Thuiskomen

God ging naar de hemel

voortvarend en wel.

Wij bleven een 

beetje achter.

Hij laat ons geen wezen.

Stuurt zijn spirit,

de heilige zelfs, 

als troost.

De hemel in mijn hart

en om mij heen.

Geen ruimtevaart

maar thuisgekomen.

Niet opgestegen

maar neergedaald.

Waar wij in liefde leven,

wordt de trap nooit opgehaald.

Vlammend protest

We schrijven 2019. Het jaar dat er in een paar weken tijds twintig auto's in vlammen op gaan. In één stad.

Na de negentiende brand is de maat vol. Onze burgemeester, die waarnemend is, besluit over te gaan op preventief fouilleren. 

Mooi, denken u en ik, opgelost. Vanaf nu wordt ieder verdacht uitziend persoon aangehouden, en gefouilleerd. Blijkbaar is daar een verordening voor nodig. 

Ik meende altijd dat waneer oom agent ergens iets waarneemt dat niet snor is, hij ogenblikkelijk de achtervolging inzet en uiteindelijk elk verdacht sujet even aan de tand voelt. Zijn zakken binnenste buiten laat keren, zeg maar.

Maar nee, we gaan preventief fouilleren. En alleen in de verdachte wijken. Nou laat ik u uit de droom helpen; we zijn geen voorstad van Parijs. Zelf woon ik binnen loopafstand van drie aanpalende wijken. 

Dus als oom agent mijn broekzak wil inspecteren dan spring ik gewoon naar de andere kant van de weg. Grote kans dat ik al in een andere wijk zit.

Los daarvan geldt het nieuwe beleid alleen van half elf 's avonds tot een uur of vier 's nachts. Precies; de tijd dat u en ik slapen of andere gezellige dingen doen. Maar niet met jerrycan's door de stad sluipen.

En als klap op de vuurpijl, al klinkt dit wat cynisch in deze context, gaan we aanstaande dinsdag opnieuw bekijken of we dit blijven doen. De privacy van mensen midden in de nacht op straat moet tenslotte wel gewaarborgd blijven..

Dankbare diaken

Zat even bij twee mensen 

zomaar in een fluwelen stoel.

Allebei schuin tegenover mij

op een lange brede bank.

Hij pratend in de ene hoek

zij zwijgend in de andere.

Als hij te breedsprakig werd,

voegde zij smal maar stevig in.

Voor mijn oog werd mooi

en moeilijk zo uitgerold.

Dat zorg en zegen 

zich ontplooiden

tot een kleurig

bloemtapijt.

Met hier 

en daar

wat 

grote

zwarte

moddervlekken.

Hij dankte voor m'n woorden,

zij voor mijn zwijgen.

En geen van beide weet

dat zij mij het meeste gaven.

De stop-pop

De laatste tijd ben ik veel aan het reizen.  Het brengt me op prachtige plekken en het geeft me ontmoetingen met mooie mensen.
Onlangs was ik met zo'n mens op stap. We reden door een bos en ineens hoor ik naast me 'Stop! Een pop!' Gelijktijdig zie ik dat er daadwerkelijk links van ons op een boomstam een pop zit. En zijn we er voorbij.
Ik trap op de rem, sla het eerste zijpaadje in om te keren. Rijd bijna een racefietser ondersteboven. Na wat gedraai vinden we de pop terug. Voordat ik de auto in de berm kan parkeren, nemen we nog wat hobbels en laveren tussen de bomen door. Dat ik onlangs onze fraaie Fransman ingeruild heb voor een stoere Zweed, die wat hoger op de wielen staat, is wel helpend.
De pop is gevonden. En dan gebeurt er wat bijzonders. Mijn passagier maakt contact met de pop. Ik zie voor mijn ogen iemand zacht en vloeibaar worden. Tot rust komen. Ze maakt contact met de pop en zit helemaal in het nu. Ze benoemt details van de pop die al danig gehavend is. Het kroontje op zijn hoofd. De roodfluwelen mantel die aan het vergaan is. Zijn blauwe ogen die je pas ziet als je voor hem knielt en schuin omhoog kijkt.
Nu moet ik erbij vertellen dat mijn ervaring met poppen tot nu toe niet echt geweldig is. Ooit schoor ik als kind het haar van de pop van mijn zusje omdat ik boos was. Met een oude zware metalen tondeuse haalde ik in een paar bewegingen de mooie haardos eraf. Als ik het me goed herinner, heb ik er zelfs een paar behandeld die dag. Tot zover mijn pop-ervaring. 
Maar nu verbaas ik me. Eerst over het feit dat die pop hier nog gewoon zit. Hij zit er al lang zo te zien. Op een mooie, passende troon van een afgezaagde boomstam. Blijkbaar heeft niemand de behoefte gehad om hem van de troon te stoten.  Dan verbaas ik me er over wat een ontmoeting met een pop iemand kan doen. 
Mijn verbazing maakt plaats voor begrip. Natuurlijk zit die pop hier nog. Hij wachtte op ons bezoek. Het klopt gewoon. Zo voelen deze minuten, gewoon alsof het klopt. Helemaal in rust terwijl een tiental meter verder de auto's voorbij rijden. Alles doorgaat.
Later hebben we het er over. Hoe vaak stoppen we nog? Hoe vaak zitten er mensen achter ons die door willen? Die luid toeterend aangeven dat ze willen dat ook wij doorgaan. Omdat zij haast hebben. Of bevinden we ons op een weg waar het moeilijk keren is. Twijfelen we of we de plek wel terugvinden. En als we de plaats vinden of we er wel stil kunnen staan.
Terwijl ik vandaag mijn weg weer vervolg, denk ik aan mijn stop-poppen. En weet dat ik daar niet altijd het bos voor in hoef. Zelfs niet eens voor op reis te gaan. Maar stoppen zal ik. 

