Op pad met Zullen we zwijgen #1

 #1 De parkeerplaats

Voor het schrijven van 'Zullen we zwijgen' bezocht ik allerlei plekken die het verhaal richting gaven. Ik neem jullie mee langs negen van die locaties; plekken waar iets openviel, waar een zin begon, of waar Maarten dichterbij kwam. Vandaag de eerste.

Sommige plekken dragen hun verhalen ongezien. Deze parking langs de snelweg is er zo één. Overdag haast je je eraan voorbij, maar ’s avonds verandert de lucht. Auto’s die blijven staan, blikken die elkaar zoeken, mensen die even willen verdwijnen of gevonden worden.

Hier, tussen asfalt en struikgewas, begrijp ik iets van de spanning waarin Maarten leeft: het verlangen dat fluistert, de schaamte die in de schaduw blijft hangen, de eenzaamheid die zich verstopt achter routinematig verkeer.

Het is geen plek om lang te blijven, maar wel een plek waar een verhaal kan beginnen. Of waar het, heel even, naar de oppervlakte komt.

Het is bijzonder om een paar uur in het bos achter de parkeerplaats te dwalen. De overgang tussen bos en heide en die tussen loof- en dennenbos treft me. De natuur laat zich van haar rijkste kant zien. Hier een poosje rondlopen is geen straf. Maarten komt wat dichterbij en ik ook.