vrijdag 21 oktober 2016

De toonbank van de apotheker

'Heeft u het echt nodig?', klonk de strenge stem aan de andere kant van de toonbank. Noem je dat trouwens nog steeds zo? 'Toonbank?' Valt niet zoveel te tonen namelijk bij de huidige apotheek. Het meeste wat ze hebben zit in één van de vele laden waar de gehele achterwand mee gevuld is.
De toonbank zelf toont een display met oordopjes (nee niet die voor een Iphone of ander mobiel apparaat, maar juist bedoeld om geluid tegen te gaan). Oranje, groen en blauw hebben ze. Zal wel per aantal decibels gaan. Of heeft met de grootte van het inwendige oor te maken.
Naast de oordoppen staat een bakje met folders. Die gaan over veilig medicijnen meenemen op reis. Iets over een medicijnpaspoort. Anders word je op Schiphol uit de rij gehaald een kamertje ingevoerd en nadat al je koffers overhoop gehaald zijn blijkt er een doosje pillen te veel in te zitten zonder de juiste reisbescheiden.
Voor de rest toont de toonbank niet veel. Ja toch wel: Nog een bordje over achter de rode streep blijven staan in verband met de privacy van degene voor u. Helpt niet echt bij het gehanteerde volume van de mevrouw die mij bevraagt over het al dan niet noodzakelijk zijn van de door mij gewenste geneesmiddelen.
'Euhh...tja..' even flitst het door me heen; wat als ik als antwoord geef: 'Nee hoor, maar weet u, ik zat lekker in de tuin onder een boom en dacht laat ik eens wat middelen tegen de misselijkheid (als bijwerking van de chemo) halen. Leek me wel lekker….Echt nodig? ….Nee dus…'
Maar ik hoorde mezelf zeggen, zacht zeggen: 'Ja dit heeft mijn vrouw echt nodig. Haar oncoloog heeft dit voorgeschreven' Vragend keek ik haar aan. Ze keek streng terug: 'Deze combinatie is hoogst ongebruikelijk, ik mag deze niet meegeven”.
Ook al dacht ik:'ik mag, ik mag….jij mag helemaal niet mogen...jij moet gewoon uitvoeren wat er op dat recept staat. Mijn vrouw heeft drie uur chemo gehad, ik heb haar kotsmisselijk thuis gebracht, ze hangt nu boven de toiletpot en jij gaat me die voorgeschreven rotzooi meegeven zodat ze niet de komende nacht en de volgende dag boven die pot hang'.
Maar ik zei niets. Op dit moment weet ik niet of ik me liet leiden door mijn bekendheid met de bureaucratie of door mijn moeheid. In t eerste geval wist ik dat het gewoon kansloos was om tegen een genomen besluit in te gaan van iemand die proeft van wat macht. In t tweede geval had ik niet de energie voor een gevecht over zo iets basaals.
Uiteindelijk naar huis gefietst. Oncoloog gebeld (via een assistente die de gebruikelijke overredingskracht nodig had). Deze oncoloog werd boos, begreep echt niet dat ik t niet meekreeg. Zij zou wel even bellen. Vertelde me ook dat het niet nodig was om terug te bellen. Gaat u maar opnieuw naar de apotheek. “Ik verzeker u, het ligt straks klaar'.
Een kwartier later stond ik bij diezelfde apothekersassistente. Sorry had ik niet verwacht maar dat ze zelfs niet schaapachtig keek dat viel me tegen. “Ja, ik ben gebeld. Zal het voor u klaarmaken. Eén momentje.' Nadat ze zelf nog een keer met het ziekenhuis gebeld had stond ik, twintig minuten later, met de spullen die op t oorspronkelijke recept beschreven waren, buiten.
En weer tien minuten later thuis. Nog net op tijd om het toilet schoon te maken voor de kinderen van school kwamen.

1 opmerking:

  1. Oeps, dit is gênant. Ik ben apothekersassistent én kreeg zelf ook chemo's vorig jaar. Weet dus hoe zoiets kan gaan in een apotheek, maar dit kan echt niet. Goed dat je het deelt.

    BeantwoordenVerwijderen