Kriebel

' Puur toeval' kopt een landelijk krant een dag nadat een hevige valwind Leersum teisterde. Verderop in het artikel wordt uitgelegd wat een valwind is en waarin het verschilt van een windhoos.

Als ik die kop lees denk ik: Ja en?

Waarom is het belangrijk dat we gelijk te horen krijgen dat het toeval is? Maakt het voor die mevrouw aan de rand van het dorp uit nu haar auto platgedrukt onder een omgevallen beuk muurvast op de oprit staat?

Zou het de twee hardlopers die ternauwernood aan een vallende tak ontsnapten echt uitmaken dat het toeval is?

Is er een kans dat ze anders zouden denken dat het bewust gebeurde? Dat er opzet in het spel zat? 

Eén of ander mysterie van de natuur? Of een menselijke fout? Had er geen code knalrood afgegeven moeten worden? Niet alleen een waarschuwing maar ook een verplichting om met een valhelm op onder de keukentafel te gaan zitten tot er een signaal zou komen dat alles veilig is?

Hebben we geen kernteam nodig die van tijd tot tijd samenkomt en ons bewaart voor dit soort natuurrampen? En als dat niet mogelijk is, dan in ieder geval ons handvatten geeft hoe we er mee om moeten gaan?

Maakt de kop 'puur toeval' niet dat we nog angstiger gaan worden? Wat een ander vandaag toevallig overkomt kan mij morgen gebeuren.

Kom nou niet aan met het verhaal dat wij christenen het allemaal anders zien. Ook ik herinner me Zondag tien van de Heidelberger (een leerboek van de kerk uit de zestiende eeuw). Niet alleen de vraag wat wij 'van den voorzienigheid Gods geloven' maar ook het antwoord dat alle dingen 'niet bij geval geschieden en we in voorspoed dankbaar en in tegenspoed geduldig moeten zijn'.

Natuurlijk geloven we dat in theorie nog, maar praktisch hebben we dit allang uitgeschakeld. We moeten bij alles wat ons overkomt oorzaken weten en als het enigszins kan gelijk een systeem in het leven roepen dat er voor zorgt dat dit niet weer gebeurt.

Ergens snap ik dat het zo werkt en doe ik er aan mee. Ook bij mij gaat 's nachts de deur op slot. En als ik straks een paar weken richting Spanje ga, controleer ik ook of de reisverzekering deugt en laat mijn auto nog even checken in de garage. 

Maar het kriebelt. Het voelt alsof we denken de natuur de baas te kunnen zijn. Niet alleen de natuur maar ook alles wat buiten en misschien wel boven onze macht ligt, kunnen beheersen.

Zoals we een jaar lang gehoord hebben dat we samen het virus onder controle gaan krijgen. En misschien is dat het geval. Misschien zijn we samen in staat geweest om een middel te ontwikkelen dat er voor zorgt dat we dit virus kunnen verslaan en we onze leefstijl van voor de komst van dit virus hadden, voort kunnen zetten.

Maar wat als het niet aanviel om ons te vernietigen maar om ons wat te leren? 
   

Open Kerk dicht

Beste mensen,

Open Kerk was gisteren voor het laatst. We kijken met dankbaarheid terug. Bijna zestig vrijwilligers hielden de kerk open, toen alles dicht zat. Ook op ijskoude en tochtige winteravonden zetten zij zich in om wat warmte en licht te verspreiden. 
Meer dan duizend mensen zochten stilte, gebed of een gesprekje. Ruim honderdvijftig kaarsjes werden er gebrand. Tientallen keren kwamen de bijbelkringen bij elkaar.

Onlangs kwam er een vader met twee dochtertjes. Zij liepen een rondje door de kerk, vader maakte foto's en de meisjes, de oudste rond de tien en de jongste een jaar of zeven, bekeken van alles en nog wat met grote ogen. Bij vertrek namen de twee allebei een bijbeltje mee. De kleinste was de grootste te snel af en begon in de buitendeur al hardop voor te lezen. Ik hoorde alleen nog 'Hier staat...." en de rest kon ik niet meer horen omdat ze buiten verder las. 

Zo is het werk van onze lieve Heer niet afhankelijk van ons doen en laten. Nu Open Kerk dicht is, zal God buiten verder gaan. In dat vertrouwen hebben we gisteravond de deur dicht gedaan.

Veluwe

Ik zet mijn hakken in het zand

zo kom ik met elke stap

dichterbij de verre

bomenrand.

Daar gooi ik het bijltje erbij neer 

zodat jij ooit je schaduw vindt

waar ik nu als gelukkig kind

de spaanders laat intact.

Stil hang ik harp aan wilg, 

zangloos kniel ik aan de stam

hoor de wind door snaren spelen

als hemel die mijn hart doet helen.

Eldrik

Land van Eldrik

Vandaag vertoef ik in het oosten

niet het verre of waar wijzen waren

of misschien ook wel die laatste.

Ik lustig mij in land van weelde

grassig hooi dat in de wier

al stal en koelucht heeft.

Zittend aan de rand van Olde Iessel

met landman die zijn trekker

staakt voor ons gesprek.

Hij taalt naar vroeger, verhalend

over jan en alleman en vrouw

die harkend hielp met hooien.

Nu zit hij in zijn eentje

met maai en baalmachines

al herriemakend wat te klooien.