Vandaag is het een jaar geleden dat hij in ons midden kwam. Dat kleine nietige dingetje dat wij virus noemen. Misschien wil het ons wel iets leren. Waar wij kampen met gevolgen van indivudualisering, energievraagstukken en uitstoot van gassen waar we steeds meer last van krijgen, heeft dit jarige virus misschien wel het antwoord.
Wat als het gewoon 'Stop' wil zeggen tegen ons? Wat als het ons dwingt om op die manier andere antwoorden te vinden?
Weer leven bij de seizoenen waar ze ooit voor bedoeld waren? Bij licht op staan en bij donker naar bed gaan? Minder zon betekent dan meer slaap.
Onze vingers niet alleen slijten op toetsenborden maar ook gewoon gebruiken om appels, peren en bramen te plukken? Het groeit er.
Onze ogen even van het scherm halen om ons heen te kijken? Even niet naar een kastje dat grotendeels bezig is met onze hebzucht aan te wakkeren? Maar even naar buiten en een zonsopkomst of -ondergang te bekijken? Waarom denk je dat iemand dit elke dag opnieuw inkleurt?
Even geen netflix maar een blik naar buiten waar vogels, bloemen en bijtjes roepen om een moment van magische verwondering.
Kinderen om onze werkplek thuis laten spelen, scheelt naast het verwarmen van een kantoorgebouw ook het in stand houden van de kinderopvang. En als zij er niet van leren doen wij dat wel.
Leerlingen het grootste leerboek van alle tijden insturen? Gewoon naar buiten?
Theaters verwisselen een zomerstop voor een winterstop. Artiesten die buiten optreden midden in de zomer?
Kerken die eindelijk de muren neerhalen om in alle openheid goed te doen.
Familie zoveel warmte verspreid dat je dicht bij elkaar wilt blijven wonen? Dan kun je elkaar lopend bezoeken.
Met aandacht en liefde de rijkdom zien in de mensen om je heen. In lijden en in liefde. En soms is dat hetzelfde.
Waar jij en ik daadwerkelijk elkaar raken, heeft dat virus nooit het laatste woord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten