Open brief aan meneer Slob,

Meneer Slob, van harte gefeliciteerd met uw benoeming tot minister van onderwijs!  Fantastisch dat u deze mooie maar ook moeilijke baan aanvaardt.  
Mooi omdat u van betekenis kunt zijn op één van de belangrijkste terreinen van onze samenleving: het onderwijs aan onze kinderen. Jongeren helpen de weg te zoeken om een plek in de maatschappij te vinden waar zij hun talenten kunnen inzetten. 
Mooi ook om voor goed onderwijs te zorgen waardoor kennis en kunde niet alleen doorgegeven, maar ook ontwikkeld wordt. Om uiteindelijk bij te dragen aan een maatschappij waar we als mens compleet kunnen zijn. In relatie tot de ander en tot onszelf.

Moeilijk ook omdat u de baas wordt van hele eigenwijze mensen, onderwijsmensen. Mensen die per definitie gewend zijn om anderen te leren hoe zij iets moeten doen.  Wij hebben ons de nieuwste vormen van pedagogiek en didactiek eigen gemaakt. We weten erg goed hoe we een klas mee moeten nemen om kennis te verwerven, deze kennis toe te passen op bestaande situaties en hierdoor inzichten te verwerven in nieuwe gebeurtenissen.

Toch lukt het ons niet zo goed om tegen onszelf te zeggen dat we ook onze zegeningen mogen tellen. En dat zijn er nogal wat:
- We hebben zo'n beetje de gelukkigste jeugd ooit in de klas.
- Voor de meeste vakken hebben we doordachte methodieken tot onze beschikking.
- Als je als leerkracht je vak beheerst, en dat zou voor iedereen moeten gelden, krijg je nogal wat vrijheid bij het invullen van je lessen.
- Tegenover onze erg drukbezette en vaak intensieve weken die we les geven, staat een mooi aantal vrije weken.
- Op een goede school, dat moet een school trouwens altijd zijn, heerst er een collegiale sfeer. Dit omdat we, welk vak we ook geven, elkaar nodig hebben en weten hoe zwaar ons werk kan zijn.
- We hebben de mooiste baan die er bestaat: Iets bijdragen aan de groei en ontwikkeling van de volgende generatie(s).

Mijn vraag aan u is er niet één om extra geld. Ook al zou dat in het primair onderwijs wel mogen; blij om te zien dat daar beweging in komt. Ik vraag u ook niet om extra uren of menskracht. Ik ga niets vragen over het opnieuw uitvinden van de ouder-schoolrelatie. Of andere praktische punten. Ik veronderstel namelijk dat we daar wel uit komen. 
Volgens mij bent u heel goed in staat om een omgeving te creëren waar we elkaar zien en horen. U als hoogste baas en wij op de werkvloer.  
Nee, wat ik u vraag is dit: Help ons om een beetje zelfbewust te zijn. Ons werk doet er toe. En dat mogen we zeggen. En laten zien. Trots neigt snel tot arrogantie, maar een beetje trots mogen we wel zijn.  'Yes we teach' zou een mooie slagzin zijn. 
Zelf geef ik nu ruim vijftien jaar les aan vmbo-leerlingen. Mijn mooiste dagen worden gekenmerkt door de gedachte dat we meer doe dan leren. 
De lat mag best hoog liggen. Als we af willen van een zesjes-cultuur bij onze leerlingen , laat ons dan negens zijn.