Schone was buiten hangen
Weer dondert het van de kansel. En rolt het de gemeente door. Iets over social media . Dat we er voor op moeten passen. Vooral onze jongeren. Omdat het verwoestend is en we een schone schijn ophouden via deze kanalen. Er schijnt niets echt te zijn aan de manier waarop we ons hier aan elkaar presenteren. Meestal wordt dit dan gevolgd door het noemen van Facebook. In een enkel geval nog iets over Instagram.
Het vervelende is dat degene voor wie deze oproep bedoeld is, allang heeft afgehaakt. Als die wel aanwezig is, zit-ie met zijn of haar neus in het scherm.
Nee, zonder gekheid, wanneer leren we eens dat het weinig zin heeft om iets negatiefs te zeggen over een middel. Ooit werden vliegtuigen en treinen vervloekt, later de radio en de televisie. Het internet hebben we verwelkomd. Alleen de manier waarop we het gebruiken, daar oordelen we over, snoeihard.
Ik heb eens geturfd; op een gemiddelde post over een serieus onderwerp reageren toch altijd nog zo’n drie á vier mensen, die zelf ergens tegenaan lopen, via een persoonlijk berichtje.
Regelmatig sta ik met een collega-ambtsbroeder op een plek in onze kerk waar mensen na de dienst met vragen en of opmerkingen langs kunnen komen. Mooi initiatief, waar van tijd tot tijd gebruik van wordt gemaakt.
Toch kiezen velen er voor om een digitale route te zoeken voor contact.
Dat mensen zich op hun best laten zien? Met foto’s op insta van een perfecte vakantie? Ach, dat is niet nieuw. Ook vroeger stuurden mensen een kaartje met ‘Groeten uit Volendam’. Daar stond dan vaak een molen in een stralende zon op met een lachende dame die een ronde kaas in haar armen hield. Tulpen die alleen maar bloeiden. Die beelden deden niet helemaal recht aan de werkelijkheid. Niets nieuws onder de zon.
Steeds vaker zie ik op social media berichten voorbijkomen van mensen die zich in hun hart laten kijken. De wereld deelgenoot maken van hun worsteling. Of van hun verdriet. Soms gaat dat best ver.
Die aantallen vrienden dan op de diverse media? Is dat echt? Nee, natuurlijk niet. Iedereen die een poosje actief berichten, posts of tweets verstuurt, weet welke waarde vrienden en of volgers hebben.
Hier ook niets nieuws onder de zon. In vroeger tijden was burenhulp geweldig en uitgebreid. Maar ook daar vonden strenge sociale afrekeningen plaats. Ietsje buiten de boot en je mocht zelf zwemmen.
Ik zeg niet dat het beter is nu. Maar laten we niet doen of het allemaal zoveel slechter is. Het misbruik van de mogelijkheden via social media - ja, dat is er. Maar was dat er vroeger niet in het buurtcafé waar de mannen een borrel na werktijd namen? Of op de woensdagmorgenkoffie waar alle buurvrouwen bij elkaar kwamen? Of de varianten die er gelukkig nog steeds zijn?
Ik heb geen zeventienhonderd vrienden op Facebook. Ik mag wel zeventienhonderd keer een vriend zijn. Best mooi.
