Luizenleventje

Tja, het klinkt misschien wat raar om mee te beginnen, maar ik verdien zeshonderd euro per maand meer dan mijn collega die lesgeeft op een basisschool. Netto heb ik het over.  Mijn collega moet er meer voor doen en krijgt er minder voor terug. In loon dan.

Hij (of in de meeste gevallen zij, maar voor de leesbaarheid beperk ik me vanaf hier tot de mannelijke variant) heeft wel drie keer per dag contact met ouders. Aan het schoolhek kan dat, en anders zoeken ze hem wel op in zijn lokaal. En het voordeel van deze tijd, waarin iedereen wel een keer een cursus assertiviteit heeft gevolgd, is dat hij daar heel veel tips krijgt; hoe hij het anders en beter kan doen.

Ik daarentegen heb drie keer per jaar een zogenaamd tienminutengesprek met ouders. Volledig geregisseerd en ingekaderd. Alleen als er echte bijzonderheden zijn, nodig ik ouders uit voor een gesprek op school. Meestal is dat niet een setting waarin ik veel tips en/of verbeterpunten van hen krijg.

Daarnaast heeft mijn collega het voorrecht dat in zijn klas alle niveaus vertegenwoordigd zijn. Hij mag zich verdiepen in alle verschillen in cognities waardoor hij zo gedifferentieerd mogelijk kan lesgeven. Ik moet mij beperken tot één niveau.

Ook mag mijn collega in het basisonderwijs veel meer registreren over elke leerling. Allerlei diagnostische toetsen komen langs. Vlak ook al die cursussen die gevolgd mogen worden, om deze toetsen af te nemen, niet uit. Plus nog eens de cursussen om de uitkomsten van deze toetsen juist te duiden en vast te leggen.

Dan het het numerieke voordeel: Waar ik het gemiddeld met een leerling of twintig, vijfentwintig moet doen, heeft mijn collega op de basisschool er al snel een stuk of zeven, acht meer.  Tel uit je winst! Zeven schriften meer om na te kijken. Per vak hé! En ook zeven oudercontacten meer.

Om nog iets te noemen: De leeftijd. Heb ik de leerling zo gemiddeld rond de leeftijd van een jaar of veertien, mijn collega heeft ze jaren jonger. Hij mag zich druk maken over lichamelijk opvoedkundige dingetjes (u weet wel; toiletbezoekjes, luizen, broodtrommeltjes en gezonde hapjes), bij mij valt daar geen eer meer aan te behalen. Doen ze zelf wel.

Oh ja, bijna vergeten: Voor hem is het klimaat in het dorp, buurt of streek ook van belang. Hij weet precies wat er speelt tussen ouders onderling.  Heeft de mogelijkheid om het zoontje van de ietwat snobistische aandoende bankier naast de dochter van de dorpsvrijbuiter te zetten. Nee, dat lukt mij niet op een school met vierduizend leerlingen.

Als laatste, stel dat die meester (of juf; ik kan 't niet laten om haar toch even te noemen) toch evenveel  als ik zou verdienen: Wanneer zou hij, of zij, dat nu op moeten maken?  Ik heb echte vakanties, die ik helemaal kan benutten, en daarnaast nog een uurtje of vijftig per jaar die ik facultatief kan opnemen. Maar hij? Hij staat zelfs op zaterdag nog bij de Action in de rij. Viltstiften, markers en stempels te kopen. Zijn bovenschoolse directeur, die dit normaal gesproken deed, is namelijk leraar bij ons geworden.

Leerstoel

 De eerste lessen gaan zo beginnen. Een snelle blik door het lokaal. Even rust mijn blik op een leeg stoeltje. Elke leerling brengt het komende jaar drie uur per week op zo'n stoeltje door. 

Mijn mentorleerlingen zelfs meer dan het dubbele. Zeven uur. Er zijn relaties die het met minder moeten doen. Nu nog zorgen dat het de juiste kwaliteit heeft.  Voordat de deur opengaat, lees ik de middelste regels van een mooi gebed dat in mijn lokaal hangt:  “And may I lead that child through paths of wonder….not of fear”. 

Ze mogen binnenkomen.

Kaarten op tafel

(inzending 120woorden.nl, weekthema antecedenten) ‘Ook dit jaar verwelkomen we  nieuwe collega’s. Het zijn er zestien.  In het programmaboekje over de opstartweek van het schooljaar staan de foto’s. Ik ga ze niet voorstellen, alleen over één iemand heb ik een mededeling.' De directeur voorin de aula zwijgt even, en vervolgt: ‘Het betreft (hier volgt een naam),  hij is klaar met zijn behandeling in een kliniek. Daar was hij opgenomen  voor zijn gokverslaving. Normaliter doen we geen mededelingen over antecedenten van nieuw aangenomen personeelsleden. Maar in goed overleg met hem hebben we besloten dit nu wel te doen.‘
In de stilte bladert mijn buurman in het programmaboekje.  Als hij bij mijn naam de foto ziet, kijkt hij me even aan en doet zwijgend het boekje dicht.

Er is altijd wel een ezel.

Vakantie in stukjes van 120-woorden (doen mee met het weekthema bij 120W.nl):

Deel 1.

Vanmorgen vertrokken voor een fikse voettocht vanuit ons natuurhuisje in de Sierra del Baza (Andalusië) naar het dichtstbijzijnde dorpje.

Aangekomen heeft mijn visioen van dorpspleintjes, koud water en een heerlijke siësta al vrij grote vormen aangenomen.

Wat nog in de weg blijkt te staan tussen mij en mijn geluk is een ezel. Dwars in de nauwe doorgang die mij toegang moet verlenen tot mijn verbeelde eldorado.

Dichterbij gekomen zie ik twee dingen. Hij staat vast en draagt een last.

Terwijl ik hem met zachte dwang ruimte wil laten maken komt er iemand aan. Deze man, slingert hem wat verwensingen toe en zorgt dat ik er langs kan.

Naast de fontein gezeten, bedenk ik, dat er altijd wel een ezel is.

Deel 2.

's Avonds installeer ik me op ons terras. Een soort ruwe plavuizen, afgewisseld met stukken marmer, bedekken de grond. Gestapelde terracotta-kleurige stenen vormen de muurtjes. Met op de hoeken vierkante pilaren, van dezelfde stenen, die het dak torsen. Langs de pilaren slingert zich allerlei groen naar boven. Het dak is van leistenen op een ondergrond van leem en riet. De tafel waar ik aan zit te schrijven heeft een gietijzeren poot met een niet te tillen marmeren blad. Er is hier van alles van marmer, het wordt in deze omgeving gewonnen zag ik vandaag. Alleen de stoelen. Die zijn gemaakt van hard plastic. In een hardblauwe Ikea-kleur.  Gemakkelijk aan de kant te schuiven voor de foto's op mijn tijdlijn van Facebook.

Deel 3.

Na een ontspannen dagje heb ik vanavond de top beklommen. Geen bijzondere prestatie daar ons huisje op zo'n twaalfhonderd meter staat. En de berg in z'n geheel zo'n zestienhonderd meter haalt. Weer wordt mijn weg gekruist door een ezel. Een witte ditmaal. Ik zie hem al in de verte staan terwijl ik via een smal slingerpaadje de berg afdaal.  Zo te zien staat hij bezijden het pad. Vast aan een paal. Genoeg ruimte voor mij om te passeren. Mijn gedachten nemen de vrije loop. Ik begin steeds meer te betwijfelen of het nou wel echte sta-in-de-wegs zijn. Ergens krijg ik het idee dat deze ezels mij wat te zeggen hebben. Ik besluit te luisteren naar de ezels op mijn pad.

