zondag 31 december 2017

Rust zacht Madelon


Rust zacht Madelon 
(3-6-'97 28-12-'17)

Je was rups en vlinder.
Kruipend vooruit
of vliegend naar de zon.
Volgorde en richting die jij begon.
Alle schuldgevoel van de wereld
zegt iets over ons.
Maar de kunst om te vliegen
met horten en stoten.
Zegt iets over jou.
Nee, ik heb niet het lef
om te doen of ik je heel goed kende.
Jaartje in de klas
Daarna wat contact
Als t vliegen moeilijk was.
Onze laatste afspraak ging niet door
En tja, ‘wat als’ en ‘had ik maar’,
helpt niet meer.
Vandaag stuurde iemand een berichtje,
‘ze wilde wel maar kon niet meer’
Ergens wil ik geloven dat er na rups en vlinder
Zich een ander leven ontpopt.
In mijn hart,
vlinder je
nog wel
even.

donderdag 21 december 2017

Hoe wist u dat?

We hadden ooit een leerling die erg boos was op een collega van me. Betreffende leerling dacht zijn boosheid van zich af te schrijven in een brief aan deze collega. Hierbij veroorloofde hij zich niet alleen een nogal vrijpostig maar ook wel een kwetsend en dreigend taalgebruik. Dat was ook de reden dat de beste jongeman er geen naam onder zette, maar als afzender 'anoniem' onder zijn epistel schreef. En dit vervolgens mailde vanaf zijn persoonlijke schoolmail.

Toen we hem uit de klas haalden was zijn eerste reactie: 'Hoe wist u dat ik het was?'  

Bovenstaand verhaal vertel ik in de klas terwijl we met de Christmas Card Challenge bezig zijn:
Iedereen een kerstwens bezorgen. Via een kaart door de bus. Dat is het idee dat we met een paar collega's een week of wat geleden bedenken.
Dit door vijf klassen te laten uitvoeren. In het kader van Burgerschap. In deze donkere dagen voor kerst even wat warmte bezorgen.
Ik ga de klassen in. Leg het idee voor. Reacties zijn wisselend. Samen met de collega's veranderen we de naam van kerstkaartenactie in Christmas Card Challenge.  Dat is het omslagpunt. Leerlingen worden enthousiast. Beginnen er lol in te krijgen. 
Ruim honderd leerlingen gaan aan de slag. Onze stad is verdeeld in wijken. Per klas gaan we een wijk doen. Maken groepjes, regelen laptops papier en tekenspullen. De één snijdt papier op het juiste formaat, de ander trekt de lijntjes. Nummer drie zoekt de adresgegevens. Leerling vier maakt een kerstwens op de voorkant.
Duizenden kaarten worden er gemaakt. Op het laatst wordt er op elke kaart een sticker geplakt. Met een korte uitleg over de actie. En een mailadres van één van ons voor eventuele op-, en aanmerkingen.
Daarnaast schrijft elk groepje de vier namen van de groepsleden die de kaarten gemaakt hebben.
En dan is het zover. We gaan bezorgen. Leerlingen bezorgen hun zelfgemaakte kaarten. Waaieren uit over de stad. In een paar uur tijd klepperen overal de brievenbussen en vinden kaarten hun bestemming.

Na een uurtje bezorgtijd ontvangen we een mail. Met de mededeling dat er een pakket kaarten op één adres door de bus geduwd is. Met de vraag erbij of dit de bedoeling is. Nee dus. We nemen contact op met betreffende ontvanger.
Ondertussen ga ik de klas in en confronteer het groepje met hun niet al te geslaagde poging om de post wat sneller kwijt te raken.
Voor mij maakt het feit dat er vier afzenders op de kaarten staan het wel wat makkelijker. Ik spreek ze aan op hun wangedrag. Vier onthutste gezichten maken me duidelijk dat ze echt dachten dat ze hier mee wegkwamen. 
Als ik ze uitleg dat een kaart, voorzien van een sticker met een mailadres en de namen van de groepsleden erop, redelijk goed te traceren is, valt het kwartje. 

Normaal gesproken wil ik niet dat leerlingen elkaar uitlachen. Deze keer denk ik dat het lachsalvo wat in de klas losbarst wel een heilzame werking heeft. 

Sluit af met het verhaal van de 'anonieme dreigmail'.  Hierna stuur ik de overtreders terug naar het adres dat ze als distributiecentrum wilden gebruiken. Ze bieden hun excuus aan daar, komen weer naar school met de kaarten. Die ze vervolgens weer mogen bezorgen. Alles bij elkaar heeft het hun een paar extra uren opgeleverd. Hoop dat ze wat geleerd hebben.

Daarnaast krijgen we ook nogal wat mailtjes binnen van mensen die blij verrast zijn. Zich even gezien voelden. Ook de krant pikt het op. Onze leerlingen staan levensgroot op de foto.  Naast een interview met hen en een collega van ons. De actie maakt nogal wat los. Natuurlijk is het een mooie en geslaagde actie. Goed voorbereid en mooi uitgevoerd.
Maar daar hebben we er meer van. Ik vraag me af wat deze zo bijzonder maakt. En denk dat het misschien hier wel om draait in een koude en soms wat kille wereld. Dat we elkaar zien. Al is het maar eventjes. 






 

vrijdag 15 december 2017

Winterfair Gouda




Een vriendelijke veganist met zoon van boer,
klaar met al 't ondeugdelijke voer.
Eén en ander met hun vrouwen overlegd
 vol overtuiging hun ideeën uitgelegd.

Regelen een kraampje in Sint Jan
op Winterfair ontvouwen zij hun plan
Richting Kerst, vreed en liefd en leven,
 al Vegan w'onze klanten geven.

Van harte welkom in onze stand
 word door ons verwend.
Met duurzaam en verantwoord eten
ecologisch kleinere voetafdruk te meten.














zaterdag 9 december 2017

Homo in de kerk

'U bent van de homo in de kerk?'
Zo luidde het berichtje dat ik binnenkreeg.
'Wij proberen die wel zichtbaar te krijgen ja'
'Mag ik bellen zonder m'n naam te noemen"
'Ja, dat kan'
Even later gaat de telefoon. "Privé-nummer vermeldt het scherm.
We hebben een gesprekje. Eerst aarzelend, dan een waterval van woorden.  Klinkt als iemand tussen de vijftien en de twintig. Hij wil erbij zijn als we met mensen uit de kerk bij elkaar komen. Maar hij aarzelt. 'Pa en ma weten het niet, eigenlijk niemand'
Ik voel mij onmachtig. Hier niet alleen de homo(LHBT'er) die zich niet gezien weet. Daar heb ik er meer van gesproken de afgelopen tijd. Hier komt ook de ouder-kindrelatie bij. Voelt als balanceren tussen ruimte geven en niet op stoel van de ouder gaan zitten. 
Uiteindelijk is hij er niet geweest, op de avond die we hadden. Met een stuk of twaalf waren we bij elkaar. 
Elkaar gezien, gesproken en gehoord. Homo's die blijmoedig in het leven staan. Zich gezien en geliefd weten in eigen omgeving. Niet altijd bij ons in de kerk. Ook de verhalen gehoord over afwijzing en eenzaamheid. Die raakten. 
Nee, we zijn niet bezig geweest met beleid, conclusies of iets in die geest.
Wel het verlangen uitgesproken om een beetje meer op Jezus te lijken. Elkaar te zien. In welke identiteit dan ook.
Een berichtje gestuurd aan de anonieme jongen. De hoop uitgesproken dat hij de ruimte en veiligheid voelt om thuis zijn verhaal te delen. Dat pa en ma de kans krijgen om pa en ma te zijn, ook hierin, juist hierin. En aangeboden om hem in contact te brengen met één van zijn broers of zussen. Die hem willen zien. Niet omdat hij homo is. Maar omdat hij mens is. 
Hij vond het trouwens oké dat ik dit opschrijf. En dit deel met jullie; zijn broers en zussen.



zondag 3 december 2017

Verdwenen



November is tot daar aan toe,
natuur en klimaat doen mee
Gevoel van naderend afscheid.
De zomerdood toont zich 
voor het laatst 
in haar ware schoonheid.
December is een ander verhaal.
Naderende feesten kunnen niet
verhullen dat het echt voorbij is.
Bos en hei meer tast-
dan zichtbaar.
Geen stad verzacht met blad.
Alleen maar steen en glas.
De gracht gevuld met water.
Geef mij de pijn van ’t vertrek,
het weggaan, die laatste blik.
Niet het scheiden, 
het missen voel je.

zaterdag 2 december 2017

Opgelost

Fietsend door een dichte natte nevel is er niet veel voor nodig om in de vroege morgen wat mistroostig op school te komen. Zeker op een mistige eerste decemberdag.

En zo loop ik even later mijn lokaal binnen. Sluit mijn laptop aan op het smartboard, doe een raam open en orden nog een paar dingen. Snel nog even naar de docentenkamer om koffie te halen. Terug in mijn lokaal check ik mijn rooster op eventuele last-minute wijzigingen.
Naar buiten kijkend zie ik de donkerte langzaam terugtrekken. Mist blijft over. Voel me een beetje zoals het er buiten uitziet.

De leerlingen komen binnen. De meesten lachend, duwend en trekkend. Iedereen kijk ik even aan en wens ik een goede morgen.
Sommigen groeten alleen, anderen groeten ook en beginnen gelijk hun verhaal. Kleine dingetjes meestal. Alledaags. Vaak bijzonder in hun eenvoud. Op deze manier binnenkomen herhaalt zich zo'n zeven keer per dag. Elke emotie krijg je wel een paar keer te zien. Ik hoef alleen maar te kijken en te luisteren.
Wat het voor mij speciaal maakt, is dat ik normaal gesproken een stuiterbal kan zijn. Vaak hoog in mijn energielevel. Snel in woord en antwoord. Maar hier, met mijn leerlingen, ervaar ik rust. Het hele leven teruggebracht tot vragen en opmerkingen van een tiener. Waarbij een kakafonie aan geluiden verstomt tot elkaar zien in het luisteren. Mist verdwijnt.