'Hey, meneer! Mogen we nu een keer zitten waar we zelf willen?' klinkt het uit de mond van de eerste leerling die het lokaal binnenkomt. Voordat ik kan antwoorden, wordt deze vraag door anderen overgenomen en blijkt de behoefte om op een eigen gekozen plaats te gaan zitten wel heel erg groot.
Mijn lokaal wijkt wat af van de meeste klassiek ingerichte lokalen. De leerlingen zitten aan twee grote lange tafels. Met uitzondering van het hoofdeinde, dat wijst richting bureau en digibord. Halverwege het lokaal staan een paar scheidingswandjes waarachter zich een keuken bevindt. Deze keuken is het overblijfsel van de functie die dit lokaal vroeger had. Met een paar mensen hebben we deze onlangs helemaal opgeknapt. Soms is er een thema waar het gebruik van deze keuken goed bij past. En soms doen we het andersom. Leerlingen vinden het geweldig. En ik ook.
Als ik voor de klas sta, heb ik eigenlijk twee groepen, die in een u-vorm voor me zitten. Gebruikelijk is dat leerlingen elk lesuur op dezelfde plek zitten. Dit bevordert de rust, geeft structuur en zorgt voor een vast maatje aan de linker-, of rechterkant.
Maar nu dus klaarblijkelijk de wens om eens zelf te bepalen, op welke plek de komende vijftig minuten doorgebracht wordt.
Vanuit de combinatie aan gedachten : 'Het is vrijdagmiddag, waarom ook niet', 'zie die verwachtingsvolle gezichten eens' en 'misschien ook wel eens goed', reageer ik met een: 'Ok mensen, ga eerst even op je eigen plek zitten'. Dit gebeurt. Mijn leerlingen weten, dat een rustige starthouding voor mij belangrijk is.
'Goed, prima dat jullie op een andere plek willen zitten, twee voorwaarden' en ik steek twee vingers omhoog: 'Niemand zit straks alleen en jullie krijgen precies twee minuten. Die gaan nu in'.
Ik stel mij veilig achter het bureau terwijl er druk gelopen, gepraat en geprobeerd wordt. Terwijl ik mijn mail open en mij overdreven nadrukkelijk niet bemoei met het proces dat zich nu in de groep afspeelt, kijk ik over de rand van het beeldscherm naar m'n leerlingen.
Daar heb je Jos, hij is elke stoel aan het proberen. Niet gehinderd door de gedachte wie er nu al dan niet naast hem komt zitten. Ook Roel is ijverig bezig om een plek te vinden waar hij het minst gestoord zal worden door docent en digibord en het meest uitzicht heeft op alles wat buiten het lokaal plaatsvindt.
Stien is in overleg met een groepje meiden en probeert hen te overtuigen van een plekje helemaal achterin. Dichtbij de keuken.
Sander kijkt met name waar de dames zich groeperen en probeert zijn vriend over te halen om zich daar bij aan te sluiten. En dan hebben we Elly: Elly staat op de plek waar zij anders zit. Ze kijkt om haar heen en bewaakt haar plek. Wachtend op het moment dat de twee minuten voorbij zijn.
Achter mijn bureau staat de snijplank die ik onlangs van haar kreeg. We waren met een groepje iets aan het bakken. En een aantal leerlingen zat wat te ginnegappen over mijn haar. Of liever het ontbreken ervan. Ik reageerde quasi verontwaardigd en gedroeg me zogenaamd pijnlijk getroffen. Daar klonk de stem van Elly: 'Nou meneer, is helemaal niet erg. En weet u, bij ons in de keuken hangt een bordje met Kaal is klasse. Gekscherend zei ik, gezien de grapjes die door de rest gemaakt werden dat zo'n bordje hier in het lokaal ook niet zou misstaan. Drie dagen later kwam Elly met een groot, in een soort van cadeaupapier gewikkeld, pakket aan. Zich niets aan trekkend van alle leerlingen die zich om ons heen verzamelden, gaf ze me dit en zei: 'Hier, heb ik voor u gemaakt'. Nadat ik het pak van papier had ontdaan, kwam er een geweldig mooie snijplank tevoorschijn. Beschilderd met 'Kaal is klasse'. Terwijl ik het stond te bewonderen, boog Elly zich naar me toe en zei: 'Kijk eens op de achterkant'. Ik draaide de plank om en zag in hele kleine letters staan: 'voor meneer van essen, van elly' gevolgd door een klein hartje.
We maakten een paar foto's en de plank heeft nu een ereplaatsje naast het digibord. En elke keer als ik het plankje lees, wil ik even geloven dat deze leerling, zij het onbewust, de enige juiste reactie gegeven heeft op een onderwerp dat het afgelopen half jaar ook bij ons een geheel andere lading heeft gekregen.
De twee minuten zijn voorbij. Ik sta op en geef aan dat de tijd om is. Iedereen zit. Verbaasd kijk ik de klas rond. Zie hier en daar een goedwillende lach, maar ook bemerk ik wat schaapachtig gegrinnik. Sommigen kijken zelfs een beetje hulpeloos. Iedereen zit namelijk weer op zijn of haar eigen plek.
En nu aan het eind van een hectische week begrijp ik hen beter. Een week die begon met bestralingsafspraken en voor de rest vol liep met een mix van nare gevolgen van vroeger gemaakte keuzes. Met verlies en verdriet in naaste omgeving. Ja, ik denk dat ik alles overziend dan ook weer terug ga naar mijn eigen plekje. Dichtbij 't plankje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten