Wassen

Ik was

Het begint op het moment dat ik de spiegels ingeklapt heb. De beslissing om te doen wat ik doe is al genomen. Het kiezen van een programma en het afrekenen, ligt dan al achter me. 

Vanaf nu ga ik nog één keer verzitten, een tikkie onderuit en mijn armen ontspannen naast me. De radio gaat uit en de telefoon negeer ik. Dat laatste lukt niet altijd maar de intentie is er wel.

Dan komen de eerste stralen schuim die als dikke, maar altijd zachte sneeuwvlokken zich hechten aan de diverse onderdelen die mij omringen. De wetenschap dat er niets overgeslagen wordt, stemt me gelukkig.

Intussen beginnen er wat rollen te draaien. Stevige harde, laag-bij-de-grondse borstels pakken mijn velgen aan. Sporen van weide- en bosavonturen worden woordeloos uitgewist. Voor mij komt een brede, langzaam op gang komende rol naar beneden zakken. De streling van de voorbumper en gril gaat over in een hardhandig schrobben van de laklaag. Of misschien voelt dat zo omdat het dichterbij komt.

Al deze minuten zit ik roerloos, als in een trance te genieten van het gespetter en de luidruchtige maar kloppende bewegingen om mij heen.

Ik weet mij niet alleen veilig in het mij compleet omhullende rijdende verblijfplaats maar veel meer voelt het als mijn eigen kosmos waar niets of niemand invloed heeft op gebeurtenissen. Waar gemaakte keuzes gewoon hun vervolg vinden in iets zuiverends.

De climax komt op het moment dat geluiden langzaam wegsmelten. Zelfs het geraas van de droger verstomt en maakt plaats voor een heerlijke zachte strokendans. Lange zijdezachte, ietwat harige, linten zetten mijn auto weer in de was en poetsen dit glansrijk op.

Ik wacht altijd op de laatste strook die, alsof ze geen afscheid kan nemen, als enige nog een keer extra zwaait via het zijraam. 

Niet veel later rijd ik, gelukkig als een monnik na zijn ochtendbiecht, de wasstraat uit de wijde wereld in.

Vallende sterren

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik graag de positieve kant bekijk. Van wat dan ook. Maar soms word ik een beetje boos.

Kijk dat je midden in de nacht levensgevaarlijke capriolen uithaalt en boven op het huis van onze achterburen klimt, is niet handig. We wonen in een buurt met vrij hoge huizen met platte daken.

Dat je onze achterbuurvrouw liet schrikken om vier uur 's morgens, is niet echt netjes te noemen. Jij besluit stenen te gaan gooien die onder andere in onze tuin terechtkomen. 

Met niet alleen wat schade maar vooral een hoop rotzooi tot gevolg.

Op al het lawaai komen een stuk of zes agenten af die jou klaarblijkelijk in de kraag vatten. Of op de vlucht jagen. Ik weet het niet, maar met de komst van de de ordehandhavers stopt het gegooi met stenen.

Wij zijn op vakantie in Spanje en krijgen bericht van een alleraardigste buurman die één en ander gevolgd heeft en zelfs bij de politie al een melding heeft gemaakt van de vernieling. 

We bedanken onze buurman en genieten verder van onze prachtige vakantie. Vandaag kwamen we terug en troffen niet alleen een ravage aan in onze tuin maar bovenal een lege brievenbus. 

Geen kaartje van een schuldbewuste stenengooier, geen sorry van een tot zichzelf gekomen zondaar. En daar baal ik een beetje van. Niet heel erg maar toch.

Weet je; dat je midden in de nacht tuintafels van anderen kapotmaakt, ach dat zal wel niet de bedoeling zijn geweest. 

Je had je redenen of je middelen die je aangezet hebben tot deze daad. Soms is het leven echt een beetje naar. En ja dan doe je wel eens stomme dingen. 

Maar dat jij na een kleine week niet de ballen hebt om hier een briefje in de bus te doen met een: 

'Sorry, ik was het sterrenstelsel aan het bekijken en kreeg ineens de neiging om vallende sterren na te doen met een baksteen. En tja toen vertoonde u tafel een eigenaardig sterrenbeeld. Sorry, als u terug bent van vakantie kom ik de troep opruimen. Ik hoop dat u niet boos bent.' 

Dat zo'n kattebelletje of iets wat er op lijkt niet de moeite waard bleek. Daar baal ik van.

Stenen gooien kan, maar kom dan wel de zooi opruimen. Mensen hebben het over aangifte doen en over verzekeringswerk. Weet je? Dat hoeft van mij allemaal niet. Kom die glasresten opruimen, halen we samen een nieuwe tafel die jij in elkaar zet. Ik maak ondertussen een bak koffie waar we onze nieuwe tafel mee inwijden. 

En dan, maar alleen pas dan, vertel je me waarom je uberhaupt die stenen gooide. Wat je ook vertelt, ik zal niet teruggooien. Hooguit luisteren.

Ode aan de kok

Na een paar uur rondgestruind te hebben door de schrijversbuurt van Madrid, ben ik neergestreken in een kleine taberna met stapeltjes boeken voor de ramen. Het restaurantje draagt de prachtige naam La Entretinida. De naam doet het hem; ik ben wel toe aan een beetje onderhoud. 

En dat doen ze hier goed. Terwijl ik deze woorden schrijf, zit ik nog na te genieten van één van de heerlijkste salades die ik ooit geproefd heb.

Ik koos voor een eenvoudige Madrileense ensalada de tomate. De manier waarop de tafel gedekt werd en ik een linnen servet aangereikt kreeg, was al een voorproefje op mijn exquise maal.

Iets later verscheen gelijk met een mooi glas wijn een mandje met chips en eentje met brood. Al bij eerdere bezoeken aan dit land is me opgevallen dat ze hier niet karig zijn. Bij allerlei maaltijden krijg je mandjes, schaaltjes of plateautjes met kleine gerechtjes of brood.

Iets later arriveert mijn salade in een grote glazen bokaal. Deze is voor de helft gevuld met sla waarop grote vierkante stukken tomaat liggen die bestrooid zijn met kleine kromme groene boontjes.

Terwijl ik met twee zware, echt zilver lijkende, lepels een paar scheppen op mijn bord deponeer, zie ik dat mijn middagmaal is aangemaakt met een lichte dressing waar wat kruiden in zichtbaar zijn.

Vanaf de eerste hap is het alsof engelen mijn tong strelen. Ik meen al best één en ander geproefd te hebben, dit verslaat het meeste. Natuurlijk smaken zongerijpte tomaten en andere groente anders dan die uit de kas. Maat zulke eenvoudige gerechten klaarmaken en serveren met zo'n verrukkelijke vinaigrette verraadt de hand van de meester. Komt nog bij dat deze de verhouding precies goed is. Mijn kok heeft zich niet laten verleiden; hij heeft de dressing subtiel aangebracht. Genoeg om mijn smaakpapillen te verwennen en te weinig om mijn lunchbord in een soepbord te veranderen. 

Eigenlijk wilde ik schrijven over de twee grote schrijvers die deze buurt voortbracht. Hun meesterwerken en hun schelmenstreken. Ik besluit dat dit kan wachten en me op mijn eten te richten.

Spaanse spanning

Spaanse spanning

Midden op de rivier, aan beide zijden omgeven met steile rotswanden en uitkomend op een stuwmeer, houdt onze motor er mee op.

De sterke stroming zorgt dat we in beweging blijven maar de vaart is er uit. Drie paar ogen draaien zich naar me om met blikken die hopen dat ik een grap uithaal. Maar dit is niet de dag van grappen.

Dat was gisteren. Een echte M-dag. De M van Madrid en mooi. Van marmer en ander keihard materiaal. Autopedjes met een motortje en monumentale spoorstations omgebouwd tot moderne 'Mall's'.

Vandaag is anders. Na een prachtige ochtendwandeling door de bergen waar herinneringen van gisteren nog opgeslagen liggen in woest gesteente. Waar vergezichten van natuurlijke zachtheid gekoppeld aan hard marmer voor het grijpen liggen.

Bij thuiskomst in ons tijdelijk verblijf zie ik een appje van onze buren in Nederland. Iets met zes agenten op jacht naar een inbreker achter ons huis vier uur 's nachts. Na onderzoek bleek het een baldadige puber uit de buurt te zijn die keien in onze tuin aan het gooien was. Een foto van onze glazen tuintafel met twee grote gaten erin diende als bewijs dat het leven in ons thuisland gewoon doorgaat.

