Komst

Een bouwvakker en zijn vriendin gaan terug naar hun geboorteplaats. Nou ja, meer naar de plek waar de families ooit zijn opgegroeid. 
Zijn vriendin is erg jong en erg zwanger. De bouwvakker is niet de verwekker van het kind dat nog geboren moet worden. Wel heeft hij, na wat aarzeling, besloten om er de vader van te willen zijn.
Deze reis is geen trip die ze af willen vinken op hun bucket-list. Zo van, toch nog even doen vlak voor de komst van een baby. Nee, de regering heeft iedereen opgedragen om zich in te schrijven. Een soort burgerservice-nummer te halen. Iets met het tellen van de onderdanen, de mogelijkheid om ze te volgen en uiteindelijk meer grip op ze te krijgen.
Ons jeugdige stel is, zonder iets te reserveren, op weg gegaan. Tegen de tijd dat ze aankomen zitten alle hotels vol.
De burgerlijke overheid heeft verzuimd om op te schalen. Ergens hadden ze in dit eeuwenoude stadje wel kunnen verwachten dat er een grote toeloop zou zijn. Misschien hebben ze het ook wel verwacht, maar er gewoon niets mee gedaan.
Datzelfde geldt voor de zorg. Ook deze is niet opgeschaald. De bouwvakkersvriendin bevalt, zonder verloskundige, in een veeschuur van een zoontje.
Of de timmerman zijn QR-code wel of niet gehaald heeft, weet ik niet. Wel dat het allemaal uiteindelijk klopt en goed komt. 
De stal is onder een stilstaande ster beter te vinden voor buitenlandse bezoekers dan de juiste kamer in een grote stad.
Bezoekende boeren hebben zich vast beter op hun gemak gevoeld tussen dieren dan bij mensen.
En een vader verbindt zich sneller met een zoon door hamer en spijkers tijdelijk in te ruilen voor doeken en rompeltjes.

Verboden woord

Alles wat aandacht krijgt, groeit. Deze wijsheid leerde ik meer dan veertig jaar geleden op onze boerderij. Om een goede graan- of aardappeloogst te krijgen, bewerk je het land door te ploegen en te eggen.

Een perenboom snoei je en een walnotenboom sla je om extra vrucht te krijgen.

In sommige gewassen ha
al je onkruid weg, in andere laat je ze staan. In een jong maisveld wordt het meeste onkruid overwoekerd door het snelgroeiende gewas. Als de rijen mais zich sluiten, komt er geen zonlicht meer op de grond. Dan is het meestal zo gebeurd met alles wat daar nog groeit.
In mijn schoolloopbaan heb ik deze boerenwijsheid vaak toegepast. Aandacht geven aan goed gedrag. Het wordt vanzelf meer.
Wat doe je met slecht gedrag? Ook aandacht geven? Alleen als je zeker weet dat je het kunt stoppen, pak je het aan. Verbied je het desnoods. In het onderwijs gaat het dan over agressie, schelden of vernielzucht.
Veel gedrag onder jongeren zit op de grens van het toelaatbare. Ze proberen een docent uit en zoeken grenzen op. Soms gaan ze daar overheen.
Alles dan maar verbieden? Waar geen schoolregels voor zijn? Een verbod op een woord omdat het me niet aanstaat?
Elke docent herkent dit. Als veertigjarige docent met een kaal hoofd moest ik er mee dealen dat er aan het begin van een schooljaar iets over kaalheid gezegd werd. 

Alles dan maar tolereren? Van naroepen tot wat dan ook?
Op school heb ik er een weg in leren vinden.
Ik raad elke kamervoorzitter, eigenlijk elk kamerlid, aan; lees ons wetboek eens door. Pak er de Dikke van Dale bij. Een tribunaal is een tijdelijk ingesteld rechterlijk orgaan dat grootschalige geschillen beslecht. Niet meer en niet minder.
Deze uitleg kennende, kunt u zich de volgende keer verheugen bij de aankondiging van een tribunaal. Voor een tribunaal komen betekent dat u jarenlang mag uitleggen waarom u sommige dingen gedaan hebt. Geen waan van de dag of kijkcijfers. Niet bezig met zetelwinst of functies elders.
Heerlijk jarenlang alle dossiers uitpluizen die helder maken waarom u deed wat u deed. 
Dus klap in de handen als u deze term weer hoort. Uw tijd komt.

Hogerop

Afgelopen weekend klom er een man in de toren van onze kerk. Eigenlijk in de steiger die naast de toren staat om alles nog eens goed in de verf te zetten. De steiger reikt tot aan de bovenste koepel. Volgens mijn buurman zit je dan 68 meter hoog.
In het nieuws werd wat gezegd over een verwarde man. Op social media werd er verteld dat het om een Afghaanse vluchteling zou gaan.
Ik klikte op een filmpje en zat even later op Dumpert waar de beste man gestoord werd genoemd. 

