Verademing

Verademing

 

'We brengen u niet naar het ziekenhuis, dat is slecht voor de cijfers, dan gaan die terrassen nooit open.' De ziekenbroeder die een kwartier daarvoor uit de ambulance was gestapt zei dit met een twinkeling in zijn ogen die ik door de beslagen beschermingsbril nog net kon zien. Hij toverde de eerste glimlach van die dag op mijn gezicht. Alleen dat voelde al genezend.

Ambulancepersoneel. In de afgelopen jaren heb ik steeds meer bewondering opgebouwd voor deze mensen. Op de meest ingewikkelde tijdstippen, en soms op de meest ongelukkige locaties heb ik ze diverse malen bezig gezien. Met dit verschil dat ik nu zelf het lijdend voorwerp was. 

Altijd valt me hun kalmte en zelfverzekerdheid op. Met een paar gerichte vragen hebben ze snel de juiste informatie. Ondertussen gaan hun handen door en hebben ze je in no-time aan apparatuur liggen die hen helpt een goede afweging te maken.

Die in dit geval in mijn voordeel uitpakte. In het ziekenhuis zouden ze niets meer voor me kunnen doen dan ik nu zelf al deed. Longontsteking en corona horen bij elkaar en waren ook een beetje hetzelfde volgens de open-terras-liefhebber.

Met nog wat goede raadgevingen; rechtop gaan zitten als je longen zeer doen en plat gaan liggen als je moe bent, waarbij hij mijn blik zag en zei; 'Ja en soms heb je allebei tegelijk. Dan moet je wat afwisselen.'

Dus zit ik weer onder mijn berkenbomen, aan de bosrand te kijken naar de ondergaande zon. En is het tijd om te gaan liggen. 

Bedenk wel wanneer je volgende week een terrasje aandoet, dan heb ik er aan bijgedragen dat ie open is.

Oplopende temperatuur

Mij wonderde een paardenbloem

met haren in de knot

net zolang tot mist 

de nacht verdreef.

Pas toen de zon zich

ver boven horizon verhief.

Mijn ontbijt met duifgekoer,

einder aan mijn zicht onttrokken

door Kruidvat's middelen in gelid.

Konijnen rollend in het gras

met mus- en mees gewemel

geritsel in het struikgewas.

Zoals nu mijn paardenbloem

door zon en warmt de haren los

Verdwijnt mijn koortsig nachtgewoel

maakt plaats voor kerkgang in het bos.

Positief blijven

Als ik de slaap voor de derde keer uit heb, besluit ik om op te staan. Inmiddels is de zon haar hoogste punt voorbij. Door het open raam van de caravan hoor ik de roep van een buizerd. Naar buiten kijkend probeer ik hem te spotten; de eindeloze lussen die deze prachtige vogels maken, blijven me fascineren.

Een kwartiertje later sta ik in het weiland naast de bosrand waar mijn tijdelijke corona-verblijf zich bevindt. Het grasland wordt gestippeld met een prachtig geel van paardenbloemen. Aan de horizon zie ik beuken oprijzen die vanuit de verte een donkere laag vormen achter rijen witte berken die opgesteld lijken te staan om het veld over te steken. Van de buizerd ontbreekt elk spoor.

Wel komt er een kudde hangoorgeiten mijn kant op. Kleine geitjes springen dartelend tussen de verschillende moedergeiten. Ze hebben allemaal hangende oren. Ik vraag me af waarom dit is. Zijn ze ooit begonnen in een omgeving waar teveel echo was? Of sowieso teveel geluid? Als dat laatste het geval is, had ik ook wel zulke oren willen hebben. 

Maar ze verstaan me wel als ik tegen ze praat. Ze staan in een halve cirkel om me heen. Ik doe alsof ik de voerbakken niet zie. Die maken me bewust van het feit dat de hele kudde waarschijnlijk bedoeld is om vroegtijdig hun einde te vinden.

Ik hoor ze diezelfde dag nog wel een paar keer. Het mooie van een geitenstem is dat die niet alleen helderder klinkt dan een schapenstem, maar ook minder klagerig. Er zit een soort van jolige ondertoon in.

Als ik 's middags een rondje in het bos loop, tussen twee slaappieken door, besluit ik om de komende tijd wat meer geiterig dan schapig gedrag te vertonen.

Voorlopig heb ik veel redenen tot dankbaarheid. Gisteren positief getest, gelijk thuis in afzondering gegaan, en vanmorgen afgereisd naar deze prachtige plek aan de bosrand. Met dank aan een goede huisvriendin die mij haar caravan aanbood. Een auto volgeladen met dikke dekens, paracetamol en andere zaken om de komende quarantaine door te komen.

