H5 Uitputten

De afgelopen nacht heb ik slecht geslapen. Naast wat herfstachtige verkoudsheidsverschijnselen zit me nog wat anders dwars. Nee, niet het feit dat ik ontslagen word, of de gang van zaken rondom dit ontslag. Daar lig ik ook wel van wakker, maar nu niet. 

Ik krijg van mensen die vrij dicht bij me staan op verschillende manieren de volgende boodschap:'Zeg Arjan, wordt het geen tijd om te stoppen? Je hebt je punt gemaakt, moet nu echt heel Nederland dit weten? Denk je niet dat iedereen nu de christenen weer uitlacht en verdacht maakt? We zijn toch ook best een goede school? Jij bevindt je toch al wat op het randje van het gedachtengoed van je school, kun je dan nu niet de gevolgen slikken en doorgaan?' En weet u? Dit zijn de vragen die ik mezelf ook stel, blijf stellen. 
Hopelijk doet u dat ook.

Tot ik vanmorgen een soort antwoord krijg. Van iemand wiens mening ik belangrijk vind. Ik stel de vraag:'Hoe kan het dat ik in de afgelopen jaren alles aan mijn vmbo'ers uit kan leggen en niet in staat ben om wat er nu gebeurt aan de mensen om me heen uit te leggen?' Letterlijk zegt ze: 'Omdat je kop er tussen zit'.  En vervolgt: 'Je leerlingen zien wat jij voelt. Ze kijken met hun hart. Zij lezen kwetsbaarheid, waar wij ons verschuilen onder juridische en andere grote mensenduidingen.

Wat jij doet, is proberen uit te leggen wat er allemaal gaande is. Je vliegt het onrecht aan op een verstandelijke manier. Zelfs af en toe met wat humor erbij. Geen wonder, dat men denkt dat het duidelijk is zo. Dat je het allemaal wel aan kunt. En het nu genoeg is.' 
Daar op dat moment, gaan mijn ogen open.

Vandaag geen zinnen van mij over onrecht, willekeur en inconsistentie in beleid. Niets over grappige aanbiedingen van theaterpasjes. 

Nee, weet u wat hier al vier weken gebeurt? Als ik 's morgens mijn kinderen uitzwaai, weet ik dat ze langs mijn lokaal komen. Mijn lokaal dat vol hangt en staat met mij. Waar ik niet eens bij kan. Hoe stom het misschien ook klinkt, ik mis gewoon mijn spullen. Prullaria in andermans ogen, maar in de loop van een schooljaar komen ze allemaal langs. De glas in lood raampjes aan het plafond, het oenige gedichtje aan de muur, het marmeren steentje naast het bord. De vaak halfdode planten, waar zich altijd wel een leerling om bekommert. De rommelige keuken, waar soms meer wordt gezegd dan gepraat. Afwasborstels dienen als luidsprekers. Afwasmiddel gebruikt als smeermiddel voor stembanden.  En mijn deur. Ja, ik mis mijn deur. Valt niet uit te leggen, wat er allemaal al door die deur gekomen is. Gek genoeg heb ik elke dag de sleutel van die deur op zak, terwijl ik besef dat ik 'm waarschijnlijk niet meer zal openen. Zelfs mijn eigen vervelende grapjes naar leerlingen mis ik. Die van '..en nu is het stil, ik zal geen namen noemen Gijs'.

Natuurlijk zie ik  honderden bemoedigingen, die er op allerlei manieren langskomen. Maar weet u? Het is niet voor niets dat we dit meestal doen als iemand weg is. Het klinkt als een soort afscheid. 
Al die reacties doen me goed, erg goed. Dankuwel! Maar één ding wil ik u vragen; 'Wilt u alsjeblieft geen 'Sterkte' onder deze post zetten? Ik voel me sterk. Meestal. En nameloos verdrietig. Misschien goed om even niet sterk te zijn. Wel zacht, maar toch zichtbaar.

Wat als we onszelf toe staan, te denken dat dit onrecht is. Gewoon verder gaan? Over tot de orde van de dag. 

Of niet verder gaan? Opstaan en christelijk Nederland in opspraak? Als we geen zelfreinigend vermogen hebben, moeten we misschien wel even onder vuur liggen.

Tien jaar geleden zat ik op de bodem van een put, die ik zelf had gegraven. Godzijdank en nog wat mensen om mij heen ben ik eruit gekomen. Geen mens weet wat dat gekost heeft. 

Nu voel ik mij teruggegooid in een put die ik niet gegraven heb. Met alle onzekerheid, gevoel van onveiligheid en kwetsbaarheid die dat met zich meebrengt. Tien jaar terug beschuldigde ik mijzelf en soms doe ik dat nog. Nu sta ik op.