Tussen wat was en wat komt

 
Het jaar legt zich neer. Niet met een klap, maar als een jas die je uittrekt aan het eind van de dag. Even voel je de kou, omdat je huid nog warm is van alles wat je hebt meegedragen.

Ik kijk terug en zie geen rechte lijn. Meer een pad door het bos, soms breed en licht, soms nauwelijks zichtbaar. Een geitenpaadje misschien. Met modder. Met wortels waar je over struikelt als je te ver vooruitkijkt.

Dit jaar werd ik opa. Een woord dat ik nog onwennig in de mond neem. Alsof het groter is dan ikzelf en de tijd ineens een andere maat kreeg. In mijn handen lag iets dat nog niets weet van jaren, van zorgen, van aftellen. Alleen van warmte, huid en adem.

Ik ben vader gebleven. Dat ook. Want vaderschap verandert niet omdat er iets bijkomt.

Dit jaar leerde ik wat wachten is. Stilzitten in wachtruimtes waar de tijd geen haast heeft. Reizen die niet alleen voelden als onderweg zijn, maar als uitgesteld leven. Scans. Meters ziekenhuisgang. Een grens over, België in en weer terug, met dezelfde vragen in de auto als waarmee je vertrok. Het leven werd smaller, niet armer. Alles wat overbleef, werd zwaarder van betekenis.

Het bos bleef. Altijd weer het bos. Bomen die niets van agenda’s weten, niets van uitslagen, niets van plannen. Ze staan, laten los en wachten. Ik heb er vaak gelopen dit jaar, soms biddend, vaak zwijgend. Als iemand die probeert te begrijpen wat dragen eigenlijk betekent. En wie nu eigenlijk wie draagt, als het erop aankomt.

Mijn diakenzijn bleef ook. Als voorzitter mij verwonderd over de trouw van zoveel mensen die proberen op zoveel manieren betekenisvol te zijn voor de ander. Soms alleen maar door aanwezig te zijn in de nood van die ander. Gaaf om daar onderdeel van te zijn.

Ik schreef aan mijn nieuwste roman. Schrijven is voor mij geen ontsnappen, het is blijven. Zinnen zoeken die niet groter zijn dan de werkelijkheid, maar haar wel even optillen. Ik ben dankbaar voor de grandioze lancering een maand geleden. Prachtig om met een ‘Zullen we zwijgen’ dat nu echt helemaal af is, het oude jaar uit te gaan.

Aan het eind van dit jaar weet ik minder zeker dan aan het begin. En dat voelt niet als verlies. Eerder als ruimte. Ruimte voor wat komt. Voor wat niet gepland is. Voor genade misschien, al is dat een woord dat ik liever niet te snel gebruik.

Het nieuwe jaar ligt nog open. Onbeschreven. Ik hoop dat het mild zal zijn. Maar ik weet ook: als het dat niet is, zullen we weer lopen. Stap voor stap en door het bos. Over dat ene pad dat zich pas toont als je het gaat.

Voor nu is dit genoeg. Ik wens je dagen met ademruimte en momenten die blijven hangen, ook als het jaar zelf alweer verdergaat.