"Kaa-Uu-Tee-wijf! Je kan beter dood zijn"

Een collega, van een andere school, opent een paar dagen geleden haar mail. Zij leest het volgende:

“KUTWIJF JE KAN BETER DOOD ZIJN BEMOEI JE MET JE EIGEN ZAKEN” 

Zonder afzender. De dader wordt al snel opgespoord. Het is een leerling van haar, hij is vijftien en boos.

Voor zover ik begrepen heb is er met desbetreffende leerling gepraat. Ouders waren niet te bereiken en daarom kon de schoolleiding eigenlijk niet zoveel. Betreffende collega post haar verhaal op Facebook, in een besloten docentengroep.

Er blijven reacties binnenkomen op haar verhaal. 

Veel reacties gaan over de achtergrond van de leerling en de eventuele redenen voor zijn gedrag. En de wil om hierover in gesprek gaan. Gewoon als oplossing. Ik kijk hier erg van op. Begrijp me goed, als leerkracht maak je deel uit van een pedagogisch proces. Wil je graag gedrag begrijpen. En wil je ook graag in gesprek blijven met leerlingen.

Maar dit is wangedrag. Dat ga je eerst aanpakken. De boel veilig maken. Een signaal afgeven. De dader een sanctie opleggen. Hierna prima om in gesprek te gaan. Maar niet andersom. Zelfs bij de brandweer blussen ze eerst, voor ze onderzoek gaan doen waar de brand begonnen is.

Ik sta net zo lang voor de klas als dat bovengenoemde leerling oud is. Wat ik geleerd heb, is dat veiligheid binnen school, binnen een klas de absolute

basisvoorwaarde is. In een veilige omgeving wordt geleerd, gedeeld en geleefd. En daar mogen we fouten maken. Zijn we school voor. En mijn leerlingen maken fouten, net als ik. Zijn ze mij niet minder om. We leren van elkaar. 

Maar wangedrag is van een andere orde. Daar zit een keuze-element in. Zeker in bovengenoemd geval. De computer opstarten, anoniem account aanmaken en vervolgens de woorden intypen en ook nog eens versturen. Genoeg tijd om zich te bedenken.

Zeg ik hiermee dat we een vijftienjarige in de cel moeten stoppen? Nee, maar wel aanpakken. Duidelijk en consequent. En ouders niet bereikbaar? Anno 2017? Ja dat gebeurt helaas. 

Een paar jaar geleden had ik een leerling met een wapen in haar tas. Ze zat in mijn mentorklas. Eén telefoontje (volgens het protocol) naar de politie en binnen tien minuten stond de Hermandad op het schoolplein.

Ze stelden haar een paar vragen, namen wapen in beslag en zij moest mee. Ouders waren niet te vinden. Als mentor werd mij toen gevraagd om mee te komen. Ik heb vier uur op het bureau gezeten terwijl daar een heel protocol in werking trad. Dit in verband met de leeftijd van onze leerling.  Kwam zelfs een dokter aan te pas.

Ondertussen vader van de leerling aan de lijn. Boos omdat dochterlief aan zijn wapenkast had gezeten.  En deze open had kunnen krijgen. Oom agent die bij dat telefoongesprek aanwezig was, zag mijn boosheid toenemen. Over een vader in een situatie, waar je gewoon niet weg kunt blijven. En al helemaal over een vader die zich druk maakt over zijn wapenverzameling. Ik had meneer graag door de telefoonlijn heen getrokken. En hem zijn dochter laten zien. Die er ondertussen knap doorheen zat.

Begreep van oom agent dat zijn collega’s onderweg waren voor een inspectie van genoemde wapenkast. En begreep zo tussen neus en lippen door dat vader die wel eens kwijt kon raken. In ieder geval de inhoud.

Ieder gezond mens wil dat iemand die ontspoort, hulp krijgt. Maar wel in de juiste volgorde.

Laten we weer gaan opvoeden. Dat gebeurt in een gemiddelde week 32 uur op school, 14 uur op straat en 122 uur thuis.

De meeste uren hebben we niet in de hand als leerkrachten. Laten we alsjeblieft de uren op school benutten om dingen te doen waar we goed in zijn. Leerlingen te leren. Met alle middelen die ons ten dienste staan.

En ouders?  Geef kinderen een duidelijke koers; Blijf alsjeblieft fouten accepteren en helpen herstellen. Maar wangedrag? Help onze kinderen door dit niet te tolereren. Ook en juist nu.