Arjan, jij was sneller!

Het schot klinkt om 17.59 uur. Boordevol adrenaline vertrek ik. Samen met mijn vriend en naamgenoot. Iets meer dan 42 km voor de boeg. De eerste paar kilometer zijn we bezig met ons het parcours eigen te maken. 
We hebben afgesproken om met een laag tempo te starten. Liefst boven de 6.00 min/km. Iets onder de 10 km/h dus.
De eerste 7 à 8 km praten we nog wat. Hierna wordt het zwaarder.  De route loopt heuvel-op. 
Na wat fikse hindernissen en wat boslopen besluiten we eigen tempo te zoeken. Mijn vriend gaat op zijn tempo verder en ik zak wat af. Na een paar minuten is hij in het donker verdwenen.
Gevoelsmatig begint nu het echte werk. Gras, modder en sneeuw. Alleen het licht van mijn hoofdlamp en verder is het donker. Gek genoeg voelt dat best comfortabel. Alleen met jezelf.
Tijdens het lopen, check ik mijn lichaam. Ondanks dat ik mijn benen en voeten voel, bemerk ik geen problemen. Geen last van kuiten en schenen. Ademhaling onder controle. Ik voel me sterk. Na een vies stukje waarbij mijn voeten tot de enkels door de modder gaan, blijf ik met een matig tempo doorgaan.  

Ondertussen bedenk ik waar het ooit begon: Vijf jaar geleden. Een roerige periode in mijn leven was tot rust gekomen. Bij mijn huidige werkgever gestart. Al snel bemerkte een collega, inmiddels een goede vriend, dat mijn conditie niet geweldig was. Maar ja, wat wil je;  hij is wat jaartjes jonger, gymdocent en fanatieke spits bij onze plaatselijke topclub.
Hij ging wat aan mijn conditie doen. Gaf me op voor een plaatselijk, jaarlijks terugkerend, hardloopevenement. De Goudse Nationale Singelloop. Ik aan het trainen. Hardloopschema uitgedraaid. Je weet wel, zo'n schema waar je in 12 weken een half uur zonder wandelpauze kunt hardlopen.
Uitrusting aangeschaft en gewacht tot het donker werd. Mijn eerste twee minuten hardlopen. Na precies 30 seconden, ging ik out. Alles op. Twee minuten gaan wandelen.  Hierna weer twee minuten hardlopen. Weer na 30 seconden helemaal stuk. Dit vijf keer herhaald en naar huis terug. 
Dit hele ritueel een paar weken gedaan. Al snel kwam ik erachter dat dit het niet ging worden. Mijn collega erbij gehaald.  Hij constateerde dat ik veel te snel vertrok. Van hem geleerd dat je ook 'langzaam' kunt hardlopen.
Daarnaast nog wat mooie adviezen gekregen. Een paar maanden later liepen we samen de Singelloop. De 7 km. We kwamen op 41 minuten binnen. En vanaf daar niet meer gestopt. Inmiddels 10 km wedstrijden en halve marathons gelopen.  En elke wedstrijd tot nu gewonnen. Nee niet in snelheid. Meestal zit ik in de achterhoede. Maar gewonnen van mezelf. En dat is een vrij nieuwe ervaring voor mij.
En nu dus de marathon. Inmiddels ben ik een heuvel op geslingerd via een

mountainbikepaadje. Dan weer naar beneden. Ik begin mijn kuiten te voelen. Besluit om wat snel opneembare suikers te nemen. Heb een Mars bij me. Helaas is die bevroren. Lastig om een stuk af te breken onder het lopen. Het lukt uiteindelijk. Voelt als een ijzeren balk met roestige puisten in m'n mond. 
Inmiddels doemt er in het donker een verzorgingspost op. Hier ontmoet ik de andere Arjan weer. Hij staat net op het punt van vertrek. Terwijl hij verder gaat, las ik een pauze van twee minuten in. Ik consumeer een paar stukken banaan, vul mijn flesjes met water en vertrek.

Na een paar lastige kilometers begint er nu een recht stuk parcours. Af en toe is de route omgeleid, de polder in, een slootje over en weer terug. Dit om meters te kunnen maken. Ondertussen bedenk ik, dat dit allemaal te danken is aan een Griekse soldaat, die de afstand tussen Marathon en Athene aflegde, om de overwinning op de Perzen bekend te maken. Althans zo gaat het verhaal. Ook dat hij na de uitroep 'Wij hebben gewonnen!' dood neerviel in het centrum van Athene. Een zonnesteek werd hem fataal. Dat risico loop ik nu niet. Zelfs de nattigheid en de kou voel ik niet meer. Ik loop in mijn eigen cocon. Alleen de meters tellen. Na een uurtje, doemt de tweede en laatste verzorgingspost op. Net daarvoor blijf ik met mijn voet in een konijnenhol of iets soortgelijks haken. Ik klap voorover. Ik kijk of mijn voet het nog doet. Alle geluk van de wereld. Niets verzwikt, geen verstuiking. Hooguit een blauwe plek. Ik kruip overeind en hol richting de post. Daar herhaalt zich het ritueel van bijtanken, bananen eten, paar woorden uitwisselen en weer gaan.
En nu begint het serieuze werk. Ik merk dat de meters mij moeite gaan kosten. De stukjes heuvelopwaarts worden lastig. Ondertussen is het gaan sneeuwen. De wereld bestaat nu uit een koker licht die volloopt met sneeuwvlokken. Mijn adem versnelt. Ik struikel vaker. Niet alleen door de gladheid maar ook door vermoeidheid. 
Bij 35/36 km krijg ik het echt zwaar. Een heuvel al glijdend en kruipend op. Neervallen en eigenlijk willen blijven liggen. Fysiek gewoon op. Achter mij verschijnt een dame op een mountainbike. Ze is de hekkensluiter. Stelt zich voor als Sanne. Aan haar de taak om de laatste loper te begeleiden. Professioneel vraagt ze naar mijn naam.  Ook of het nog gaat. Heb adem tekort om normaal te antwoorden. Ik besluit even een stukje te wandelen. Bergop. Tempo is nu erg traag. Sanne en ik hebben hele gesprekken. Gek is dat, hoe je met een wildvreemde tijdens een paar kilometers vertrouwd kunt raken. Iets met het weer, omstandigheden en uitputting te maken denk ik. Daarna in halve looppas naar beneden. Dan krijg ik zowaar de gang weer. Inmiddels is Sanne verdwenen. Zou er dan toch nog iemand achter me zitten?
Nog wat bochtenwerk, een stuk door kapot getrapt gras en door modder. Dan een brug over. Ik loop door, hoor mensen roepen:'Je bent er!' Gek genoeg kom ik lachend èn huilend over de finish. Helemaal stuk. Binnen in 4 uur en 55 minuten. 
Krijg een beker erwtensoep in de hand geduwd. Lukt niet echt om een lepel naar mijn mond te krijgen. Alles schudt en beeft. De grond draait. Ik ga naar binnen. Krijg snel een veiligheidsdeken om me heen geslagen. Sta tegen een paal bij te komen.
Dan komt mijn naamgenoot binnen. Een baanwachter heeft hem de verkeerde afslag gewezen. Hij heeft 3 km extra gelopen. Ik was dan wel eerder binnen maar hij was sneller!