Voor mij is het precies andersom. Schrijven is niet
weglopen, maar blijven. Niet ontsnappen aan het leven, maar erin afdalen.
Een boek groeit niet ondanks de pijn, maar in diezelfde
aarde. In de nachtelijke uren dat alles stilvalt, blijkt er nog taal te zijn,
fragiel, maar echt. Woorden die niet genezen, wel dragen.
Zullen we zwijgen is niet het verslag van een zwaar jaar,
maar het getuigenis dat schoonheid in woorden nog steeds mogelijk is. Ik heb een jaar de ruimte genomen om te leven
met mijn personages. Ik heb van hun gezelschap genoten. Mensen die niet perfect
zijn, maar het met elkaar uithouden. Samen met hen heb ik de kracht en de beklemming
van zwijgen ervaren.
Dit boek heeft mij gegeven wat ik soms kwijt was: adem,
ruimte en verwondering. En nu het er ligt, hoop ik dat anderen dit ook ervaren.
Niet als troost, maar als erkenning: dat licht en donker elkaar niet opheffen,
maar samen het leven vormgeven.