Even later word ik opgeschrikt door een auto die voor ons huisje langs rijdt en ondertussen allerlei dreigende geluiden uitbraakt. Ik versta alleen 'casa' en 'inmediat'. Met de bosbranden van afgelopen weekend, op een kilometer of tien, nog vers in het geheugen, ren ik naar buiten. Om daar een langzaam rijdende auto te zien met een megafoon op het dak. 

Het uiterlijk van de bestuurder ziet er niet uit als een Spaanse politieman die verantwoordelijk is voor het evacueren van toeristen in een bedreigde zone. Gelijktijdig besef ik dat ik geen flauw benul heb hoe een spaanse politieman die verantwoordelijk is voor het evacueren van toeristen in een bedreigde zone, eruit moet zien.

De beste man ziet me naar buiten komen, gaat boven op de rem staan en klimt uit zijn voertuig. Hij rent naar achteren en opent zijn kofferbak. 

Ik ben inmiddels bij het vehikel aangekomen en buig me voorover. In de veronderstelling blusapparaten, brandwerende vesten of andere antibosbrandtuigen aan te treffen. 

Wat ik zie is een apparaat om messen mee te slijpen. En een bak met messen ernaast. Meneer komt aan huis, dat is die 'casa', om messen te slijpen. En hij heeft geen wachttijd, vandaar de 'inmediat'.

Vanmiddag huren we een motorbootje van een dame die onder een tentje op het strand een bootjesverhuurbedrijfje runt. Het gele bootje wat ervoor ligt. Het oogt als een retro-speedbootje uit de jaren zeventig; we zijn verkocht.

De onderhandel-bedragen schrijven we in het zand. De dame spreekt geen Engels maar leest wel cijfers. 

Ik vraag haar een aantal keren of de tank vol genoeg zit voor onze geplande tocht. Nu, ronddobberend op een Spaanse rivier in de wildernis, besef ik dat het weinig helpt om je vraag te herhalen als je elkaar toch niet verstaat.

Ik weet ook nog dat ik vroeg waarom er geen peddel in de boot ligt. Zelf in het bezit van een zeilboot met aanhangmotor weet ik hoe belangrijk het is om altijd iets bij je te hebben om je te kunnen redden. Toen de dame het woord, of misschien meer mijn gebaren, begreep en begon over het huren van een kano, heb ik het erbij laten zitten. Dat betreur ik nu.

Een kwartiertje later komt er een reddingsboot van het Rode Kruis voorbij. Wij zwaaien als een stel 'Robinson Crusoe's' op een verlaten eiland. 

Deze mensen regelen een andere boot die ons een halfuurtje later op sleeptouw neemt naar onze haven.

De bootverhuurdame houdt bij onze aankomst hele toespraken die we niet verstaan. Inmiddels zijn er een stuk of vijf Rode Kruismensen bij betrokken. Iedereen is alleraardigst en we worden behandeld of we tien dagen zoek zijn geweest. Ik moet nog een handtekening zetten onder een formulier wat de chef van het stel heeft ingevuld. Daarna nog even tegen de bootverhuurdame zeggen dat de rest van onze tocht heel gaaf was en we vertrekken richting terras. Het leven is hier best mooi en goed. Ook hier deugen de meeste mensen.

Verstopte liefde

De meeste tijd benader ik mijn schuur omzichtig. Mijn schuldgevoel, betreffende m'n onvermogen om op te ruimen, groeit voorbij de deur en doet mij voorzichtig binnenkomen en weer stil verdwijnen.

Dit duurt tot ik mijn uitstelgedrag heb overwonnen en aan de slag ga. Waarbij gezegd moet worden dat opruimen bij mij vaak meer een soort van herordenen is. Hoe dan ook schept het nieuwe ruimte.

Mijn dierbaarste voorwerp heeft vandaag haar oude plek weer ingenomen. Nog schaam ik mij toen onlangs iemand naar haar vroeg en zij op de vloer vertoefde. Nu torent ze uit boven reddingsvesten en rattengif. Ze overstijgt stopverf en vlekverwijderaar. Het enige dat er niet boven past is de doos met afdekzeilen. Die is voorgoed verdwenen.