Gierkar en chemo

Het overwinnen van kanker is net oorlog.  Alleen al het woordgebruik: 'Nieuws van 't front' komt net zo vaak voor als 'de slag verloren maar nog niet de oorlog'. Vechtlust, strijd, overwinningen, nederlagen, verraad en overgave. Al deze termen worden, niet in 't minst door de medici zelf, nogal eens gebezigd.

In die zin bekeken hebben we hier het hele leger voorbij zien komen. De verschillende strijdkrachten hun slag zien leveren.  
Als een soort luchtmacht heeft de chemo zijn bommen gedropt. Een precisie-bombardement met wel wat bijkomende schade. En niet helemaal het verwachte en gehoopte resultaat.
Daarnaast de landmacht die operatief heeft ingegrepen. Fors opgetreden en diep doorgedrongen in de vijandelijke linies.
Ook de zeemacht is begonnen met het dagelijks doorkruisen van alle bloed-, en lymfevaten middels hormoontherapie.
En nu de elite-troepen. Als een commando-korps richten zij hun bestralingen elke dag op dezelfde plek.

Het rare hiervan is dat de ontwikkeling van dit medische leger tegengesteld evenredig is met de ontwikkeling van ons 'normale' leger.
De laatste eeuw zijn we overgegaan op gesprekken, in plaats van het honderden jaren doorwrochte recept van het elkaar de hersens in slaan. Ook al komen we er steeds meer achter dat we misschien te massaal onze bommen en granaten uitverkocht hebben. Feit blijft dat we als land, zeker als inwoners, een redelijk veilig bestaan hebben opgebouwd. En ja, ook ik ken de twijfels die er de afgelopen jaren op dit gebied gerezen zijn. Maar we hebben wel geleerd dat praten en blijven praten toch wel fundamenteel is.

Ik herinner me een verhaal uit onze familie. Daar moet ik bij vertellen dat ik uit een boerenfamilie kom. Met een boerderij die al een paar geslachten terug gaat. Eén van mijn voorouders had mot met zijn buurman. Ook een boer. Samen deelden ze een ellenlang stuk prikkeldraad dat de scheiding tussen beide percelen grasland aangaf. Deze was op een gegeven moment aan vervanging toe. Maar geen van beide boeren wilde hier als eerste over beginnen. Met als gevolg dat de staat van de afrastering steeds minder en minder werd. De koeien waren de lachende derden. Zij konden nu makkelijker het gras van de buren opvreten. En dat is altijd groener. 

Dit kregen mijn voorvader en zijn buurman door. Vanaf dat moment werd het een sport om als eerste je eigen stuk grasland kaal te hebben. Want dan vraten jouw koeien het gras van de buurman en niet andersom.
Maar die competitie viel niet te winnen, daar koeien zich niets aantrekken van weideschema's en 'eerst hier en dan daar' principes. De boze buurman vond er wat op. Op het moment dat zijn gras groener en/of hoger stond dan dat van mijn voorvader, ging hij als volgt te werk: Hij spande het paard voor de mestwagen annex gierkar.  Daarmee langs het prikkeldraad gereden. Met een gierschep bracht hij de vloeibare mest aan op zijn eigen gras.  
Uiteindelijk vraten onze koeien dat gras niet meer. Trouwens zijn koeien ook niet.
Ik heb nooit kunnen achterhalen waar dit conflict mee begonnen is. Wel begrepen,  dat zelfs verre nazaten zich niet met elkaar moeten vermengen. Op welke manier dan ook.

Ondertussen leven we in een tijdperk dat er complete tv-programma's zijn ontstaan om bovenstaande problemen op te lossen. Kosten noch moeite worden gespaard om mensen bij elkaar te krijgen. Weer op één lijn zogezegd. En ook al maken we wel eens ruzie, meestal proberen we dit dan beschaafd te doen. 

Nu ik een tijdje blog en deze blogs ook post, kom ik in aanraking met allerlei 'kankerbestrijdingsmiddelen en groepen'. 
Het grappige is, dat we datgene wat teruggrijpt op lang vervlogen tijden, alternatief noemen. En de middelen die we nauwelijks kunnen uitleggen of uitspreken noemen we regulier.
Onder alternatief wordt die groep verstaan die zich inzet tegen overmatig gebruik van allerlei voedingsmiddelen, die aantoonbaar slecht zijn voor een mens. Iets over suikers, zouten en andere stoffen. Waar je niet teveel van moet krijgen. Nee, dus geen hocus, pocus of volle-maantoestanden, maar gewoon gezond verstand. Iets over voeding, leefpatronen zoals beweging, rust, reinheid en regelmaat. Dit helpt de huidige generatie misschien niet, maar wel ons nageslacht.
En aan de andere kant de oncoloog die zegt: 'Chemo, operatie en dan bestraling'. Wanneer je  tijdens de chemotherapie er wel eens bijgezeten hebt, zie je infusen voorbij komen met grote rode stickers erop. Zelfs de verpleegkundige heeft dan handschoenen aan. Geen spul om door je yoghurt te roeren. Ik bedoel maar.
En natuurlijk is bewezen dat het werkt. Uiteindelijk hoorden ook wij, dat wel of geen chemo toch drie procent scheelt qua overlevingskans. 
Ja, dit klinkt cynisch. Ben ik ook. En dan heb ik het niet eens over de miljarden die er om gaan in de farmacie. Ik heb daar niet genoeg verstand van. Begrijp ook wel dat er veel geld nodig is voor onderzoek. En ook om toponderzoekers aan te trekken. Maar toch.
Nee, dit is niet bedoeld als een protest tegen de reguliere geneeskunst. Maar laat ze alsjeblieft eens praten met hun buurman. Ook al rijdt ie op een gierkar.