op te ontdekken. En toch ben ik van haar gaan houden. Ondanks het verdriet zit ze al bijna helemaal in het licht. 

Vanaf nu zal ik haar niet meer zien. Maar jij wel. Ik hoop dat elke keer wanneer jij haar ziet, jij haar bekijkt en één vraag voor haar hebt. Eéntje maar. Hoeft niet moeilijk. Kan gewoon iets als 'Wie ben je?' of  "Waarom huil je?' En voordat jij het lokaal uitloopt bedenk jij wie die huilende mens op dit moment is.  Misschien wel de jongen of het meisje naast je in de klas.  Of thuis iemand, op club of sport. In je fietsgroep.  HA, hoor ik je zeggen: "Ik ken niemand die huilt". Kijk dan nog eens goed.. Ook op het schilderij zie je geen tranen. Maar ze huilt wel. 

Jongens en meiden, het ga jullie goed! Ik heb genoten van elk moment met jullie. Onwijs veel geleerd. Wij gaan nu verschillende wegen in. Jullie blijven op school, ik ga een nieuwe toekomst in. Kan bijna niet wachten op alles wat komen gaat en best veel zin in! 

We komen elkaar vast nog wel eens tegen. Al was het op schildersles, want huilende mensen tekenen, moet ik nog steeds een beetje leren. 

filmpje



woensdag 7 november 2018

Dankdagdicht

Mijn God ik wil U danken.
Maar weet niet goed,
waar ik eindigen 
of beginnen moet.

Mijn God ik wil U danken.
Ik heb gekregen.
Zelfs het zeer 
voelt soms als zegen.

Mijn God ik wil U danken.
Voor water en brood,
koel en andere kasten.
Nog lang geen hongerdood.

Mijn God ik kan niet danken
Voor een wereld in brand.
Miljoenen op de vlucht
en verliezers aan de kant.

Mijn God ik kan niet danken.
Voor mensen die mogen leven
bij de gratie van het goed te doen.
Wat als 't niet zo lukt voor even?

Mijn God als ik denk aan danken,
besef ik dat het omgekeerd;
dus danken voor het denken,
het mooiste is wat U mij leert.





Dankdag

De voorstelling is afgelopen.  De zogenaamde première waarbij ik mijn levensverhaal op de planken breng.
Natuurlijk zag ik er tegenop, maar het was tijd. De lat lag hoog, de gunfactor ook. Een zaal met veel mensen uit onze directe omgeving. Deze zaal reageerde. Het meest in stilte. De stilte die soms oorverdovender was dan elk ander geluid.

Nog steeds beduusd van alle reacties die binnenkomen. Het voelt een beetje raar om hier alle positieve reacties te herhalen. Dat ga ik niet doen. Het is goed om na driekwart jaar repeteren het verhaal te brengen. Met mensen die een heleboel energie in mij en het verhaal gestoken hebben. Zij hebben mij het verschil geleerd tussen iets uit je hoofd of uit je buik te zeggen. Ben er rijker door geworden.  
Gelijk besef ik dat we aan het begin staan. Ik kan nog heel veel leren, er valt nog voldoende bij te schaven. Mooie tips gekregen.

Eén van de mooiste reacties kreeg ik van de jongste bezoeker. Tijdens de voorstelling vertelde hij zijn moeder dat het toch wel erg was wat ik gedaan had. Na de voorstelling schreef hij dat ie trots op me was. Hij en ik hebben iets speciaals. Naast dat we vrienden met zijn ouders zijn, heeft ie een bijzonder plekje in mijn hart. In twee zinnen vatte hij de avond samen. De tegenstelling: dat wij als mens niet slecht of goed zijn, dat licht en donker misschien wel in ons allen huist. Voor menig volwassene is dit ingewikkelder dan voor mijn jonge vriend.

Die tegenstelling zit in meer dingen. Iemand appte me: 'Arjan, de bosrand in de voorstelling intrigeert me. In een volmaakte wereld zou niemand naar de bosrand hoeven te vluchten, anderzijds komt die bosrand voor mij het dichtst in de buurt van een volmaakte wereld.' 

Iemand anders heeft het ineens over iemand die al twintig jaar uit haar leven verdwenen is. Kan er meer geweest zijn dan louter slecht? Dit vul ik een beetje in, maar zo voelt het wel.

Ja, er zijn ook reacties van mensen die het moeilijk vinden. De voorstelling zegt dat je mensen niet in hokjes kunt plaatsen. Verslaving is destructief en een vlucht voor de werkelijkheid. Deze vlucht heeft aantrekkelijke kanten. Sommigen vinden dit lastig. 

Wat me raakt is dat ik verhalen terugkrijg. Niet eens inhoudelijk. Dat hoeft ook niet. Het voelt als een cadeau dat mensen even opnieuw kijken naar begrippen als vergeving en boosheid. Naar recht en onrecht. Niet in het minst in hun eigen leven. Niemand wordt volwassen zonder schade op te lopen. We kennen allen ons zeer naast onze zegeningen. Maar nu even uit een ander perspectief. En hierover in gesprek.

Iets met uitreiken naar elkaar en verbinding maken. Mooie reden om dankdag te vieren vandaag. 

donderdag 1 november 2018

Spatiedag





Een . zetten
achter een mooie zin.
Verdient meer dan ruimte
voor een splinternieuw begin.
Vandaag is het de dag
waarin m'n spatie
zwijgend,
spreken 
mag
.