Tja, dat is misschien wel het lastigste. Gewoon, omdat ik het antwoord niet weet. Echt niet. Natuurlijk heb ik wel een paar antwoorden paraat. Het eerste wat in mij opkomt bij deze vraag is: 'Het gaat goed met me, en met jou?'
Maar aangezien dit antwoord meestal een blik oplevert die mij reduceert tot een vertegenwoordiger van alle mannen die ogenschijnlijk niet in staat zijn om het nodige gevoel in een antwoord te leggen, voeg ik er maar aan toe:
'Maar ja, met mijn vrouw' (dat weten ze namelijk al, anders was de vraag niet op deze manier gesteld) 'gaat het wat minder dus dat maakt het wel ingewikkeld'. Ingewikkeld, prachtig woord. Kun je alles in verpakken. Lastig, kan ook maar daar zit wat meer buitenkant aan. 'Lastig' is iets wat je aan de buitenkant zeer doet. Een muggenbeet, een puist of een regenbui wanneer je net gaat barbecuen.
Ingewikkeld heeft meer de kleur van lastig aan de binnenkant. Ingewikkeld heeft iets van laagjes over elkaar. Ingewikkeld heeft iets van moeilijk maar ook iets van afgescheiden van de rest. Helemaal ingewikkeld.
Ingewikkeld was de palmboom die mijn ouders in Kampen kochten.
Bij een bevriende antiquair in deze Hanzestad een karretje geleend om de boom naar huis te vervoeren. De palmboom helemaal in een soort van plastic en papier gewikkeld. Toen op huis aan. Eerst de A50 richting Arnhem. Voorbij Zwolle, Hattem en Wapenveld en Heerde. Bij Afslag Epe de S9 op. Op het kruispunt via de grote weg richting Emst. Niet binnendoor, gezien de aanhanger en de lading, maar via de Dood (een levensgevaarlijke bocht in de weg) naar 't dorp.
Dan net voor Karel F.(de dorpsbakker), althans waar Karel vroeger zat, de Oranjeweg op. Richting Schaveren en dan naar Gortel. Net voor de hei, een zandweggetje links. Niet de eerste, dat was 'OmeGaartzijnpaadje'; verboden terrein voor ons sinds we geen deel meer uit maakten van de plaatselijke kerk en school.
Maar de tweede, een eigen weggetje dat rechtstreeks leidde naar onze boerderij. In het donker werd achter het huis de aanhangwagen zo dicht mogelijk naar de achterdeur gereden. Het buitenlicht aan gedaan en daar zagen we, alle ingewikkeldheid ten spijt, dat het grootste gedeelte van de palmboom was geëvolueerd tot een duizendvingerige plant. Alle bladen bestonden uit lange smalle reepjes die, nu bij stilstand van het karretje, langzaam wapperden in de wind.
Nadat deze plant, of boom zo je wilt, de juiste verzorging kreeg, ontstonden er weer echte, brede, glimmende bladen. Gezond en wel. De boom ging dood aan een onnavolgbare drift om alles schoon en blinkend te houden. Zelfs de palmboombladen werden uiteindelijk in de was gezet. Maar dat wilde de palm zelf doen. Hoe harder er gepoetst werd, hoe sneller het boompje dood ging. Over ingewikkeld gesproken.
Ingewikkeld ook om aan te geven hoe het met je gaat als dat gewoon per uur verschilt. Op de morgen van de operatie sta je op met de gedachte dat het goed is dat het weer zover is. Wachten helpt ook niet echt.
Tot het moment dat je samen op de kamer in 't ziekenhuis zit te wachten op de ophaaldienst. Ja, we hebben hier in Nederland een heuse dienst om mensen van hun kamer richting operatiekamer te transporteren. De mensen hiervan, althans degene die ik tot nu toe ontmoet heb, nemen deze taak uiterst serieus. Ik weet natuurlijk niet hoe het mensen met een gebroken been vergaat, maar in ons geval geen zinloze vragen, geen domme grapjes (die maak ik zelf wel op dat moment) maar een resoluut optreden waarbij je merkt dat een ander het bed bestuurt.
Als partner mag ik mee de lift in, tot de juiste verdieping. Voelt toch ook beetje raar, elkaar aankijkend, vasthoudend en wetend. Weten dat het moment van loslaten en overgave dichtbij is.
Veel woorden hebben we dan niet meer. Niet nodig ook. Na bijna twintig jaar zegt een kneepje in je hand soms meer dan duizend woorden. Dat geldt ook voor de laatste kus, de laatste blik.
Hoorde laatst in de kerk hier ook over. Erg herkenbaar. Over die laatste blikken. Waarin je de ander leest. De liefde ziet, ook de vergeving. En hoopt dat de liefde de vergeving overstijgt. Maar misschien is 't wel hetzelfde.
Dan verdwijnt het bed in de volgende ruimte. Daar waar ik niet mee mag. Ze draait zich nog één keer half om en zegt 'doeg' en 'ik hou van je'.
Het is goed dat de deur dichtgaat en ze uit het oog verdwijnt. Mij kun je opvegen.
Maar als je me een dag later tegenkomt in de Hoogvliet of bij de Kruidvat, dan gaat het.
Op dit moment, nu ik 't laatste stukje van dit blog schrijf, is iedereen weer thuis. We zijn weer compleet. En 't gaat best goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten