Zo luidde het berichtje dat ik binnenkreeg.
'Wij proberen die wel zichtbaar te krijgen ja'
'Mag ik bellen zonder m'n naam te noemen"
'Ja, dat kan'
Even later gaat de telefoon. "Privé-nummer vermeldt het scherm.
We hebben een gesprekje. Eerst aarzelend, dan een waterval van woorden. Klinkt als iemand tussen de vijftien en de twintig. Hij wil erbij zijn als we met mensen uit de kerk bij elkaar komen. Maar hij aarzelt. 'Pa en ma weten het niet, eigenlijk niemand'
Ik voel mij onmachtig. Hier niet alleen de homo(LHBT'er) die zich niet gezien weet. Daar heb ik er meer van gesproken de afgelopen tijd. Hier komt ook de ouder-kindrelatie bij. Voelt als balanceren tussen ruimte geven en niet op stoel van de ouder gaan zitten.
Uiteindelijk is hij er niet geweest, op de avond die we hadden. Met een stuk of twaalf waren we bij elkaar.
Elkaar gezien, gesproken en gehoord. Homo's die blijmoedig in het leven staan. Zich gezien en geliefd weten in eigen omgeving. Niet altijd bij ons in de kerk. Ook de verhalen gehoord over afwijzing en eenzaamheid. Die raakten. Nee, we zijn niet bezig geweest met beleid, conclusies of iets in die geest.
Wel het verlangen uitgesproken om een beetje meer op Jezus te lijken. Elkaar te zien. In welke identiteit dan ook.
Een berichtje gestuurd aan de anonieme jongen. De hoop uitgesproken dat hij de ruimte en veiligheid voelt om thuis zijn verhaal te delen. Dat pa en ma de kans krijgen om pa en ma te zijn, ook hierin, juist hierin. En aangeboden om hem in contact te brengen met één van zijn broers of zussen. Die hem willen zien. Niet omdat hij homo is. Maar omdat hij mens is.
Hij vond het trouwens oké dat ik dit opschrijf. En dit deel met jullie; zijn broers en zussen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten