Het hindert wel.

Daar zit je dan. Het nieuwe jaar, net een paar weken oud. In de wachtkamer. De gezamenlijke wachtkamer van de afdeling orthopedie en de afdeling chirurgie. We hebben om 09.30 uur een afspraak met een chirurg. De mevrouw achter de balie, die de afspraak checkt en je aanmeldt, heeft al gezegd dat onze chirurg wat uitloopt. Dat 'onze' is ook wel speciaal. Waarom noemen we mensen die aan ons lichaam zitten ineens als een soort bezit? We hebben mijn kapper, mijn pedicure, mijn neuroloog en mijn oncoloog. Dat heb ik niet met de meneer of mevrouw achter de afdeling vleeswaren bij de supermarkt. En die zie ik vaker dan onze oncoloog. De meeste weken tenminste. Maar het wordt nog steeds niet mijn vleeswarenspecialist. Of bij de boekhandel, onze boekhandelaar. Trouwens met de dominee hebben we het weer wel. Onze dominee. Zal dan toch wel iets te maken hebben met de mate waarin men bezig is met ons welzijn.

In het volgende uur dat we wachtend doorbrengen, zie ik nogal wat mensen binnenkomen lopen. Of rijden. De meeste mensen zien er ziek uit. Naast me een meneer, die in enkele zinnen vertelt over de dertig kilo die hij afgevallen is. Iets met maag en slokdarm. Even later een gesprek tussen twee oude kennissen die elkaar toevallig zien. De één oud en ziek, de ander alleen ziek. Bijzonderheden worden uitgewisseld. De oudere zieke is er slechter aan toe dan de alleen-zieke. Wel geeft hij een korte schets aan de ander hoe het eruitziet als je niet alleen ziek, maar ook oud bent. Soort vooruitblik zeg maar.

We worden gehaald. Nee, niet rechtstreeks naar onze chirurg, maar eerst naar een kamertje van de mamma-care. Dat is een afdeling binnen de oncologie die bestaat uit verpleegkundigen, gespecialiseerd in borstkanker. Waar chirurg en oncoloog soms zo op gaan in hun ingewikkelde specialismen, heb je de mamma-care-verpleegkundige, die de patiënt op praktisch en emotioneel gebied met raad en daad bijstaat. Ook omdat het eigen maken van de geneeskundige wetenschap niet altijd samen gaat met het ontwikkelen van sociale vaardigheden. De verpleegkundigen van deze afdeling, blinken uit in het uitleggen en begeleiden. Heel erg lieve mensen.

De normale gang van zaken is, dat je bij een bezoek eerst door één van hen te woord wordt gestaan en vervolgens verschijnt er een chirurg en/of oncoloog. Deze gaan snel en zakelijk te werk. Zijn vaak ook zo weer weg, Waarna de mamma-care-verpleegkundige het afrondt.

Deze keer maakt de chirurg het erg bont door uiteindelijk na vijf kwartier te verschijnen.  Om te constateren dat het redelijk gaat. Op pijnklachten reageert, door wat verdiepingsvragen te stellen en het al snel af te doen als een spierpijn. 

Dan vraag ik, terwijl betreffende chirurg al bijna weer op de terugweg is, of het ook nieuwe uitzaaiingen kunnen zijn. Ze kijkt me aan, en zegt: 'Ja dat kan.'

Zelf denk ik op dat moment: ‘Kom op, waar is die kamer met scanapparatuur. MRI, CT, PET’.  Het vliegt allemaal door me heen. Ik benoem dat ook. 

Waarop de chirurg zegt: 'Ja maar dat helpt niet. We kunnen nu toch niets doen'. Op mijn: 'En wat nu?', volgt : 'Tja, kans is groot dat het spierpijn is, of bijwerking van bestraling. Maar stel dat het uitzaaiingen zijn, dan zie  je tussen week vijf en week acht, de eerste neurologische uitvalverschijnselen.  En zelfs dan doen we niet meer dan pijnbestrijding. Net zoals nu'.  Ze kijkt me aan met een blik van: 'Het is niet anders'.  En ja, ik ken deze chirurg ondertussen een beetje. Aardige competente dame. Die heel professioneel overkomt. En ook goed is denk ik.

Maar nu. Ik zou de hele boel bij elkaar willen vegen. Willen roepen dat we dit niet afgesproken hebben. Dat het plan echt anders was. Gewoon. Nee, niet genezen. Dat verklaren ze je niet als je én tumoren én uitzaaiingen gehad hebt. Maar wel beetje rust nu. Eventjes. Ja natuurlijk weet ik ook wel dat deze ziekte de kop weer op kan steken. Zal steken, denk ik vaak. Maar niet nu. Dat is gewoon niet eerlijk. Langzamerhand begon ik een beetje te geloven dat de omgeving gelijk heeft. Die zegt, dat het goed gaat. Dat ze er goed uit ziet. Het leuk is dat het haar weer begint te groeien. Met reacties die variëren van 'pittig koppie' tot 'het hindert niet'. Die laatste uit kringen waar kort haar voor een vrouw een soort van zonde is. Dan is een 'het hindert niet' eigenlijk al een heel groot compliment.  Een soort van 'het komt wel goed'.

En ik bemerk bij mezelf dat ik helemaal klaar ben met alle speculaties, alle prognoses, alle uitspraken over al dan niet neurologische uitvalverschijnselen. Rotwoorden, die laatste twee. Klinkt als begin van het einde. Voelt als rollercoaster die het stationnetje weer uit dendert en weer snelheid maakt. En niemand die zegt dat het niet hindert. Laat staan dat het goed komt.