Bloedmaan in Bologna

Oké, er zijn leukere bezigheden. Maar niet veel. Ik heb het over een rondje hardlopen in de stad. Normaliter ren ik graag door de weidsheid van de polder, een rondje om een plas of heerlijk over de Veluwe.

Als ik op vakantie ben dan vertoeven we nog wel eens een nachtje in een grote stad. Gewoon omdat we graag reizen en we ergens een stop in moeten lassen. Of gewoon omdat we steden leuk vinden.

Naast de andere dingen die je er kunt doen, heb ik me aangewend om 's  morgens vroeg een rondje door de stad te rennen. Meestal gebruik ik het Centraal Station als uitgangspunt. Daarnaast probeer ik wat pleinen en wat parken aan te doen. Je treft er mooie dingen aan. In Parijs heb ik al meerdere keren gelopen. Waar ik 's avonds nog heerlijk van een terras kon genieten, staat nu een gemeentewerker de stoep te spuiten. Het park waar we gisteravond ons niet helemaal koosjer voelden, is nu een oase van rust. Slechts onderbroken door hier en daar een jogger of een vroege vogel die zijn route afsnijdt en zich door het park haast.

In Madrid treft me dat in de zuilengang, waar de dag ervoor nog de toeristen zich verdrongen, er nu een rij dozen ligt. Die bij mijn nadering tot leven komt. Hele gezinnen kruipen uit de dozen. Ik kan niet zien of het vluchtelingen, roma's of een soort bedelzzp'ers zijn. En wat dan nog. Het slaapt vast minder fijn op het trottoir dan ik in mijn Airbnb-bed.

Maar nu loop ik in Bologna. Een tussenstop bovenin Italië. De dag ervoor hebben we goede vrienden bezocht die bij één van de beroemde Italiaanse meren kamperen. Ook daar weer gezien waar het echt om draait: Verbinding voelen en voeden met mensen dichtbij je. 

Bologna, ooit één van de tien grootste steden van Europa, is de stad van het lekkere eten. Waar ze de bolognesesaus maken. En die gebruiken voor de tagliatelle of de lasagne. Niet voor de spaghetti; dat hebben wij bedacht.

Terwijl ik over een spoorbrug ren, kom ik hele mooie graffiti tegen. En denk ik
aan de bloedmaan die we gisteravond samen bekeken. En aan de volle maan die ons de hele reis hiernaartoe begeleidde. Als een soort vuurkolom, die ooit het oude joodse volk de weg door de woestijn wees, verscheen telkens de maan voor ons. Soms even wat naar rechts, soms wat naar links, maar altijd in ons gezichtsveld.

Inmiddels zitten we een vierhonderd kilometer onder Bologna. In een schitterend huis net buiten Mancini, een plaatsje aan de Adriatische kust. En schrijf ik dit onder een bijna volle maan.

Samen met de bloedmaan bij aankomst en de prachtige muurschildering waarin hij ook centraal staat, genoeg redenen om er naast een zonnige ook een manige vakantie van te maken.