Proost

Op driekoningendag twee gasten ontvangen omdat er één jarig is. Dat is vandaag hier het geval. 

Ik word ruim vijftig. Om precies te zijn tweeënvijftig. Het nummer waarmee je naar Mexico belt. Het jaar dat Rome voor het eerst verbood om oude slaven te doden. En het aantal kaarten in een spel (zonder de jokers). Of de weken in een jaar.

Als het over leeftijd gaat, dan denk ik bij 52 aan mijn ouders en ooms en tantes. Mensen op gevorderde leeftijd die hun meeste broodjes al op hebben en langzaam maar zeker richting ouderdom schuiven. Iemand van die leeftijd moet het al wel zo'n beetje gemaakt hebben, wat dat ook betekent, en kan nu rustig achterover gaan zitten.

Zou het kunnen dat er ergens wat fout is gegaan en ik een jaar of dertig veertig heb gemist? Of dat die als een soort harmonica een beetje opgevouwen gepasseerd is? Met hier en daar een uithaal en de rest vooral in elkaar geschoven? 

Hoe is het in de wereld mogelijk dat ik nog steeds naar andere mensen, van mijn leeftijd en daaronder, kan kijken als volwassen mensen en mijzelf als eeuwige zeventienjarige zie? Dat ik soms gewoon kan denken: 'Als ik later groot ben..'  of 'waarom moet ik dit of dat beslissen, straks zien ze dat ik ook maar wat doe...' Dat laatste vooral als ik merk dat mensen zichzelf ongelooflijk serieus nemen.

Dus ja, 52? Nee ik snap er niets van. Maar vier het wel. Ik kan hier een rij met zaken noemen die ik op mijn verjaardag in dankbaarheid kan zien. Ik voel me gezegend met veel mooie mensen om me heen die mijn leven inhoud geven. Al loopt ons huis vandaag niet vol, zo voelt het wel.

Al sta je vandaag niet bij me aan de deur toch vraag ik je om het glas met me te heffen. Niet omdat het leven altijd een feest is, wel omdat er altijd wat te vieren valt.