Ik ga de 'drie-keer-r-regel' inzetten. Rust, reinheid en regelmaat. Rusten is vandaag goed gelukt en daar ga ik nu weer verder mee.

 

Laat mij nog zingen als de avond valt

Aan het eind van een intense dag de kerk in lopen en daar geraakt worden door het laatste zonlicht wat binnenvalt. Het gebeurde mij gisteravond. Ik bedacht dat het al weer een half jaar geleden was dat de kerk open ging op een moment dat alles dicht moest. 

Ik liep wat rond in de kerk en dacht aan het liedje hieronder. Misschien niet voor de kerk gemaakt maar prima passend. Het altijd weer een weg naar huis proberen te vinden, zou zo uit de bijbel kunnen komen. 

Van maandag tot en met zaterdag is de Sint-Janskerk open van 19.00 tot 21.00 uur. Iedereen is welkom  een rondje door de kerk te lopen. Er is ruimte voor stilte, gebed, een gesprekje of een kaarsje te branden. 

We doen dit met een groep van meer dan vijftig  mensen. Deze doen in wisselende duo's dienst. We hebben een rooster waar iedere vrijwiliger zelf haar of zijn avond kan kiezen om een paar uur beschikbaar te zijn. 

We hebben een mooie grote groep maar er is zeker nog ruimte voor een paar extra mensen. We vragen alleen of je 1 of 2 keer per maand van zeven tot negen uur 's avonds aanwezig kunt zijn.

Kroonkerk gezocht.

 'Zijn er al kerken die bezig zijn als fieldlab? Of daar mee willen starten?', was mijn vraag een week geleden.

Inmiddels heb ik contact gehad met diverse kerkelijke organen en wat overheidsdiensten. 

De gemeenschappelijk noemer van beide instellingen was iets met voorzichtigheid en ook iets met dat we niet precies weten wie wat waar doet. 

Daarna sprak ik een goede vriend die mij vroeg: 'Hoe werkt zo'n fieldlab?'

Waarop ik antwoordde: 'Nou gewoon, je laat je testen en als je gezond bent, mag je naar binnen. Ben je ziek, dan kom je de kerk niet in.'

Ik hoorde me die laatste zin zeggen. Ben je ziek, dan kom je de kerk niet in. Die woorden bleven een paar dagen hangen. 

Van alles borrelde bij me boven. Van Bijbelse koningen die een grot hadden waar mensen zich verzamelden, die het moeilijk hadden. Er zijn nogal wat kerken vernoemd naar die spelonk. Ik moest denken aan de eerste kerken in de Bijbel, die ook dienden als vrijplaats voor mensen die gevaar liepen. Daarnaast dacht ik aan de tijd van de pest en de verhalen erover hoe dominees en andere ambtsdragers juist de zieken opzochten. De besmette huizen binnen gingen om woorden van troost en bemoediging te spreken. Of misschien wel te zwijgen en gewoon aanwezig te zijn.

Natuurlijk gingen mijn gedachten naar Jezus die melaatsen opzocht, ze aanraakte en hen niet alleen genas, maar ze zag en sprak. Ergens wil ik geloven dat elke plek waar dat gebeurde een kerk werd.

En ik: 'Als je ziek bent, kom je de kerk niet in.'

Vanmorgen sprak ik een dominee. Een wijs en fijngevoelig mens. 

'Arjan', klonk het, 'Je zou juist de kerk open moeten doen voor mensen die positief getest zijn.'

We bespraken nog meer, maar mijn kwartje was al gevallen.

Ik heb het antwoord. Open die kerk! En prima om vooraf te testen. Iedereen die een positieve uitslag heeft, krijgt voorrang. De beste plekken zijn voor hen.

Als je naar een teststraat kunt lopen, rijden of rollen, dan kun je ook een uurtje in de kerk zitten. Gewoon om goede woorden te horen. Een blijde boodschap van verbinding, zegen en geluk. 

Wie helpt me aan een Coronakerk?

 

Jij

Jij

Hier zit ik in luxe kantoor

en scherm omringd

op ergo-stoel.

De hele wereld

een muisklik 

verwijderd.

Ik mis je

het zachte en het groene.

De stekelende sprietjes, 

kietelende lach en zucht.

Jij welft en buigt

met wind en zon,

de golvende grond.

Niemand kan mij meer bekoren

de hele wereld mag me storen

maar zoals jij bent en was

ik mis jou mijn 

aprillig gras.

Nog steeds Pasen

Vandaag drie berichten van overlijden. Eentje van een oude dame die ik niet gekend heb. Haar dochter maakt mooie dingen die vooral met leven te maken hebben. Ze raakt mensen met en door bloemen.

Een paar uur later hoorde ik van het overlijden van een oudleerling. Ik begreep dat hij 21 jaar is geworden. Tot voor kort was hij één van de drieduizend leerlingen die ik gehad heb. Nu is hij plotsklaps die ene leerling.

En vanavond hoorde ik van het onverwachte overlijden van onze oud-predikant. Hij vertrok twee jaar geleden naar een Afrikaans land om daar mensen te coachen en toe te rusten.

Persoonlijk kende ik hem niet zo goed, hij was al een tijdje weg uit Gouda. Als predikant kende ik hem wel. Mooie preken hield hij. Altijd wist ie wel een boeiende ingang te vinden. Hij was de bedenkers van het omdenken al wel een beetje vooruit.

Maar ik herinner mij hem vooral van een cursus van een jaar of twintig geleden. Dus al lang voordat wij in Gouda kwamen wonen of bij hem in de kerk zaten. Hij hield de inleiding op deze cursusdag. 

Hij vertelde over de verwoesting van de goddeloze steden Sodom en Gomorra. Tot mijn verbazing zei hij: 'Sodom en Gomorra zijn niet verwoest omdat er teveel mensen waren die er een zooitje van maakten. Nee, deze steden werden verwoest omdat er te weinig mensen woonden die het goede deden.'

Ik ben het nooit meer vergeten. 

Een negentigjarige moeder van een bloemenmens, een leerling die drie keer zeven jaar werd en een omdenkdominee. 

Ik neem aan dat er hier op aarde verdriet heerst over deze drie doden. Heel graag wil ik geloven dat er in de hemel vreugde is over drie opgestane mensen op deze derde paasdag. 

De koe en haar achterste

Hoe zit het eigenlijk met de media? Mogen die alles laten zien wat er te zien valt?  Persvrijheid is een groot goed. Mijn vraag is of deze vrijheid ook grenzen kent.

Willen we echt alles weten? Kan ik op weg naar een kerkenraadsvergadering een papiertje meenemen met wat persoonlijke overwegingen? Moet elke persoonlijke overweging correct zijn? Of is de vergadering juist bedoeld om duiding aan de door mij genoteerde opmerkingen te geven?

Moet ik als leerkracht weten dat een leerling in het fietsenhok wat minder aardigs over mij zegt?  Ga ik daar dan net zo mee om als wanneer hij dit in de klas zou doen?

Is een opmerking in een privé Whatsappgroep, en volgens mij is dat al een pleonasme, echt bedoeld voor iemand buiten deze groep?

Mag ik in een directie-overleg een vraag stellen over een personeelslid? Zelfs als deze vraag niet relevant is voor de inhoud van de vergadering? Of andersom: Mag een team in een onderling overleg even afgeven op de directie? Wil die dit allemaal weten?

Ja natuurlijk weet ik dat vergelijkingen ergens mank gaan, toch wil ik graag de aandacht vragen voor de ongebreidelde macht van de media.

Soms overvalt me een gevoel van plaatsvervangende schaamte als ik zie met welk onbenul en onfatsoen en een zogenaamde alles-moet-kunnen-mentaliteit mensen door de pers aangevallen worden.

Hartstikke leuk voor die journalist die dat A4'tje fotografeerde toen een positief geteste minister met spoed naar huis moest. Maar laten we niet doen alsof hij 's lands grootste geheim onthuld heeft. Of misschien ook wel. Laten we dan constateren dat sommige dingen gewoon niet op straat moeten liggen. 

Of mag de volgende keer een journalist gewoon een microfoontje of camera ergens in die Stadhouderszaal verstoppen? 

Dan zou het een verkenner of premier sieren als die zou zeggen: 'Hier heeft u niets mee te maken'. Of een Tweede Kamer, tenslotte was zij de opdrachtgever voor deze verkenning, die gewoon eventjes wacht op de officiële verslagen van deze verkenning. 

Ja ik weet het, achteraf kijk je een koe in de kont, maar hier gebeurde het halverwege. Misschien zouden we van tevoren moeten besluiten dat sommige plekken echt geen inkijk nodig hebben.

Stille zaterdag

Stille zaterdag

Waar jij jouw duizend doden sterft,

bij al wat gaat of ging, jou achterlaat.

Vandaag is ieder doodstil uitgepraat.

Verstomde stilte luidt veelzeggend, 

oorverdovend, het zachte zwijgen in.

Traan verdonkert nieuw begin.

Sterven is nooit doodgewoon,

hooguit wachten op de nieuwe morgen.

Daar weet ik mij vandaag geborgen.

Geen rouwkleed, vlag ook niet halfstok.

Alleen mijn eigen luiken doe ik dicht;

in binnenste stilte vind ik licht.