Adderengebroed

Vanavond zoek ik een bijbel op en ga wat lezen. Ik sla hem open bij Mattheus twaalf.  Voor mijn niet-christenvrienden; Mattheus is een landverrader die belasting int voor de vijand. Tot Jezus hem roept. Mattheüs laat zijn geldverslaving achter zich en volgt Jezus. Hij schrijft zelfs een boek over de tijd met Jezus. Dit is een bijbelboek geworden.
In hoofdstuk twaalf beschrijft hij hoe Jezus met zijn leerlingen op de rustdag  door de weilanden loopt. Langs een korenveld plukken zijn volgelingen een paar handen met aren en eten dat op.
De toenmalige kerk gaat uit zijn dak. Hier is het bewijs dat Hij niet deugt! Jezus laat werk doen op de rustdag. Ze kraken Hem af. Jezus probeert ze in alle redelijkheid te laten inzien dat hun manier van denken niet klopt. Dat de rustdag er is voor de mens en niet andersom. 
Vervolgens gaat Jezus een kerk binnen en helpt iemand van zijn lichamelijke kwaal af. Weer komt de religieuze wereld in opstand. Zie je wel, zeggen ze, dat er niets van klopt? Hij gaat gewoon door met zondigen! Iemand genezen op de zondag. Daar klopt niets van. Foei! 
Jezus gaat hier geen discussie aan en schenkt Zijn aandacht aan mensen die Hem nodig hebben.
Even later loopt Jezus de kerk uit. Hij komt iemand tegen die compleet de weg kwijt is. Bezeten noemt men dat.  En ook nog eens blind en stom. Hij geneest deze mens. Helemaal. Nu is de kerk er helemaal klaar mee. Ze noemen Hem

een zoon van de duivel. En zoeken manieren om Hem te doden.
Jezus wordt boos. Hij noemt ze adderengebroed. Messcherp veroordeelt Hij hun kwaaddenkenheid. Prikt dwars door hun zogenaamde vroomheid heen. Omdat Hij doorziet dat ze uit naam van schijnvroomheid de liefde verkrachten.
Ik stop met lezen. Ook met schrijven. Als door een adder gestoken vlieg ik overeind en zet het op een hollen.

Een hele hoop

Wat een week.  En dan zijn we nog maar op de helft. De week begon met een lezing die ik gaf over verslaving, vergeving en bevrijding.

Ik heb geprobeerd er een boodschap van hoop van te maken. Met geloof en liefde er door heen.

Maandag was er een draaidag van New Faith Network. Zij gaan onze voorstelling filmen. In de aanloop krijg je dan een interview. Dit vond plaats op de boerderij waar ik geboren en opgegroeid ben.

Zo betrad ik voorvaderlijke grond. Met zijn zeer en zegeningen. Steeds meer zie ik dit laatste. Het was een prachtige dag. Zon en een klein zuchtje wind. Uren doorgebracht aan de slootkant, midden tussen de weilanden, omringd door de prachtige Veluwse bossen.

Ergens bij een rondje over het erf stuitten we op de oude veldschuur. Nog steeds in dezelfde staat. Voorbij de bovenste helft gaan de planken over in ijzeren platen. Meer dan veertig jaar oud en afkomstig van een papierfabriek met de naam ' De Hoop'. 

En nu stond er nog steeds, een beetje onduidelijk maar wel leesbaar,  'Hoop' op die veldschuur. Het raakte mij.

Dinsdag gingen mijn oud-leerlingen naar De Hoop; de kliniek waar ik ooit in behandeling was. Zeven jaar ben ik met ze mee gegaan. Nu niet. Blij dat het doorgaat. En heb het ook gemist. De hele dag een beetje.  

Diezelfde dag sprak ik iemand die soms wat uit het oog maar niet uit het hart is. Zij vertelde me dat ze die dag naar een plek van hoop ging. Mooi.

Dinsdagavond hielp ik een stel goede vrienden bij het maken van een soort liefdesmaaltijd. Vijf tafels gedekt voor twee personen. Iemand hield een inleiding over intimiteit en seksualiteit. De nadruk lag er op hoe je dat fris, levendig en bespreekbaar houdt binnen je relatie. Al was ik druk met kokkerellen, toch wat opgevangen hier en daar. Was gaaf. Een boel liefde. Geen geloof en hoop voor nodig.