Deel 4
Tijdens een fikse bergwandeling denk ik na over ezels. Mijn historisch ezels-besef beperkt zich tot de ezels-geschiedenissen in de bijbel.
Bileam luisterde niet naar zijn ezel. Een bloedbad was het gevolg. Eigenlijk was het een ezelin zoals iemand mij vertelde. Een ezel in vrouwelijke vorm lijkt me sowieso iets om rekening mee te houden.
Mordechaï kreeg, nadat bekend werd dat hij een aanslag op de koning verijdeld had, zijn ererondje op een ezel. Voorafgegaan door zijn aartsvijand Haman die aan de galg eindigde. Hiermee werd een genocide voorkomen.
Simson slingerde met een bot van een dode ezel in het rond en redde daarmee zijn volk van de vijand.
Langzamerhand zie ik de ezel als het viervoetige equivalent van de vredesduif. 



Deel 5

’s Morgens in de tuin van ons natuurhuisje Las Castanetas, komt de zon tevoorschijn  vanachter de hoogste berg in de omgeving. Deze berg, El Blanquillo genaamd, is bijna tweeduizend meter hoog. Er zijn westelijker nog veel hogere. Niet voor niets is de Sierra Nevada, die zich door Andalusië slingert, op de Alpen na,  de hoogste bergketen in West-Europa.                                                           Hier huist naast de ezel ook de steenbok. Mijn sterrenbeeld. Benieuwd of ik hem, net als de ezel, nog ga tegenkomen. Ik lees dat waar de steenbok solitair leeft, de ezel eigenlijk een kuddedier is. Het mannetje bakent een terrein af met zijn poep. Daarbinnen leeft zijn kudde; ezelinnen en veulens. Je leven begrenzen door je eigengemaakte troep.  Best wel pientere ezel.

Deel 6
Gisteren is hier iets heel ergs gebeurd. Terwijl wij met onze auto naar de garage zijn, iets met koppelingsplaten, overloopt de eigenaresse van ons huisje  een hert. Deze schrikt en rent naar de enige plek op het perceel waar het gaas hoog en sterk is. Waarschijnlijk omdat haar jong aan de andere kant staat. De pogingen om over en door het gaas te komen mislukken. Het  dier breekt haar nek. Het kadaver is vervolgens weggebracht naar een plek hogerop in de bergen, waar de gieren er iets mee kunnen. Er blijven hier een eenzaam reekalfje en een paar verbijsterde mensen achter. Geen conclusie over een vermeende wrede natuur en mens. Gewoon een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Daarom des te verdrietiger.



Deel 7

De dag begon door een ontmoeting met een kudde koeien. Midden op mijn pad. De ezel kwam niet vandaag. Bleef al een paar dagen uit. Vandaar dat ik mijn eigen ezelsstal maar ga uitmesten.
Gezeten onder een notenboom waarvan de notendoppen van vorig jaar nog getuigen van een goede oogst, passeren de verschillende ezels mijn gedachten

Op een avond als deze, met een opkomende volle maan boven het omringende gebergte, voelt het goed om je ezels weer eens te bekijken. Of te koesteren. Of na te denken hoe je sommige op afstand houdt. Kan ik ze onderwijl een beetje voor de geest halen; al die ezels die hierin ooit huisden. Of dat nog doen. Tijdelijk of permanent.

.

Ezelslot
Vanaf de garage, waar mijn gemotoriseerde ezel van nieuwe koppelingsplaten is voorzien, vertrek ik richting ons huisje.
Eerst een bergrug over, dan een dal door, om vervolgens aan de andere kant weer omhoog te gaan. Het dal is bedekt met olijfgaarden. Deze strekken zich uit tot halverwege de bergen. Daarboven rotsen, vlaktes en naaldbomen. Met een blik op de volgende bocht overdenk ik de nachtelijke ontmoeting met mijn ezels.
In gedachten komen ze allemaal nog eens langs: De boerenezel, de vogelaarsezel, de familie-ezel, de bevindelijke ezel, de verslavingsezel, de kankerezel, de pijnezel, de reisezel de vriendenezel, de hardloopezel, de geloofsezel, de hoopezel en de liefdesezel.
Gekoesterd, verdwenen of af en toe terugkomend; het zijn mijn ezels. En dat blijven ze.