H3. Schoolkamp

Als christenen zijn we niet van het demonstreren. Best vreemd dat protestanten huiverig zijn voor protesteren. Klinkt als een timmerman die niet timmert. 

Ooit voelden mijn gezagsgetrouwe voorouders zich tot het uiterste getergd. De maat was vol. De zogenaamde Vrije Boeren kwamen in opstand. Een heuse wegblokkade was het gevolg. De koningin werd tegengehouden. Tot de Mobiele Eenheid kwam. Familieleden in politiebusjes. Na een middag op het bureau waren ze, voor het melken, weer thuis. 

De afgelopen weken ben ik geraakt door alle reacties van bekenden en onbekenden, van vrienden, familie, collega's, (oud)leerlingen en hun ouders. De stroom appjes, mailtjes, pb'tjes, kaarten en bloemen wordt eerder groter dan dat ze afneemt. In de reacties hoor en lees ik de verontwaardiging van het onrecht dat er plaatsvindt. Vooral het abrupte en zo zonder enige vorm van gesprek naar huis gestuurd te worden, raakt mensen. 

Best bijzonder ook om reacties te zien veranderen. In het begin zat er naast verontwaardiging de toon van het begrip. Begrip dat theater en mijn school misschien wel een dingetje is. Langzamerhand verandert deze toon in onbegrip nu overal ook de dubbelheid doorsijpelt. Dat er in het voorjaar een theaterstuk opgevoerd is door een examenklas van onze school. Als afstudeeropdracht. Helemaal bizar wordt het, doordat de schoolleiding deze uitvoering heeft goedgekeurd en bijgewoond. Dat dit toneelstuk opgevoerd is in het theater waar mijn prèmiere is, maakt het drama compleet.

Er is nog een overeenkomst. Mijn stuk gaat over een levensverhaal. De weg terug van de verloren zoon zeg maar. Het theaterstuk van de genoemde klas behelst het verhaal van Orpheus die zijn verloren geliefde, de nimf Eurydice, uit het dodenrijk terughaalt. 

Mooie zinnen en zegeningen worden me toegewenst. Ook passeren er nogal wat adviezen. Van het oprichten tot een actie-comité, het starten van een handtekeningsactie tot een sit-inn op school.

Ik ben niet zo'n type die zich aan een hek vastketent, maar kamperen doe ik wel graag. Met een tentje voor de school en een bordje voorzien van wat uitleg, ernaast.

Ik ben niet iemand van de megafoon, maar een protestbord om mijn nek, met daarop puntsgewijs mijn aanklacht, past mij wel. Een aantal stellingen op de voordeur hameren is ook protestants.

Nu komt het bij protesteren op een strategie aan. De eerste anderhalve

week heb ik gezwegen. De tweede anderhalve week heb ik geschreven.  Ook door anderen werd over mij geschreven. 

Het lijkt er op dat we een nieuwe fase ingaan. Van het geschreven woord naar de reportage. Het snelle nieuws zeg maar. En ja, dan doet een beeld meer dan duizend woorden.
Gelukkig heb ik mijn tentje nog niet opgeborgen voor de winter.