donderdag 9 januari 2020

Laat me huilen

Het gebeurt niet vaak dat ik niet weet wat ik schrijven moet. Woorden maken, is een soort ademen voor mij. Alleen nu weet ik niet zo goed hoe ik moet ademen.
Mijn verjaardag begon zoals elke verjaardag in ons huis begint. Met felicitaties, slingers, pannenkoeken en cadeaus. Van al deze genoemde zaken veel. Dit zijn de momenten dat ik weet dat ik rijk ben.
's Avonds begon ons feestje in  een restaurant en eindigde na een half uur al in een ambulance. 
De rest van de avond zaten we op de spoedeisende hulp. Na een paar dagen ziekenhuis zijn we als gezin weer compleet en allemaal thuis.
Intussen loopt de mailbox vol, puilt mijn whatsapp uit, stromen de pbeetjes en gelukwensen op facebook voor mijn verjaardag nog steeds door.
En weet ik het gewoon niet. Ik wil iedereen bedanken voor alle felicitaties. Om de hele wereld te zeggen dat we het hier langzamerhand niet meer weten, voelt stom. Maar niets zeggen over wat er hier gebeurt, voelt nog stommer.
Zet nu niet mijn hele tijdlijn vol met sterktes. Alsjeblieft, hoe lief het ook bedoeld is; we zijn sterk geweest en het hielp niet echt.
Natuurlijk wil ik jullie bedanken voor alle lieve en mooie wensen. Natuurlijk zijn we blij met al het meeleven nu één van ons niet echt aan het beter worden is. Alle mooie woorden en wensen zijn fijn maar laat maar even. Laat me gewoon even moedeloos zijn. Als ik huil zeg dan niet te snel dat het goed komt. Zeg niet iets van 'kom op' of 'het komt goed'. Zeg zeker niet 'Stil maar'.
Als je echt wat wil doen, huil dan met me mee. Om al die momenten dat het leven oneerlijk is. Dat we een bosrand opzoeken omdat bomen soms warmer zijn dan mensen.
Lege ziekenhuisgangen in de nacht. De kale plek waar de kerstboom stond en de ballen en de piek  weer in de doos voor volgend jaar verdwijnen.
Echt leven begint misschien daar we niet alleen goed, mooi en groot moeten zijn, maar vooral daar waar we bang en boos, eenzaam en verdrietig mogen zijn. 
Ik vroeg om niet te reageren met 'sterkte'.  Mag ik je vragen om even naar buiten te gaan, omhoog te kijken en dan naar binnen. Bedenk wie in jouw omgeving echt wat liefde nodig heeft. Ga naar hem of haar toe en zeg: 'Alles is goed. Ik  hou van jou'. 
Ik verzeker en beloof je; soms is dat alles wat je kunt doen en soms is het genoeg.


vrijdag 3 januari 2020

Ziekenhuiswensen

Het afgelopen jaar ben ik veel jullie gast geweest. Als bezoeker en direct  betrokkene van een patiënt van jullie. Er waren weken dat ik er dagelijks was. Niet alleen op de rand van het bed maar ook in de familiekamer, de kantine en de meeste andere ruimtes.
Een keer of acht reed ik achter een ambulance aan en bracht een halve nacht of middag door op de spoedeisende hulp. Ik durf me een ervaringsdeskundige te noemen.

De directe professionele aandacht van zowel de ambulancebroeder als de chauffeur, met gevoel voor de menselijke maat, was fijn om te ervaren. Op mijn vraag om de toeters en bellen pas buiten de straat aan te zetten, reageerden jullie stuk voor stuk altijd begripvol. Jullie doen het echt goed!

De vrijwilliger die de afdelingen door gaat om handen te masseren. Ze doet dit één dag in de week hoor ik. Met aandacht en liefde zie ik haar aan het bed zitten. Een kwartiertje doet ze ziekte en vragen naar de achtergrond verdwijnen. Je doet het mooi!

De leerling-verpleegkundige die langs komt op de dag dat er veel artsen en verplegers aan het bed geweest zijn. Deze mensen waren druk met het invoeren van gegevens en lezen van verslagen.
Onze leerling-verpleegkundige begreep er niets van. Ze pakte een stoel, schoof die bij het bed en zei: 'Ik kom er gewoon even bijzitten.' Twintig minuten zat ze aan het voeteneind. Haar zwijgende aanwezigheid was het mooiste medicijn van die dag. Blijf dit alsjeblieft doen. Laat je niet van de wijs brengen door alle rijdende digitale apparaten die gevoed willen worden met data die we daarna niet meer kunnen vinden.

Nu ik het daarover heb: zo fijn als een verpleger even opkijkt van het scherm en de patiënt aankijkt. De meesten doen dit op een persoonlijke manier. Mooi om te merken dat intieme vragen, over frequentie en samenstelling van ontlasting, met een gedempte stem gesteld worden.

De dokters deden het afgelopen jaar erg goed. Er waren er af en toe zelfs bij die een krukje pakten en even bij hun patiënt gingen zitten. Om niet alleen hun eigen diagnose te stellen, die per dokter nog wel eens wat verschilde, maar die ook even luisterden. Ik wens jullie heel veel
luistertijd toe.

De koffiedame en de schoonmaker, de meneer die de taak heeft om patiënten van afdeling naarscan- en andere apparaten te vervoeren. Jullie zijn goud waard. Zonder veel woorden laten jullie zien dat je bezig bent met mensen. Prachtig.

Uit de grond van mijn hart denk ik dat genezing bevorderd kan worden door de menselijke maat. En als genezing niet mogelijk is, kan er toch heling zijn door iemand als mens te blijven zien.
Iedereen die in een ziekenhuis werkt, zou als onderdeel van de opleiding, eens een dag of drie als patiënt in een bed moeten liggen.
Elke patiënt ervaart verlies van regie. Sowieso door het ziek zijn zelf als door het over moeten geven aan behandelingen. Dit regieverlies heeft iets van lijden in zich. Elk mens in een ziekenhuis kan dit lijden verzachten of versterken. 
Ik wens iedereen een verzachtend jaar toe.