Zeer wordt zegen

De zon komt op,

kust de morgen.

Duister wijkt.

Zeer wordt

zegen.

Wegen

vinden ons.

Wat verloren lijkt

is liefst gevonden.

Ik heb je lief

Ineens slaat zeer de zegen

en vlucht licht voor 't donker.

De slaap is weg, geloof verdwenen.

De hoop ook ver te zoeken.

Wat blijft is liefde en is genoeg.

Zelfs Vroman wist het:

Gedrukte letters laat ik U hier kijken,

maar met mijn warme mond kan ik niet spreken,

mijn hete hand uit dit papier niet steken;

wat kan ik doen? Ik kan U niet bereiken.

O, als ik troosten kon, dan kon ik wenen.

Kom, leg Uw hand op dit papier; mijn huid;

verzacht het vreemde door de druk verstenen

van het geschreven woord, of spreek het uit.

Menige verzen heb ik al geschreven,

ben menigeen een vreemdeling gebleven

en wien ik griefde weet ik niets te geven:

liefde is het enige.

Liefde is het meestal ook geweest

die mij het potlood in de hand bewoog

tot ik mij slapende vooroverboog

over de woorden die Gij wakker leest.

Ik zou wel onder deze bladzij willen zijn

en door de letters heen van dit gedicht

kijken naar uw lezende gezicht

en hunkeren naar het smelten van Uw pijn.

Doe deze woorden niet vergeefs ontwaken,

zij kunnen zich hun naaktheid niet vergeven;

en laat Uw blik hun innigste niet raken

tenzij Gij door de liefde zijt gedreven.

Lees dit dan als een lang verwachte brief,

en wees gerust, en vrees niet de gedachte

dat U door deze woorden werd gekust:

Ik heb je zo lief.

Leo Vroman

Legaliseren is geen antwoord op verslavingsgedrag

Hieronder de tekst:

De overheid gaat het online gokken legaliseren. Van de 8 miljoen mensen die jaarlijks een gokje wagen zijn er 80 duizend ernstig verslaafd. In totaal gaat er 2,5 miljard euro per jaar om in de gokwereld. 

Bijna 1 miljard via het illegale circuit. Hier loopt de overheid hun 30 % kansspelbelasting mis.

Daarnaast wil de overheid meer toezicht en inzicht krijgen in de mensen die problematisch gokken. 

Tja, daar raakt het mij wel een beetje. Ik ben Arjan van Essen, meer dan twintig jaar verslaafd geweest. Ik vergokte mijn geld in het Holland Casino. Een overheidsinstelling. 

Ik vergokte in het begin duizenden gulden. Het HC/de overheid zei niets. Terwijl ze volledig toezicht en inzicht hadden.  Elke binnenkomst wordt geregistreerd.

Na jaren vergokte ik tienduizenden guldens. Nog steeds deed het HC/mijn overheid niets.

Op het laatst vergokte ik tonnen euro's. Het enige dat het HC/mijn overheid deed, was mij voorzien van eten en drinken. Aan de roulettetafel, zodat ik door kon spelen.  En zelfs de croupier wachtte met draaien tot ik terug was als ik ergens tussen twee uur 's middags en twee uur 's nachts een rook of plaspauze nam.

Geef ik de overheid de schuld van mijn verslaving? Nee, die verantwoording ligt bij mij. En bij mij alleen. Daar is geen overheid schuldig aan. 

Maar neem één ding van mij aan. On of offline gokken, legaal of illegaal, het draait om geld verdienen. Heel veel geld. 

Verslaving is niet tegen te gaan met iets al dan niet te verbieden. Ik leef nu al tien jaar verslavingsvrij. Het laatste jaar breng ik met de theaterproductie kop of munt mijn levensverhaal op het podium. In heel Nederland. En telkens krijg ik na de voorstelling de vraag; "Hoe doe je dat, verslavingsvrij leven?'

Mijn antwoord is : Door elkaar te zien, echt te zien. Van twee kanten. Daar begint verbinding. En waar verbinding begint, kan verslaving eindigen. Omdat het dan niet meer nodig is.

Babyvriendschap

We waren elkaar een beetje kwijt

geraakt door ietsje te dichtbij.

Tot jij je liet zien gisteravond.

Mooi, schoon en echt.

stukken meer nabij

dan maanden.

Niet uit te leggen.

Het laatste nieuws.

Overdonderd, blij en

zelfs ook wat beduusd.

Warmte overheerst.

Koester jij je kind,

doe ik het

met 

ons.

'Bij de gratie van het goede'

Het gebeurt elke vrijdagavond. In de zaal, na de voorstelling. Wanneer we het publiek vragen om een reactie. Dat kan met een vraag of een verhaal. Soms beide.

Iedere vrijdagavond sta ik verwonderd. Ik kan er heel klein van worden. Hoe er iemand opstaat en vertelt uit eigen leven. Soms in een paar zinnen. Soms in de trant van: 'Ik ben nu vijf jaar clean, maar heb hetzelfde leven achter me.' Gevolgd door een vraag. Een vraag die vaak om vergeving, vertrouwen of herstel gaat. Of over clean blijven. En over de kunst om gewoon te leven. Wat dat dan ook is.

Of iemand die na afloop na mij toekomt en zegt: 'Ik word over veertien dagen opgenomen, maar wilde voor die tijd het verhaal horen van iemand die het gelukt is.' Ik zie de lichte wanhoop in zijn ogen. Een echte gebruiker, gewend om zijn eigen leven te leven. En zich gaat overgeven. Aan andere mensen met een beter zicht op de werkelijkheid. Ik herken zijn blik en huiver even. In zijn ogen zie ik de lengte van de weg die hij heeft te gaan. En wat hobbels hier en daar. Dan omhels ik hem en vertel hem dat het kan. Vrij leven, dag bij dag.

Of die man in de zaal die zegt dat het nog niet lukt. Eens per halfjaar valt hij terug. Op dat moment wordt de al aanwezige stilte nog verder voelbaar. 

Gisteren veel mensen met een eigen verhaal. Over wat er stuk ging, wat er heel werd en wat nog niet helemaal lukt. Ik proefde de twijfel. Wat als het niet lukt? Wat als je altijd blijft verlangen? Wat als je terugvalt?
En ik vertelde het publiek het volgende: Op een gemiddeld feestje of bijeenkomst komt, zeker nu na alle publiciteit, mijn vroegere verslaving en opname in de kliniek meestal wel aan de orde. Eén van de meest gestelde vragen is : 'Maar het gaat nu goed met je he?'
Natuurlijk snap ik dat, maar wat als mijn antwoord nu eens zou zijn: "Nou ja, nee, eigenlijk niet. Ik heb wel trek om morgen duizend euro te pinnen en een paar uur het casino in te duiken."  Niet dat ik dit wil, wees gerust. Maar wat als ik dit gewoon zou zeggen. Of als ik dit zou doen? Maakt me dat een ander mens? Ben ik dan ineens iemand anders?
Het antwoord op bovenstaande vragen bepaalt of we al dan niet bij de gratie van het goeddoen leven. Als dat zo is, zijn we niet vrij. Niet echt.