Bloemen komen thuis

Voor nu de deuren van het ziekenhuis even dicht. Een plek waar goed gezorgd is. Verpleegkundigen en artsen die de tijd nemen om er te zijn. De kundigheid en toewijding is wat opvalt. 
De stoet aan runners, voedselbrengers, schoonmakers, kraan-openzetters. fysiotherapeuten, bloedprikkers en de briefjes-op-raam-hangers. 
Ik zag ze langskomen vanachter mijn laptop in de hoek van de kamer. Ik verwonder me over de mate van respect die ik telkens opnieuw heb gezien.

Met onze kinderen zijn we dankbaar voor alle mensen om ons heen. Het stel dat in de afgelopen week even de tuin onder handen neemt. Degene die elke dag een plaatje van een cello stuurt. Weer een ander die aan het eind van haar eigen dienst even komt kijken hoe het gaat. 
Goede vrienden die een kwartiertje binnen vallen en er zijn. De niet aflatende stroom kaarten en lieve berichtjes van collega's en mensen uit de kerk. Ze voelen als broers en zussen. De dominee en ouderling die tijd maken. 
Ik zou nog veel meer kunnen noemen. Mensen doen mooie dingen. 
Ons huis staat inmiddels vol met bloemen. De zon schijnt in de mooie tuin.