Wat het helemaal bizar maakte, was dat degene die op deze site het hardst riep: 'Springen!' de meeste likes kreeg. In die twee minuten die ik op dit medium zat, las ik pagina naar pagina met oproepen om te springen. Dit vergezeld met scheldwoorden. 
Het hele weekend hier een beetje over nagedacht. Ik snapte het niet. Ja, ergens weet ik dat jonge gastjes wel eens wat onbesuisds zeggen. Maar hier was alles doordrenkt van een ophitsende sfeer.
Het voelde of iedereen stond te hopen dat de bewuste man zou springen. En teleurgesteld was dat dit niet gebeurde.
Ik heb me afgevraagd waar het fout is gegaan. Waar zijn we de weg zo kwijt geraakt dat we de ellende van een ander zien als een vermaak? Het voelt goedkoop om de schuld neer te leggen bij computergames of Netflix. 
Het voelt ook onjuist om te zeggen dat we alles toegelaten hebben. Het juiste antwoord heb ik hier niet op. 

Ik las dat er gezegd werd dat we een hoger hek om de steiger bij de kerk moeten zetten. Dan had die man niet naar boven gekund. Misschien is het simpeler. Misschien moeten we een grotere deur in de kerk maken. Om vervolgens te hopen dat deze man de hemel binnen had kunnen vinden in plaats van op 68 meter hoogte.

Dankdag

Vandaag ben ik dankbaar. Voor leven en voor de wereld. Voor alles wat groeit en bloeit. Als het hier herfst is, ontluiken aan de andere kant van de wereld de bloemen, bomen en de struiken. 

Ik ben dankbaar voor wat in liefde en vrede om mij heen beweegt. Voor waar ik liefde mag ontvangen en daar waar ik ze mag geven.  
Dankbaar dat ik als mens altijd mag blijven zoeken naar verbinding. Ook, en misschien wel juist, daar waar het schuurt en ingewikkeld is. Dankbaar voor mensen die me wijzen op mijn tekortkomingen. Ze geven me nog meer reden om naar de juiste taal te zoeken om te bereiken.
Dankbaar dat ik een heel alfabet tot mijn beschikking heb. Om woorden te vormen die raken. En tegelijk dankbaar dat ik met diezelfde letters ook sorry kan zeggen. Daar waar raken kwetsen werd. 

Dankbaar dat ik als mens meer ben dan een klomp cellen. Dankbaar dat ik keuzes heb. Dat verandering altijd kan. Dankbaar dat verandering altijd bij mijzelf begint. Ik hoef nergens op te wachten. Dankbaar dat ik niet hoef te slagen om te volharden. Dankbaar dat ik niets en niemand hoef te oordelen. Dankbaar dat mildheid een bron is die nooit opdroogt. Dankbaar dat vergeving iets is dat zowel groeit als je het weggeeft als wanneer je het ontvangt.

Dankbaar dat ik elke dag opnieuw weer mag geloven in een groter iets. Voor mij is dat Jezus. Als grote voorbeeld en als mijn redder. 
Heel veel reden tot dankbaarheid om te weten dat er iemand is die veel groter is dan ik. Die mij ziet en kent in alles. Niet alleen in mijn succes maar veel meer nog in mijn falen. 
Dankbaar dat ik in mijn diepste wezen altijd vrij ben. Op de bodem van mijn hart liggen geloof, hoop en liefde altijd te wachten om in vrede alle ruimte te geven en te ontvangen.

Buitengesloten Onder Protest

Misschien kunnen we elkaar niet meer bereiken. Zijn er te veel en te grote verschillen.
Links en rechts hoor ik wel wat mensen die bereid zijn om POP, een prikker onder protest, te worden.
Met als enige intentie om de andere kant te bereiken. In verbinding te blijven met een volksdeel dat steeds minder begrip lijkt te hebben voor degenen die tegen vaccineren zijn. Dan is het fijn om te kunnen laten zien dat je het wel doet, maar onder protest. 

Daarnaast zijn er nogal wat mensen die er niet over piekeren om zich te laten vaccineren. Ook zij offeren heel wat op. Steeds meer worden zij buitengesloten.

Maar toch is er iets dat alle groepen met elkaar kan verbinden. Het protest namelijk. Daar kunnen we elkaar vinden.
Jij als Popper; want je prikt wel, maar je doet dit onder protest. Je deelt nog steeds de zienswijze van de niet-prikkers. En draagt deze uit.

En de niet-prikkers? Die worden BOP; Buitengesloten Onder Protest.
Wat als we nu allemaal een armbandje omdoen? Niet om voor of tegen te zijn. Maar om elkaar te zien. In datgene wat je verbindt. Het protest.
Blijft een groepje mensen over. Dat zijn de mensen die voor prikken zijn en achter alle dwangmaatregelen staan. Voor hen heb ik een armbandje met DOP erop. Dat zijn dan de Dragers Onder Protest. Die zijn gewoon tegen het bandje zelf. Maar dragen deze wel. Omdat we allemaal mensjes zijn die er wat van proberen te maken. Laten we dat samen doen.