Opgelost

Fietsend door een dichte natte nevel is er niet veel voor nodig om in de vroege morgen wat mistroostig op school te komen. Zeker op een mistige eerste decemberdag.

En zo loop ik even later mijn lokaal binnen. Sluit mijn laptop aan op het smartboard, doe een raam open en orden nog een paar dingen. Snel nog even naar de docentenkamer om koffie te halen. Terug in mijn lokaal check ik mijn rooster op eventuele last-minute wijzigingen.
Naar buiten kijkend zie ik de donkerte langzaam terugtrekken. Mist blijft over. Voel me een beetje zoals het er buiten uitziet.

De leerlingen komen binnen. De meesten lachend, duwend en trekkend. Iedereen kijk ik even aan en wens ik een goede morgen.
Sommigen groeten alleen, anderen groeten ook en beginnen gelijk hun verhaal. Kleine dingetjes meestal. Alledaags. Vaak bijzonder in hun eenvoud. Op deze manier binnenkomen herhaalt zich zo'n zeven keer per dag. Elke emotie krijg je wel een paar keer te zien. Ik hoef alleen maar te kijken en te luisteren.
Wat het voor mij speciaal maakt, is dat ik normaal gesproken een stuiterbal kan zijn. Vaak hoog in mijn energielevel. Snel in woord en antwoord. Maar hier, met mijn leerlingen, ervaar ik rust. Het hele leven teruggebracht tot vragen en opmerkingen van een tiener. Waarbij een kakafonie aan geluiden verstomt tot elkaar zien in het luisteren. Mist verdwijnt.