Vriendjes?

Ooit was ik leerling. Ben ik nog, alleen vind ik het nu leuker. School en wat daarbij hoorde, vond ik verschrikkelijk. Samen met een goede vriend van me bedacht ik een systeem waarmee we absentiemeldingen konden omzeilen. Het systeempje van ons werkte, met veel vrije uren en soms zelfs vrije dagen tot gevolg. Naast een nabijgelegen vliegveld en een chauffeurscafé bezochten we het dichtstbij gelegen stadje. Met wat bijkomende schade die pas jaren later duidelijk werd.

Daarmee blijf ik zelf verantwoordelijk voor gemaakte keuzes. Ook voor de gevolgen van die keuzes.  Aan de andere kant was het denk ik helpend geweest als school, ouders en ik wat sneller inzicht gekregen hadden in wat er gaande was.

Anno nu hebben we daar een systeem voor: het leerlingvolgsysteem. Bedoeld om de prestaties en het welbevinden van leerlingen inzichtelijk te maken. Voor de leerling zelf, de school en de ouders. Er staat van alles in wat met cijfers, gedrag en aan- of afwezigheid te 

maken heeft. En tja, het systeem signaleert afwijkende situaties waar we opvolging aan kunnen geven. Net zoals flitspalen werken. Bij normaal gedrag krijg je geen complimentje, bij  te hard rijden wel een boete. Niet leuk om te krijgen, wel gericht op het voor ons allen wat beter te maken.

Nu willen we ouders niet meer mee laten kijken. Omdat er leerlingen zijn die dit niet leuk vinden. Er schijnen ouders te zijn die hun kinderen bij de voordeur opwachten als er een keer een onvoldoende op de lijst verschijnt. Ook schijnen er docenten te zijn die een alarmerend bericht in het systeem zetten als een leerling een keer niet komt opdagen. Of zich een keer misdraagt.

We vergeten dat dit iets zegt over ouders en docenten. Als ouder zou je eerst een cursus moeten doen. Gelukkig hebben de meesten dit niet nodig en worden allerlei oudervaardigheden vanzelf ontwikkeld. Mensen die snappen dat er een bepaalde leeftijd komt waarop je het kind steeds meer loslaat. En hem of haar het voordeel van de twijfel gunt bij een akkefietje om zelf met het verhaal te komen. Niets mis mee. Ouders die niet elke dag hijgend naar huis hollen om de cijfers van kindlief langs hun prestatiedwang-meetlat te leggen.  En de meeste docenten zijn ook heel goed in staat om heel veel incidenten zelf op te lossen. Iets met verschil tussen fouten maken en wangedrag. Bij dat laatste is het handig dat de driehoek leerling, ouders en school snel en duidelijk met elkaar communiceert.

Het hele leerlingvolgsysteem is daarvoor in leven geroepen. Als middel waardoor school, leerling en ouder met elkaar praat. Beetje het goede voor elkaar zoekt. Soort relatie. Niet om prestatiegerichte ouders of sukkelende docenten een stok te geven. Wel om te helpen. Onder andere bij een stukje opvoeding. Daar zijn we ook een beetje school voor. En nee, ouders, school en leerlingen hoeven niet met elkaar te trouwen, zelfs elkaar niet altijd geweldig te vinden. Maar zullen we wel vriendjes blijven? Beetje blijven praten met elkaar?