Dank

Gisteren aangekomen in Fabara, in de Spaanse provincie Aragon. Vanmorgen eerst de zon opgelopen buiten het kleine stadje. Daarna aan het werk in ons verblijf. De aanvragen voor ons Voedselbossen magazine als voor tickets van 'Het Gras van de Buren' vraagt dagelijkse aandacht. Daarbij komt de voorbereiding en opmaak van ons
zomernummer.

Heel gaaf om de ontwikkeling hiervan mee te maken. Het voelt als een lente waarbij alles razendsnel groeit.

Vanaf ons terras een machtig en majestueus schouwspel van de vale gier. Er verschijnen er steeds meer tot er uiteindelijk een dozijn boven ons zweven. Hun trage, door de wind gedragen, vlucht boven ons stadje en het omringende heuvelland is adembenemend.

Het wordt tijd om de laptops te sluiten en opnieuw de natuur in te gaan. We gaan met ons team, het vorig jaar aangekochte stuk land bekijken. Om dit de komende dagen in kaart te brengen, de aanwezige soorten te determineren en vervolgens een begin van onze plannen uit te denken.

Naast verwachting en verlangen voert dankbaarheid de boventoon vandaag.

Wit, geel en roze

 Gisteren zijn we vertrokken richting het zuiden. De eerste stop is bij ons voedselbos Het Bewaarde Land in Walik.  Genieten van wat daar al groeit en bloeit. De perenbomen laten hun prachtige bloesems zien die langs de houtige stam op de korte takkige uiteinden  in wit en geel naar buiten bloeien.

Ik verwonder me over de uitbundigheid in heldere kleuren met de bijna bescheiden en compacte zetting op het hout. Het blijft een prachtig evenwicht.
Na een lekkere lunch midden in het bos gaan we de grens over en rijden een paar uur door België om tegen de avond Parijs te naderen. Hier slingeren we aan de oostkant omheen en zoeken ons onderdak in een dorpje een half uurtje buiten Parijs.

In een grappig huisje in dit toch wel wat slaperige dorpje, aan de oever van De Grand Morin, verblijven we.

Nu, een dag later, maken we ons klaar voor een roze dag. We gaan op pad naar de tuinen van Slava Polunin. Deze Russische kunstenaar en clown werd geboren als zoon van een winkelbediende en geweigerd tot de theaterschool in Leningrad; zijn uitspraak was niet goed genoeg volgens degenen die hem tegenhielden.
Slava ging zijn eigen weg. Maakte theater, verzamelde mensen om zich heen en werd groot in de wereld van de mime; het woordloos uitbeelden van gedachten en emoties.
Zo organiseerde hij in de jaren tachtig een mimeparade in zijn stad waaraan meer dan achthonderd, deels semi-ondergrondse, artiesten deelnamen. Dit was sowieso al opzienbarend, zeker in een tijd waar de overheid een strikte controle had over alle artistieke evenementen.

De hierboven genoemde Slava is eigenaar van de Moulin Jaune met prachtige tuinen eromheen. De molen en de tuinen zijn een laboratorium voor de experimenten van deze wereldberoemde clown.

Op dit moment wordt de bloei van de kersenboom en daarmee de lente, gevierd. Daar de bloemblaadjes van deze prachtige boom, in Japan de sakura genoemd, allemaal prachtig roze zijn, wordt aan bezoekers gevraagd om als vrienden en familie samen te komen in roze. Om daarmee de hele wereld in roze te transformeren.

Als het nu voor even kan, is het ooit voor langer mogelijk.