Anonieme bloemen

 De meeste cadeaus waren van tevoren besteld. Deze kwamen bijna allemaal op tijd binnen. Onze ontbijt tafel was zodoende naast pannenkoeken ook gedekt met pakjes.
In de loop van de dag kwam er nog wat bij.  Een formidabele doos waar de omvang van deed vermoeden dat er een koelkast in zat. Zo’n tafelmodel die je precies mist als je een buitenfeestje geeft.
In plaats van witgoed bleek er een prachtige geelgroene bos bloemen in te zitten.  Een giga-boeket zonnebloemen met stelen waar de eerste meter geen bocht in zat. De afsnijkant was vernuftig in een plastic zak verpakt waar een onbestemde vloeistof in klotste.
Nadat de bos van doos was ontdaan, ging ik op zoek naar de afzender. Die was er niet.  Althans deze stond er niet bij vermeld. Voer voor raadpartijen aan onze feestmaaltijd ’s avonds. Waarbij ieder naar hartelust los kon gaan over gewild-anoniemblijvers, stille aanbieders of ronduit slordige bloemenverstuurders.
Ineens moest ik denken aan een oud verhaal. Waarin verteld wordt dat je altijd een bord meer op tafel moet zetten dan dat je gasten hebt. Ook een stoel extra hoort daarbij. Voor de onverwachte gast; in het christendom is het de stoel voor Jezus die onuitgenodigd langs kan komen.
 
Ik was de gehele dag beduusd geweest van alle felicitaties die ik, vooral digitaal, ontvangen had. Echt ongelooflijk hoe fijn het voelde om van zoveel mensen liefde, vriendschap of genegenheid te ontvangen. Ieder op een eigen wijze. Met een duimpje, een hartje of een heel verhaal. Of iets er tussen in.
Maar het grootste cadeau waren de anonieme bloemen. Nu hoefde ik niet te denken aan die ene waarvan ik dacht dat ie me vergeten was. Niks had laten horen omdat ie nog ergens boos over was. Of die andere die om welke reden dan ook geen berichtje stuurde. Misschien had ie me niet vergeten, en had juist diegene de bloemen gestuurd. Helemaal niet boos meer maar te bescheiden om zijn naam er op te zetten. Niet de verjaardag vergeten maar in enthousiasme alleen een verzendadres doorgegeven.
Het was als die lege stoel aan tafel waar elk moment iemand kon plaatsnemen. De bos bloemen werd mijn onverwachte gast.
Dat een paar uur later één van mijn beste vrienden grijnzend binnenstapte, mij feliciteerde en grijnzend naar de zonnebloemen wees en zei: ‘Zo mijn cadeau heb je ontvangen zie ik’, doet daar niets aan af.
Een paar uur lang was er niemand ook maar iemand vergeten. Iedereen bedankt!