Vijfentwintigduizend leerlingen in een lokaal

Eén week vakantie. Naast die andere elf weken per jaar die ik al heb. Onderwijs is wel zo ontzettend gaaf!

Dan heb ik het er nog niet eens over dat om vijf over drie 's middags de lessen er op zitten. En mijn leerlingen verdwenen zijn. Vergaderen? Nee hoor, dat doen we tegenwoordig een stuk minder.  We doen het meest digitaal.

Ooit ontbond een school, waar ik voor werkte, van de één op de andere dag, alle (sub)commissies. In het kader van bezuinigingen en werkdrukverlaging. Geen leerling heeft daar wat van gemerkt.

Maar om bij het begin te beginnen. Ik werk in het voortgezet onderwijs. Van mij wordt verwacht dat ik elke week 26 uur les geef. Lesuren van 50 minuten. Dat is iets meer dan 21 uur werken per week. Dit doe ik veertig weken per jaar. 

Geen wonder dat mijn vrienden me nog wel eens iets over vrije tijd in het oor fluisteren. 

Laat ik voorop stellen dat ik een fantastische baan heb. Elke schooldag trek ik

op met jongeren. Jongens en meiden in een leeftijdsfase, die ingewikkeld is.Te oud om alleen als kind gezien te worden en te jong om zelf van alles te mogen beslissen. En wij volwassenen weten verdraaid goed wanneer we welke van deze twee moeten gebruiken. 

Onderdeel uitmaken van, en een klein beetje bij mogen dragen aan, het proces van volwassen worden, is mooi.

Een geweldige baan, die wat uren betreft, echt niet alles van mij vergt. Ik kan er zijn voor mijn gezin. Heb leuke vrijetijdsbestedingen

Vanwaar de discrepantie tussen de beleving van de zwaarte van ons werk en de niet overdreven veel uren makende weken? Want ook al besteden we vier uur per dag aan nakijken, voorbereiden en oudercontacten, dan nog zitten we op jaarbasis onder een veertigurige werkweek. En vanwaar het hoogste percentage ziekteverzuim in het onderwijs? Uitval van mensen? De burn-outs? 

Misschien is het wel helemaal geen uren-verhaal. En ook niet les-gerelateerd. Natuurlijk moet je stof over kunnen brengen en een klas met pubers aan kunnen. Dat is het punt niet. Maar er is ook nog wat anders. 

Tijdens een gemiddelde dag komen er ongeveer honderdvijftig leerlingen mijn lokaal binnen. De meesten begroeten me, verwachten een groet terug. Zowel bij binnenkomen als bij vertrek. Daarnaast komen er meestal voor schooltijd wel een paar leerlingen bij me binnenvallen. Na de les blijft er ook nog wel eens één hangen voor een ditje of datje.

Zo kan het gebeuren dat ik iets voor achten in mijn lokaal ben. Daar de eerste leerling voor mijn deur tref. Na een gesprekje is het tijd voor de eerste les, die wordt opgevolgd door les twee en drie. Hierna  een snelle lunch met mijn leerlingen. Daarna blijven er nog wat hangen.

Snel om tien over elf naar de docentenkamer. Plastic bekertje koffie. Beetje ongein met hartstikke leuke collega's en weer terug naar het lokaal. Waar de eerste leerlingen weer staan. De volgende lessen gaan van start.

De meeste dagen kun je mij om drie uur opvegen. Gewoon eventjes leeg. Zit in mijn dan lege lokaal bij te komen. Laat de dag passeren. De mooie en moeilijke ontmoetingen. Zoveel leerlingen die allemaal gezien willen worden. Gekend willen zijn. Energie die komt en gaat.

Gemiddeld komt er vijfentwintigduizend keer per jaar een leerling mijn lokaal binnen. Die gezien en gekend wil worden. Dit gebeurt in veertig weken. Mooie weken meestal. Die andere gebruik ik om weer op te laden.