Ik loop waar de mist
alsof ze zich schamen
voor hun eigen hoogte.
Het pad is een vraag
zonder vraagteken,
bedekt met natte bladeren
die knisperen als oude brieven
die niemand meer leest.
Een hek blijft halfopen staan,
alsof het mij nog iets wil zeggen
maar het woord vergeten is.
Hier mag je door,
hier moet je terug
het verschil doet er vandaag niet toe.
Mijn adem hangt even stil
tussen stammen en stilte.
Elke stap klinkt te hard
in een wereld die fluistert
dat blijven ook een vorm
van vertrekken is.
De mist weet alles,
maar vertelt niets.
Ik loop,
het is genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten