zondag 27 september 2020

Meedoen

Waarom worden mensen die vraagtekens zetten bij het huidige beleid onverantwoordelijk genoemd? Zeg je dan dat je niet langer mee doet? Betekent dit dat er een groep is die wel meedoet?

Of ligt het probleem dieper? Legt dit virus de tweedeling in onze maatschappij bloot?
Waarbij de één koste wat kost het gewende normaal wil handhaven. Leven vooral maakbaar moet zijn. Desnoods met strenge regels alles lam leggen zodat we, als straks het vaccin er is, we weer verder kunnen waar we gebleven waren? Met wat schade aan de samenleving en de economie. Best gek trouwens dat we deze twee dingen altijd apart van elkaar noemen.

En denkt de ander vooral dat deze pandemie onvermijdelijk was. Dat ie er aan stond te komen. Voor de christelijke lezers een tweeduizend jaar oude voorspelling uit de Bijbel die uitkomt. En voor de niet-christelijke lezers een evolutioniar gebeuren waarbij de aarde zichzelf opschoont. En misschien is dit allebei hetzelfde.

Hoe dan ook; kan het zijn dat er mensen zijn die zich zorgen maken omdat ze betwijfelen of maatregelen zin hebben? Natuurlijk zal anderhalve meter de besmettingssnelheid tegengaan. Minder doden op de korte termijn. Maar wat als het gewoon de bedoeling is dat dit virus huishoudt op onze aarde. Dat we aan de vooravond staan van een decimering van onze planeet.

Willen we dan echt dat onze kinderen opgroeien met de idee dat afstand houden van elkaar de manier van leven is?

Wat als later blijkt dat dit virus, zoals zoveel virussen, stopte voor de zomer en nu weer volop los gaat? En zich niets aantrekt van ons handelen.
Als boerenzoon leerde ik al vroeg dat een virus, in tegenstelling tot een bacterie, in de lucht zit en bijna niet te bestrijden is. Hooguit kun je aan je weerstand werken zodat een virusaanval minder kans van slagen heeft.

In plaats van verzorgingshuizen afsluiten zou ik de bewoners naar buiten willen sturen. Laten we dat allemaal doen. Pak een paar uurtjes zon per dag. Blijf in beweging. Eet twee keer fruit op en een dag en vierhonderd gram groente. Gooi de ramen open en loop elke morgen met je blote voeten door het gras. Leef dicht bij de plek waar we vandaan komen. Het is toch raar dat we alles wat met natuur te maken heeft alternatief zijn gaan noemen en alles wat de industrie voor ons maakt, noemen we regulier.

Stop met demoniseren van de andersdenkende. Natuurlijk geloof ik dat de overheid het beste met ons voor heeft. En dat artsen en virologen doen wat ze kunnen. Wel zijn dit allemaal mensen die gewend zijn om zich tegen welk soort aanval ook te verdedigen met de gedachte dat we terug moeten naar hoe het was voor zo'n aanval.

Mijn vraag is: Wat als er geen terug is? Wat als we staan op de drempel van een nieuw tijdperk. Waarin de aarde haar eigen weg gaat en haar eigen plan uitvoert.

Ik heb inmiddels begrepen dat dit een verschrikkelijk lijden en sterven betekent. Maar wat als dit hoe dan ook gaat gebeuren? Snelheid van besmetting vertragen is mooi
als je in afwachting bent van een vaccin dat ons moet redden. Ik neem aan dat dit nog wel een halfjaartje duurt. Betekent dit dat we komende winter onze kwetsbare medemens weer gaan afzonderen? Niet bezoeken? Eenzaam achter plastic laten sterven. Dat jij jouw vader, moeder of opa en oma nog alleen via een beeldscherm vaarwel mag zeggen?
Dat je dus je laatste adem, die je naar binnen gehapt hebt, uitblaast en alleen een verpleegkundige, verpakt in een soort ruimtepak, ziet die een bordje omhoog houdt met : 'Ze houden van je'.


zaterdag 26 september 2020

Bless the Lord my soul

Bless The Lord

De meeste dagen zag ik de zon schitterend opkomen en vlammend ondergaan. Ik postte er wat foto's van op Insta. Iemand reageerde met een prachtige tekst. Dezelfde avond zocht ik het liedje erbij en luisterde het.
Aan het eind van een roerig weekje raakt me dit lied nog steeds. Zoveel warmte, zachtheid en omarming.
Over een zon die opkomt met tienduizend redenen tot dankbaarheid. Als de dag aanbreekt waar krachten minder worden. Blijven zingen wanneer de avond valt. De passie die blijft. Geloof verdwijnt, hoop gaat weg, liefde is eeuwig. Ik neem een besluit. Ik zal blijven zingen. Tienduizend jaar tot in eeuwigheid. 

https://www.youtube.com/watch?v=2KaHr_5U9Cg&ab_channel=MattRedman-Topic 







zondag 6 september 2020

Nacht


 

Bijna herfst schemert
Avondduister donkert vroeg
geen hand voor ogen 
 
 

 

zaterdag 5 september 2020

Hemel

Waar zomerzon komt
en herfstblad stilletjes gaat
vallen woorden dood.




Haiku, vijf september 2020





woensdag 2 september 2020

De vrouw in het geel

Deze foto is genomen in Den Haag; het centrum van de politieke macht. De vrouw in het geel intrigeert me. Ik weet dat ze demonstreert uit naam van een sociale beweging die zich bezig houdt met het klimaat en biodiversiteit. Daarnaast maakt deze club zich hard voor een burgerberaad.

Al weet ik haar motieven, graag zou ik weten waar ze zwijgend naar kijkt, uitkijkt misschien wel. Voor mij is ze binnen een dag uitgegroeid tot een symbool van verwachting. Om haar een klein beetje te helpen, heb ik wat organisaties, instanties en groeperingen in kaart gebracht.

- De politiek: Sorry mevrouw in het geel, verwacht hier niet teveel van. Zij zijn zich aan het inlezen. Soms zit de onderbouwing van een nieuwe maatregel in het hoofd van een enkele ambtenaar, die dan ook nog eens met vakantie is. Sowieso gaat onze regering de hele zomer dicht, crisis of niet. Hoe serieus kun je ze nemen? Als ze terugkomen zijn ze bezig met een minister naar huis te sturen. Omdat hij zijn moeder kuste.

- Het onderwijs: Tja, zij zijn het nieuwe schooljaar aan het opstarten. Druk met protocollen, deze keer rond het ventileren van de lokalen. Daar schijnt een nieuwe verordening voor te moeten komen. 

- De zorg: Druk doende met het applaus van een paar maanden geleden. Ze willen deze inruilen voor een loonsverhoging.

- De veiligheidsector: Die is erg voorzichtig geworden. Ze durven niemand meer te bekeuren uit angst voor rascist of fascist uitgemaakt te worden.

- Het bedrijfsleven: Zij hebben andere prioriteiten. Iets met geld verdienen.

- De kerken: Los van het feit dat de meeste dicht zitten zijn ze ook niet echt van de protesten. In het algemeen volgen ze vrij gedwee de lijn die door onze regering uitgezet wordt. 

- De christenen: Verwacht daar ook niet teveel van. De helft van onze coalitie is christelijk. Zij stemden onlangs in met het in de modder laten zitten van vijfhonderd kinderen in een vluchtelingenkamp. 

- Familie: Tja ook daar is het soms makkelijker om één schaap met een ietwat andere kleur helemaal zwart te maken. Daarmee ontstaat er één tegenstander waardoor eigen vlekken minder opvallen en zij zich vooral naar binnen kunnen richten.

- Het gezin: Door de bloei van eetgelegenheden die thuis bezorgen, eet iedereen op zijn of haar eigen tijd. Gedachtengoed doorgeven lukt niet echt.

- De relatie: Die staat onder druk. Door al het thuiswerken komt een goed gesprek nauwelijks meer op gang. Daarnaast is er digitaal zoveel te zien en te volgen dat de tijd ontbreekt.

-Dan blijf ik zelf over. Tja, weet je dame in die gele jurk: 'Ik weet niet of er veel is om voor te vechten. Misschien is ons soort gewoon teveel. Is de aarde een beetje klaar met ons.'

Wel wil ik je vragen wanneer jij als laatste vertrekt, wil je dan tegen die prachtige wereld zeggen: 'Sorry, het is ons niet gelukt. Misschien zijn jullie beter af zonder ons. Hoe dan ook bedankt voor alles.'

En als je dat gezegd hebt, gewoon gaan. Doe de deur maar heel zachtjes achter je dicht.



dinsdag 1 september 2020

Buiklanding

Zij belde mij en zei: 'Ik mis je'. Deze drie woorden voelde ik als eerste in mijn buik. Als een heerlijk bad waarin je onder een dikke laag schuim de hitte welkom heet nadat je uren nat en koud hebt rondgezworven.
De woorden kwamen langs mijn hart voordat ze hoofd en hersens bereikten. Op het moment dat ik besefte dat ik pas een kwartier geleden was vertrokken, had de warmte zich al door heel mijn lichaam verspreid.
'Ik mis je'; een simpele zin die mooi en krachtig is in zijn eenvoud.  

Je kunt ze uitspreken zonder dat daar een bepaalde houding van de ander voor nodig is. Natuurlijk voelt het goed als je iets soortgelijks terugkrijgt. Of weet dat een bepaald gevoel wederzijds is. Het is niet echt bevorderlijk voor je relatie als een 'ik mis je', beantwoord wordt met een 'oh wat balen voor je, maar wees gerust; ik heb nog geen moment aan je gedacht'.

Net zoals:' Ik hou van jou'. Magische woorden die aan betekenis winnen door ze uit te spreken en van een adres te voorzien. 
Aan de andere kant; soms is het fijn als een 'ik hou van jou' ontvangen wordt zonder dat er gelijk een bijna automatisch 'ik ook van jou' op volgt. Even een stilte of een andere uiting waaruit blijkt dat je de woorden van de ander ontvangt, is misschien wel net zo waardevol.

Vanmorgen viel me op dat 'ik mis je'en 'ik hou van jou' zinnen zijn die regelmatig langskomen. Wat als we daar 'ik vergeef je' aan toevoegen? Waarom zeggen we dat niet vaker tegen elkaar? Breiden we daar de liefde niet een beetje mee uit? Ja, hij is moeilijker dan die andere twee. Iemand missen en van iemand houden veronderstelt al heel wat liefde. Om deze uit te spreken, vergt minder van ons dan iemand vergeven. 

De wereld is soms een koude plek en af en toe helemaal niet lief. Als alles mislukt kun je altijd nog vergeven, is een mooie uitspraak. 

Het mooie, van bovengenoemde zinnen, is dat je ze net zo vaak uit kunt spreken als dat je wilt. Aan de persoon die het betreft, en als dat niet lukt aan de lucht, een boom of een grafsteen.
En als dat te lastig is? Zeg ze dan heel zachtjes hardop in je hoofd. Misschien landen ze ooit via je hart, zachtjes in je buik.