Over kaarten en krukken.

Op 19 mei gepubliceerd in 'Alice, SchrijvenOnline' en hun nieuwsbrief.

Nee, volgens mij zitten er geen goede kanten aan kanker.  Zelfs geen kleine goede kanten. Niet voor niets heeft kanker geen verkleinwoord. Je kunt een verkoudheidje opgelopen hebben, last hebben van een buikgriepje, virusje hier of daar. Maar iemand met een kankertje?
Wat wel gebeurt;  kanker maakt soms mooie dingen in mensen los. Onze kamer- en kastdeur zijn daar levendige bewijzen van. Ik heb ze al een aantal keren leeggehaald. Nu hangen ze inmiddels voor de derde keer helemaal vol met kaarten.
Als ik hier vanachter mijn bureau een beetje globaal tel, kom ik aan vijf  kaarten  naast elkaar en vijftien boven elkaar. Maal twee deuren is dus honderdvijftig kaarten. Voor de derde keer. Daar de kaarten bij opgeteld die de deur niet gehaald hebben.  Of te groot of rechtstreeks naar 't ziekenhuis gestuurd, of op een ander plekje tot hun recht komen. Dan zitten we al snel boven de vijfhonderd. Heel veel kaarten voorzien van troostende, bemoedigende en zonnige teksten.  Wij zijn christen, dus niet zo verwonderlijk dat veel van die teksten hun oorsprong in de Bijbel vinden.
Soms gewoon fijn om ze even te lezen. En er hangt altijd wel iets tussen, wat je op dat moment aanspreekt. De ene keer een strijdbare en de andere keer een berustende of juist hoopgevende tekst. En dan de achterkant of binnenkant nog. Stil makend hoe mensen, soms bijna onbekenden, kans zien om in een paar regels dicht bij je te komen. Regelmatig ook helemaal vol geschreven. Zelfs langs de adressering nog even een paar regels verticaal. Mooi om te lezen hoe woorden wegen banen.
Daarnaast de taarten, bloemen, fruitschalen, jampotjes, boeken en flessen wijn. En niet te vergeten de opgenomen en doorgestuurde zangstukken. Een vriendin die een prachtig sololiedje zingt. Nee, kanker maakt niet karig.
En dan het kookaanbod. Heb me regelmatig in bochten moeten wringen om aan te geven dat ik dit liever zelf doe. Niet omdat ik de ander zijn of haar (meestal haar) kookkunst niet vertrouw, maar ik vind het gewoon heerlijk om zelf te doen. Uit mijn werk, bedenkend wat we gaan eten, langs de supermarkt.  Dan thuis niet voor de open haard maar achter het aanrecht. Heerlijk. Een goed glas wijn er bij. Dat laatste niet te vaak, gezien mijn ietwat groeiende BMI. Ondanks de hardloopkilometers blijft dit een dingetje. Hoewel; zolang dit nog als verkleinwoordje geschreven kan worden, valt het nog wel mee.
De prachtige eenvoud van de route die je gaat met een uitgestalde tas met boodschappen. In de winkel is er al gekozen en gekeurd.  Maar nu in de keuken begint het proces. Eerst het snijden, hakken, husselen en doseren. Gevolgd door het bak-, braad- en/of kookgebeuren. En als alles klaar is het rangschikken en opdienen. Genieten als kleur- en smaakcombinaties kloppen. En het maakt echt niet uit of dit nu een stamppotje of een culinair hoogstandje betreft. Eten doe je voor een groot gedeelte met je ogen.
Nu de keuken toch ter sprake is gebracht; Wij willen al erg graag en erg lang een bar in onze keuken. Nee, we hebben niet de aspiratie om een kroegachtige uitgaansgelegenheid te gaan exploiteren. Tenminste nu niet. Maar wel iets van een hangplek in onze keuken. Eigenlijk op de scheiding van keuken en kamer. Nadat hakblokken en hoge tafels afgevallen waren bleven we steken bij de wens van een bar met heuse krukken.
Onlangs onze wensen en ideeën nog eens besproken. Vervolgens op een moment dat ik in ziekenhuis niet terecht kon en absoluut geen zin had om thuis naast de telefoon te gaan zitten wachten, ben ik naar de Gamma getogen. De auto volgeladen met steigerplanken en gegalvaniseerde buizen. De gedachte aan wat er op hetzelfde moment in 't ziekenhuis gebeurde was helpend om me niet druk te maken over de prijskaartjes. Normaliter zou ik de vergelijking maken met wat ik dertig jaar geleden met veel pijn en moeite uit onze te vernieuwen stallen gesloopt heb. Daar hadden nogal wat bardingetjes van gemaakt kunnen worden.
Uiteindelijk in diezelfde nacht onze bar gemaakt. Onder het motto van 'als je dan toch een slapeloze nacht hebt, bouw dan iets zinnigs'  En 't is gelukt.
Maar nu de krukken. Twee hele mooie gezien. Soort Italiaans design. Beetje druppelvormig, lichtvoetig en makkelijk draaibaar. Precies wat we zochten. Levertijd minimaal vijf weken. Afgelopen zaterdag opnieuw naar die keukenzaak waar ze stonden. Verkoper opgesnord en op een niet helemaal goed voelende manier iets gezegd over ziek zijn van mijn vrouw. Het woord kanker, operatie en verdere behandeling in één zin gebruikt. Gevolgd door de vraag of ik de showroommodellen niet kon kopen. Heb hem ook gezegd dat dit wel wat voelde als gebruik maken van onze situatie. Dat hij zich niet verplicht moest voelen. Ik hoorde mezelf praten.

Hij knikte meelevend. Zei dat 't ie moest bellen. Deed hij ook. Kwam minuut later terug en zei 'Ik hoefde niet meer te zeggen dan de eerste zin en mijn directeur zei 'doen'.

Een kwartier later waren de krukken afgerekend en ingeladen. Halfuurtje later stonden ze thuis aan de bar.  

En nu kunnen we zittend aan of leunend op de bar de meeste kaarten lezen.

Nee, kanker en andere erge ziekten hebben geen goede kanten. Mensen wel.