En nu vandaag. Een drukke dag, vol gepland. Hoop, geloof als ook liefde was een beetje ver te zoeken.

Tot ik vanmiddag besloot om te gaan hardlopen. Al snel belande ik tussen fietsende scholieren. De scholen gingen uit. Ik besefte dat dit de eerste keer was dat ik rond deze tijd hier weer liep. Blijkbaar deze tijd wat gemeden. Niet dat ik mijn leerlingen niet wil zien, zeker niet. Soms kan oude liefde ook een beetje zeer doen. Misschien toch wat vermijdingsgedrag?

Om de paar honderd meter werd ik ingehaald door een fietsgroepje. De begroetingen voelden goed.

Zo ook een groepje aan de rand van de plas; net op het punt om het water in te gaan. Eentje riep: 'Hey, dat is van Essen!' gelijk gevolgd door: 'Hallo meneer Arjan van Essen'. Met een grote glunder stond ze te zwaaien.

Ze had het niet beter kunnen verwoorden. Waar ik na drie mooie dagen het ineens allemaal wat kwijt was, bracht zij het in die ene zin helemaal terug. Ik wil haar bedanken. Het was meer dan een beker koud water. Veel meer.

Vervolgens werd ik achterop gereden door degene waar ik gisteren mee stond af te wassen. We praatten bij. Al fietsend en hollend.  Opgeladen kwam ik thuis. 

Hart

Even wat uitademen bij 'De Vijf';  de nieuwe kunstenaars die zich bij de Firma van Drie hebben aangesloten. De nieuwe firmanten zogezegd.
Naast het mooie werk van Tineke Radder, waar ik al vaker over schreef, wordt mijn aandacht getrokken door het werk van Iris Rijntjes, sieraadontwerpster. Naast haar andere werk raakt mij haar lijn van edelstaal. Zowel krachtig als elegant. Maar bovenal kwetsbaar. Zo mooi in haar eenvoud. Ik heb nu al spijt dat ik niet over gegaan ben tot een impulsaankoop. 
Wil hier nog graag heel lang tegen aan kijken.  
De Vijf exposeren nog ruim een week in 'Achter de Kerk 13 in Gouda'.

Tenen

De afgelopen weken kwam ik ze veelvuldig tegen. In allerlei vormen en maten. Soms trapte ik erop als ik te kort door de bocht was. Andere keren moest ik erop lopen om iemand niet aan het schrikken te maken. En soms kreeg ik hele kromme van heel erg hypocriet gedrag. Of hadden mensen hele lange van haatdragendheid.

En nu aan het eind van de week heb ik het antwoord gevonden. Overlaad het met liefde. Niet een klein beetje, maar kieper het eroverheen. Emmers vol. Laat maar overlopen. Wat je met liefde overdekt, wordt uiteindelijk geliefd. En wat zich geliefd weet, kan zelf niets anders dan licht en liefde verspreiden. Ik verklaar vanaf nu tenen de liefde. En bedelf ze eronder.

Castrum Pellegrini

Een naam die klinkt als de titel van een Ludlum-roman. 

Het is echter een herenhuis in Amsterdam. Een plek van schrijvers en dichters met een naam die wat moois betekent; ‘schuilplaats voor de pelgrim’. Gisteren bleek dat er niet veel te schuilen viel voor de grijpgrage handen van de heren.
En die pelgrim? In de meeste gevallen nog kind en jongen. Ze reisden verder. Ieder op zijn eigen kruistocht.
De rechter oordeelt dat het allemaal verjaard is. Straffen kan niet meer. Wel doet hij aanbevelingen. Als olie op de golven. Zoals het verbouwen van de daderkamer. En het veranderen van de naam. Misschien is ‘Huis van castratie’ iets? Want al behielden zij hun ballen, hun mannelijkheid kwam nooit meer terug.

Bevrijdingsdag

Als ik jou bevrijd.

Ben jij dan vrij?

Of opnieuw 

van een 

ander

mij.
En 
als jij
dan mij
bevrijdt.
Ben ik dan
 vrij of jij?

Walpurgis

Walpurgisnacht.

De nacht tussen 31 april en 1 mei. Een oud Keltisch voorjaarsfeest. Afscheid van de koude en harde winter en welkom van de warme en zachte zomer

Wie viert dit? En hoe? Na de zoveelste post die ik voorbij zie komen over dit onderwerp vraag ik het maar gewoon.

Door de kerstening van Europa moesten veel (heidense) rituelen er aan geloven. Later met de komst van de Reformatie werd dit nog eens dunnetjes over gedaan.

Toch zijn er gebruiken gebleven. We kennen de paasvuren, de meiboom en het pannenbier. Stamt blijkbaar allemaal af van dit Walpurgisfeest. Ik ben erg benieuwd naar wie dit soort gebruiken (nog) kent, en waar en hoe deze nog gevierd worden.