Graag loop ik een rondje hard. Vandaag beperk ik me tot een route rondje door onze stad. Ik sla de winkelstraat in. De meeste winkels zitten dicht. Ik struikel bijna over een meneer die een drogisterij uitkomt. Hij torst een stapel pakjes in cadeaupapier met zich mee. Onder zijn arm heeft hij een lading schuursponsjes.
Ik kan hem nog net ontwijken maar bots bijna tegen de rij aan die zich gevormd heeft voor een kebabzaak.
Iets verderop zie ik soortgelijke rijen staan voor andere uitgiftepunten. Van gebakken en gefrituurde producten.
Bij de slijterij staan zelfs groepjes van twee in een opstelling die me herinnert aan een verloren potje stratego uit vervlogen tijden.
Even later loop ik een rondje om de kerk. In een smal steegje gaat er een deur van een huisje open. Eigenlijk is het meer een winkeltje van vroeger. De etalage is nog een beetje gebleven. Voor de rest bevindt zich de winkel waarschijnlijk aan de andere zijde van het huis.
Als de deur wat verder open gaat, verschijnt er een dame op leeftijd. Ik zal haar niet verder omschrijven daar het een hoogst illegale actie betreft, waar ik ongewild getuige van ben.
De dame kijkt naar rechts, dan naar links waar ze vervolgens mij in beeld krijgt. Door mijn hardloopoutfit zie ik er blijkbaar onschuldig genoeg uit en gaat ze door met haar actie. Ze kijkt nog een keer naar rechts, waar een heer op leeftijd opdoemt.
Een hand met een halfdoorzichtige tas erin verschijnt in de deuropening. En wordt naar buiten gestoken. Op hetzelfde moment is de meneer er. Hij pakt de tas aan en geeft wat onzichtbaars retour.
De dame kijkt mij nog een keer doordringend aan. De meneer draait zich om en haast zich naar de kant van de steeg waar hij vandaan kwam.
Ietwat nieuwsgierig geworden, loop ik naar de plaats waar het allemaal gebeurde. Nu zie ik dat het een zaak is in middelen die blijkbaar niet essentieël zijn. En waarbij de eigenaar geen webshop heeft. Om hun winst niet in rook te laten opgaan noem ik verder geen bijzonderheden.
Ik blijf me verbazen. Maar wat me even later het meest raakt, gebeurt tijdens een gesprekje met de beroemdste ondernemer van onze stad.
In de deuropening van haar gesloten zaak vertelt ze dat het lastig is. Ook dat ze haar zaak niet wil vergelijken met andere zaken die wel open mogen. Ik ken haar een beetje, ze heeft een groot hart en gunt iedereen het zijne of hare.
Ik vraag hoe het met haar gaat. Ze is onlangs ziek geweest en heeft een heftige tijd achter de rug.
Ze vertelt me dat ze het wel redelijk aan kon. Tot onlangs, voor de zoveelste keer naar het ziekenhuis, alleen.
Je auto wegzetten in je eentje. Een parkeerkaart halen, dat doe je zelf. Inschrijven bij de balie in je uppie. In de wachtkamer op de afdeling met anderhalve meter afstand tot de volgende patiënt. Tot zover ging het goed.
Toen moest ze naar binnen. Een foto moest worden gemaakt van een lichaamsdeel. wat ze grotendeels kwijt was en dat nu gereconstrueerd zou worden. De foto was niet bedoeld voor een medisch specialist ofzo. Nee, de foto was voor de verzekering.
Mijn gesprekspartner kijkt me aan en zegt: 'Dit was het moment dat ik het echt even niet meer aan kon. Daar voor die fotograaf. In mijn eentje.'
Aan alle mensen die morgen weer zo nodig met een camera op pad moeten om een kerk te vinden. Waar met heel veel moeite en inspanning een absoluut minimum aantal mensen aanwezig is.
Willen al die journalisten, cameramensen en anderen eens verder rond kijken? Een kerkdienst bijwonen in plaats van buiten te blijven staan?
Misschien kom je bovenstaande dame tegen die even niet in haar eentje wil zijn. En hoor en zie je hoe goed het haar doet om gezien te worden. Dat er hardop in een eeuwenoud gebouw voor haar gebeden wordt. Woorden gegeven aan verdriet dat we met ons allen niet kunnen oplossen.
U hoeft het niet met ons eens te zijn. Geef wel een eerlijk beeld in plaats van met de Staphorster variant te komen. Die heeft zijn tijd gehad.
(dit blog is met toestemming van de dame in kwestie tot stand gekomen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten